“Τι είναι ροκ; Η μεγαλύτερη μουσική “αλητεία” από συστάσεως πενταγράμμου! Η αυθάδεια, η ασέβεια, το θράσος, η βρωμιά, η κοπάνα Να μην έχεις δεκάρα τσακιστή, να δανείζεσαι λεφτά από ένα φίλο και να γυρνάς όλες τις δισκογραφικές εταιρίες της Αθήνας. Να φτιάχνεσαι στο δρόμο, να μην προσκυνάς τη δόξα και το χρήμα, να κλείνεις την πόρτα σου στα Media, να πιστεύεις πως μια ηλεκτρική κιθάρα άλλαξε τη ζωή σου και να παραμένεις αδιόρθωτος”, όπως έγραψε κάποτε ο Νίκος Δήμου σε ένα αφιέρωμά του, στον τραγουδιστή και στιχουργό ενός συγκροτήματος, που έμελε να γίνει η σημαντικότερη παρουσία της εγχώριας ηλεκτρικής σκηνής.
Αν δεχτούμε αυτόν τον ορισμό, δεν βρίσκω στην Ελλάδα, πάνω από τρία ονόματα, που να μπορούν να τον περιγράψουν απόλυτα. Ο ένας είναι ο Νικόλας Ασιμος, ο δεύτερος φυσικά ο Παύλος Σιδηρόπουλος κι ο τρίτος δεν μπορεί να είναι άλλος από τον Γιάννη Αγγελάκα. Κι αν οι δυο πρώτοι, δυστυχώς δεν είναι πια κοντά μας, είμαστε τυχεροί που ο Αγγελάκας είναι εδώ, ζωντανός δίπλα μας και μας τραγουδάει …
Όλα αυτά τα χρόνια όμως, ο Γιάννης Αγγελάκας, δεν τραγουδά μόνο. Κατά καιρούς καταγράφει στο χαρτί και τις μη έμμετρες σκέψεις του. Κάποια επιλεγμένα αποσπάσματα αυτής τις καταγραφής, έχουν κυκλοφορήσει εν ίδει ποιητικών συλλογών, από τον εκδοτικό οργανισμό Λιβάνη.
“Οι καλύτεροι της ράτσας μας γίνονται φονιάδεςΑκολουθούν σε απόσταση ασφαλείας
οι ποιητές
οι παραμυθάδες
οι τερατολόγοι γενικώς
Μερικές χιλιάδες έτη φωτός πιο πέρα
Πλατσουρίζουν αγέλαστοι κι ανόρεχτοι
Στα στάσιμα νερά της μετριότητας
Οι όμηροι του φόβου.” Γ.Α.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου