Μια ζωή θυμάμαι τον εαυτό μου να φτιάχνει στέκια και καταφύγια για την ψυχή μου. Κι εκεί που είναι όλα έτοιμα κι έχω αρχίσει να βολεύομαι, εκει΄που είναι τα πάντα τακτοποιημένα και κάθομαι λίγο να ξεκουραστω και να κάμω το τσιγαράκι μου, μπαίνει ο διάολος μέσα μου και μου την ανάβει.
-Τι'ναι τούτα δω τα σκιάχτρα; μου λέει. Δεν είναι για σένα η λούφα, κορίτσι μου..Πάλι πλαστογραφείες κάνεις;
Και βροντάω τότε ενα ασιχτίρ και τα κάνω όλα κεραμιδαριό.
Ύστερα κάθομαι σταυροπόδι και γλείφω τις πληγές μου σαν το σκυλί. Δεν πειράζει, λέω. Πάμε γι'άλλα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου