Nikolas Asimos Lina Νικολας Ασιμος Λινα

Σωκράτης Μάλαμας - ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΥ (πέρασμα)

     

ΟΙ ΜΥΣΤΕΣ ΤΗΣ ΕΡΗΜΟΥ ΠΕΡΑΣΜΑ ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΜΑΛΑΜΑΣ 12-2010 

Στίχοι: Άλκης Αλκαίος
Μουσική: Σωκράτης Μάλαμας
Πρώτη εκτέλεση: Σωκράτης Μάλαμας

Θαμπώσαν οι ανάσες μας στο τζάμι
κι εσύ μιλάς για χρόνια της αρμύρας
μπροστά σε αδειανά μπουκάλια μπύρας
με βλέμμα καρφωμένο στο ταβάνι

Έξω κυλάει της πόλης το ποτάμι
δε μου 'πες στα ταξίδια σου τι είδες
αν όπως πήγες γύρισες δεν πήγες
στου κόσμου το πολύχρωμο χαρμάνι

Δώσε μου την αρμύρα σου και πάρε τη βροχή μου
κι άκου τα λόγια που έλεγαν οι μύστες της ερήμου
φωτιά γυρεύει η φωτιά και η αγάπη πόνο
τον εαυτό σου δε θα βρεις αν δεν χαθείς στον κόσμο

Θαμπώσαν οι ανάσες μας το τζάμι
κι εσύ μ' ένα δαφνόφυλλο στα χείλη
πώς θα 'σαι πάντα λες σκιά μου φίλη
και στρίβεις μ' ένα αντίο στο λιμάνι

Έξω κυλάει της πόλης το ποτάμι
δε μου 'πες στα ταξίδια σου τι είδες
αν όπως πήγες γύρισες δεν πήγες
στου κόσμου το πολύχρωμο χαρμάνι

Δώσε μου την αρμύρα σου και πάρε τη βροχή μου
κι άκου τα λόγια που έλεγαν οι μύστες της ερήμου
φωτιά γυρεύει η φωτιά και η αγάπη πόνο
τον εαυτό σου δε θα βρεις αν δεν χαθείς στον κόσμο

Λεωνίδας Μπαλάφας - Ανοιξιάτικη μέρα

Ο Λεωνίδας Μπαλάφας είναι ένας νέος μουσικός δημιουργός και ερμηνευτής, σχετικά πρωτοεμφανιζόμενος στη μουσική σκηνή και πιο γνωστός από τη συμμετοχή και νίκη του στο ριάλιτι τραγουδιού Fame Story 4. Μας συστήθηκε για πρώτη φορά, μέσω του πρώτου προσωπικού του δίσκου και τώρα επανέρχεται με μια νέα δισκογραφική δουλειά, με τίτλο “Ανοιξιάτικη μέρα”, μια φρέσκια μουσική πρόταση που ενδείκνυται για διασκέδαση και χαλάρωση, συνδυάζοντας πολυποίκιλα στυλ μουσικής, και χρησιμοποιώντας ένα ευρύ φάσμα μουσικών οργάνων, συνδυάζοντας τα με την ακατέργαστη, θα έλεγε κανείς, φωνή του.

Ακούγοντας το δίσκο, συνειδητοποιείς γρήγορα ότι ο Λεωνίδας Μπαλάφας δεν αποτελεί απλά έναν κοινό εμπορικό ερμηνευτή, όπως άλλωστε θα μπορούσε κανείς να συμπεράνει από τη σχετική του συμμετοχή στο Fame Story, αλλά έναν ζωντανό και ακμαίο μουσικό που δεν αρκείται απλά στη μελωδία και στη μουσική γενικότερα, αλλά επικεντρώνεται στην ευρύτερη ουσία του κάθε τραγουδιού. Ως αποτέλεσμα, δημιουργεί μια καθαρά “ανεξάρτητη” και ειλικρινής δουλειά, που αποκαλύπτει σε βάθος την σπιρτάδα και το νεανικό πνεύμα του, μεταδίδοντας τα παράλληλα προς τον ακροατή.

Ένα πράγμα που με έχει εντυπωσιάσει από το όλο δημιούργημα είναι ο ίδιος ο δημιουργός.

Στην ουσία, ο ίδιος, είναι περισσότερο τροβαδούρος, παρά ένας απλός ερμηνευτής. Ο Λεωνίδας Μπαλάφας υπογράφει τους περισσότερους από τους στίχους και τη μουσική του άλμπουμ, εκτός από το κομμάτι “Πυροσβεστήρας”, όπου συνεργάζεται με τους Locomondo, το “Έχω πια βαρεθεί”, όπου τους στίχους υπογράφει ο Στέλιος Κάτσαρης και το “Για το ράδιο” του οποίου η μουσική και οι στίχοι ανήκουν στον Κο. Κ.. Εκτός αυτού, ο ίδιος παίζει ένα πλήθος οργάνων στο δίσκο, από κιθάρα μέχρι τύμπανα και από πιάνο μέχρι κλαρίνο. Όλα αυτά του προσδίδουν σίγουρα την ιδιότητα του συνθέτη – οργανοπαίχτη – τραγουδιστή (ή τροβαδούρου), γεγονός που μπορεί να θυμίσει σε πολλούς άλλα τέτοια ιστορικά, με την ίδια ιδιότητα, πρόσωπα, όπως τον Bob Dylan, ή τον John Lennon.

Επιπλέον, αυτό που διέκρινα από την πρώτη ακρόαση, ήταν αυτή η ακριβώς ανάμειξη και συνένωση διαφόρων μουσικών ειδών, όπως ανέφερα παραπάνω, που ποικίλλουν από reggae σε funk και από jazz σε έντεχνο. Δεν ξεχώρισα ιδιαίτερα πολλά τραγούδια, ακούγοντας το άλμπουμ, αλλά ομολογώ ότι τα περισσότερα μου τράβηξαν την προσοχή και το ενδιαφέρον, ιδιαίτερα ο “Πυροσβεστήρας” - το οποίο έχει γίνει αρκετά μεγάλη επιτυχία – που κινείται σε ρυθμούς και φέρει στοιχεία reggae, το “Θα σε κλέψω μια βραδιά”, το πιο ανατρεπτικό, ίσως, όλου του άλμπουμ, φέρνοντας καθαρά προσμίξεις από funk και disco και αρώματα από τη δεκαετία του 70 – 80, καθώς και το “Δυο ώρες μείνανε μόνο”, με πολλά χαρακτηριστικά jazz και στολισμένο με τρομπέτα και σαξόφωνο, χαρακτηριστικά όργανα του είδους. Το καλύτερο όμως από όλα – και το πλέον αγαπημένο μου – είναι το ομότιτλο κομμάτι, ένας pop παράδεισος που περιέχει ταυτόχρονα και τους καλύτερους στίχους του άλμπουμ.

Παρ' όλα αυτά, το άλμπουμ έχει και κάποιες μη αμελητέες αδυναμίες.

Η κυριότερη από αυτές είναι η ενορχήστρωση. Ο δίσκος περιέχει ένα ευρύ και ανόμοιο πολλές φορές οργανικό πλαίσιο, όπως κλαρίνο, σαξόφωνο, τρομπόνι, βιολί. Οι ορχηστρικοί πειραματισμοί δίνουν και παίρνουν, αλλά πολλές φορές δίνουν την αίσθηση του ασυμπλήρωτου και του ελαφρά ατημέλητου. Αυτό βέβαια προσδίδει μια “αέρινη” αίσθηση στο όλο δημιούργημα, αλλά συχνά μπορούν να απογοητεύσουν και να μην προξενήσουν ιδιαίτερα την προσοχή. Ένα δεύτερο ελάττωμα είναι η φωνή του ίδιου του ερμηνευτή, η οποία αν και χαρακτηριστική, δεν προσφέρει κάτι καλύτερο και, μάλλον, χαλάει σε ορισμένα σημεία το αποτέλεσμα. Όλα αυτά βεβαίως είναι ελαττώματα, τα οποία ένας μη απαιτητικός ακροατής μπορεί να τα προσπεράσει εύκολα, η ακόμα ένας άλλος με περισσότερες απαιτήσεις να μην ενοχληθεί καθόλου από αυτά.

Πέρα από όλα αυτά, το “Ανοιξιάτικη μέρα” εγγυάται απόλαυση και διασκέδαση και σαφώς οποιοσδήποτε ακροατής θα περάσει ευχάριστα την ώρα του ακούγοντας το. Αυτό είναι εγγύηση και, εκτός αυτού, αποτελεί σαφές κίνητρο για την απόκτηση του δίσκου.

Τα συν: ακούγεται ευχάριστα και αβίαστα, διαφέροντας από τον υπόλοιπο μουσικό περίγυρο και προσφέροντας κάτι νέο και νεανικό.
Τα πλην: η συχνή “αφροντισιά” και οι διάφορες αβλεψίες στην ενορχήστρωση και στην ερμηνεία.
Λίστα τραγουδιών: (1) Μόρα, (2) Αθάνατος, (3) Δυο ώρες μείνανε μόνο, (4) Για το ράδιο, (5) Πυροσβεστήρας, (6) Θα σε κλέψω μια βραδιά, (7) Μάνα, (8) Έχω πια βαρεθεί, (9) Αδιαφορία, (10) Ανοιξιάτικη μέρα, (11) Ρημαδιό
Μουσικοί: Λεωνίδας Μπαλάφας (κιθάρες, μπάσο, κλαρίνο, πιάνο,) Βαγγέλης Καραπέτρος (τύμπανα, κιθάρα, μπάσο, μπουζούκι), Λευτέρης Βαρθάλης (μπάσο, γιουκαλίλι, κρουστά), Κώστας Στεργίου (πιάνο, πλήκτρα, glockenspiel), Νίκος Ρέτσος (τύμπανα), Κος Κ. (ακουστική κιθάρα), Βαγγέλης Κατσαρέμης (τρομπέτα), Ιλάν Μανουάχ (σαξόφωνο), Κώστας Φόρτσας (κλαρίνο), Αντώνης Ανδρέου (τρομπόνι), Σέργιος Χρυσοβιτσάνος (βιολί)
Διεύθυνση παραγωγής: Παναγιώτης Μουζάκης
Επιμέλεια παραγωγής: Βαγγέλης Καραπέτρος, Λεωνίδας Μπαλάφας
Περισσότερες πληροφορίες: http://www.myspace.com/leonidasbalafas

 ΠΗΓΗ:Musicheaven

Επιστολή του Κώστα Τουρνά

Μια πρόταση του Κώστα Τουρνά για την αντιμετώπιση της πειρατείας στο διαδίκτυο.

Αγαπητοί φίλοι, συνάδελφοι, συνεργάτες, δημοσιογράφοι και μουσικόφιλοι,

είναι περίπου 20χρονια, που είμαστε μάρτυρες, μια ραγδαίας ανάπτυξης της ψηφιακής τεχνολογίας.
Αυτής των ηλεκτρονικών υπολογιστών.
Μαζί της ήρθαν και υπάρχουν και οι νέες "ευκολίες", οι νέες συνήθειες, τα νέα "ήθη".
Αυτά που για το μεγαλύτερο μέρος των χρηστών των νέων τεχνολογιών είναι πια  σχεδόν καθεστώς.
Το σίγουρο είναι πάντως πως πουθενά στον πλανήτη, δεν έχουμε τέτοιο προηγούμενο κατάφορης παρανομίας.
Αυτής της κλοπής της δημιουργίας, των ορμηνιών αλλά και των παραγώγων.
Ακόμα πιο σίγουρο είναι πως αυτή η κατάσταση δεν έχει επιστροφή αλλά ούτε και θεραπεία.
Όσο η τεχνολογία προοδεύει τόσο περισσότερο και μονιμοποιείται.
Αυτή η στάση, δηλαδή της χρήσης μουσικής κλπ, είναι τόσο εύκολη που ακόμα και οι μη έχοντες την επιθυμία να το κάνουν...το κάνουν.

Ο λόγος είναι ότι, ό,τι είναι ψηφιοποιημένα εμφανιζόμενο στην οθόνη μας είναι αυτόματα και υποψήφιο αντιγραφής κατά βούληση.
Τίποτα δεν θα σταματήσει αυτή την πραγματικότητα.
Οι επιπτώσεις βεβαία είναι απίστευτα πολλές.

Ζώντας σε κοινωνίες και επιχειρώντας ασταμάτητα να βρίσκουμε τις ισορροπίες μας, θα πρέπει κάποτε να κατανοήσουμε ότι η χωρίς άδεια χρήση του έργου και της ιδιοκτησίας άλλων, σίγουρα θα εξαλείψει εξελικτικά κάθε δημιουργικότητα σ'αυτο τον τομέα....
...και βεβαία αυτό το γνωρίζουν ήδη, όσοι έχουν ήδη γευτεί, το πόσο ευκολο και με χωρίς κανένα περιορισμό, μπορούν να έχουν στο ψηφιακό τους αρχείο, την μουσική όλου του κόσμου, (χωρίς να έχουν πληρώσει ούτε ένα λεπτό για να την αποκτήσουν...) την μουσική που είναι ιδιοκτησία κάποιων ανθρώπων που εργάστηκαν με το πάθος της δημιουργίας αλλά και έχοντας αυτή τους την δράση σαν πηγή διαβίωσης η και επιβίωσης.
Εδώ λοιπόν ίσως θα έπρεπε να συνειδητοποιήσουμε, ότι μη έχοντας κανένα εισόδημα, το μόνο σίγουρο είναι πως δεν θα μπορούν να ζουν πια από αυτή τους την δράση και θα στραφούν αναγκασμένοι σε άλλες δραστηριότητες που θα μπορέσουν να τους ζήσουν.
Αν οι κοινωνίες του κόσμου λοιπόν αλλά και της Ελλάδας μπορούν να υπάρξουν χωρίς μουσική και χωρίς την ηθική, ψυχολογική και πολιτιστική της υποστήριξη, τότε θα αφήσουν τα πράγματα ως έχουν ... δηλαδή στην τύχη τους.

Αν οι πιο συνειδητοποιημένοι από εμάς, καταλαβαίνουμε τι σημαίνει αυτό, τότε ίσως θα πρέπει να σκεφτούμε, να προτείνουμε και να διαμορφώσουμε λύσεις σε ένα ακραία σοβαρό πρόβλημα όλων μας, που δεν είναι πια οι αμοιβές των δημιουργών, ούτε η παραβατικότητα των χρηστών των ψηφιακών ευκολιών, αλλά η ύπαρξη και η συνέχεια μιας αρχαίας πολιτιστικής δραστηριότητας και αγαθού, που είναι η μουσική.
Ούτε πολιτικό, ούτε οικονομικό, ούτε πολιτιστικό, ούτε καν θέμα νομού δεν είναι.
Είναι ένα μεγάλο, σοβαρό και διαιωνιζόμενο πρόβλημα ακραία
κοινωνικό ... δικό μας, όλων μας.

Στα τελευταία χρόνια ακούσαμε και σκεφτήκαμε και συζητήσαμε, πολλές πιθανές λύσεις, που όμως κάθε μια από αυτές υστερούσε στον άλφα η βήτα τομέα. Κυρίως σκαφτόμασταν ένα εντελώς νέο πρόβλημα, (που θα μπορούσε όμως να είναι και ευλογία για την ανθρωπότητα, αφού όλο και περισσότεροι θα είχαν πρόσβαση σε κάθε είδους μουσική).
Με χθεσινούς όρους, όμως και με παλαιά μοντέλα σκέψης ... δεν καταφέρνουμε τίποτα.
Αντιμετωπίζοντας την κατάσταση έτσι, χάνουμε όλοι μας αποκλείοντας την δημιουργία μουσικής στο μέλλον.

Αν όμως τα δούμε όλα αλλιώς ? ανάποδα, απρόβλεπτα, αντίθετα απ'οτι ξέραμε μέχρι χθες ?

Αν,
1ον, ελευθερώσουμε τους χρηστές από την παραβατικότητα τους? ....αν τους θεωρήσουμε και να τους καταστήσουμε, έξαρχος ΝΟΜΙΜΟΥΣ για να τελειώσουμε με το ένα σκέλος του προβλήματος ? Αν τους μειοδοτήσουμε ?
(Εννοείται πως οι άμεσα εμπορευόμενοι την μουσική δεν
"ονομάζονται" ..... χρήστες).
2ον, αν βρίσκαμε ένα τρόπο να αμειφθούν όσοι εργάζονται η και θέλουν να εργαστούν δημιουργικά, ερμηνευτικά, παραγωγικά, ώστε να συνεχίσουμε να έχουμε μουσική. Αν τους δίναμε με κάποιο τρόπο ό,τι δικαιωματικά τους αξίζει ?
Όχι με τους παλαιούς τρόπους.
Ούτε με απαγορεύσεις, κυνήγι, έλεγχο, πρόστιμα, επέμβαση στην σχετική ελευθερία του Ιντερνέτ (Α Εnglish Legislation, Νόμος Σαρκοζι-περί διακοπής παροχών στους παραβάτες).....
...χωριά που είναι ανέφικτο αφού ήδη η χρήση της μουσικής γίνεται ήδη ΔΩΡΕΑΝ με ανταλλάξιμα αρχεία κλπ στο Ιντερνέτ.
Και όταν λέμε χρήση εννοούμε, ακρόαση, αποθήκευση, καταγραφή (streaming and up/downloading) κλπ.
Ποιος λοιπόν θα μπορούσε να είναι ο τρόπος, άλλος από ένα "ΤΕΛΟΣ", ανταποδοτικό της νομιμοποίησης των χρηστών η καλυτέρα της "ΑΔΕΙΟΔΟΤΗΣΗΣ ΤΩΝ ΧΡΗΣΤΩΝ".

Εξηγούμαι ακόμα πιο πολύ.
Αυτή η πρακτική  του ΤΕΛΟΥΣ ΛΕΥΚΗΣ ΚΑΣΣΕΤΑΣ είναι νομοθετημένη και σε εφαρμογή από χρόνια σε όλες σχεδόν τις χώρες, για την χρήση ΛΕΥΚΩΝ ΑΝΤΙΓΡΑΦΙΚΩΝ ΜΕΣΩΝ (άγραφα CD, DVD, και μέσα αντιγραφής ψηφιοποιημένων προϊόντων) και τα έσοδα, διανέμονται στους εισπρακτικούς οργανισμούς των
δικαιούχων (δημιουργών, ερμηνευτών, μουσικών και παραγωγών μουσικής και οπτικοακουστικών) αφού είναι αυτοί που χάνουν εισοδήματα από την χρήση αντιγράφων σε αυτά τα "κενά-άγραφα" μέσα.

Η διαφορά με την σημερινή σκέψη/πρόταση δηλαδή η εφαρμογή ενός Ιντερνετικου Τέλους, είναι ότι η απαλλαγή των χρηστών (από την κατηγορία του πειρατή η του παράνομου), η αδειοδότηση τους, είναι το πρώτο μεγάλο κέρδος...
...με δεύτερο ότι δημιουργείται ... εισόδημα /αμοιβή των δημιουργών κλπ για το έργο και το ιδιοκτησιακό τους δικαίωμα...
.....χωριά ότι στο επίπεδο των διανομών, των όποιων εσόδων ακρίβεια της τεχνολογίας θα μπορούσε να βοηθήσει αποτελεσματικά, σε δίκαιες διανομές.
Και είναι πάνω από σημαντική αυτή η διαφορά, αφού θα μπορούσε να φέρει ισορροπία  και δικαιοσύνη στις κοινωνικές μας σχέσεις, χωρίς να συνυπολογίσουμε το μεγάλο κέρδος της συνέχισης της μουσικής και της πολιτιστικής δράσης, που μας αφορά όλους σαν κοινωνία.

Ένα "ΤΕΛΟΣ" λοιπόν που αρχικά θα μπορούσε να επιβληθεί στους
"παρόχους" .... τους ISP... Παρόχους Ιντερνετ...τους λεγόμενους providers.
Ενώ οι Παροχοι Κινητής Τηλεφωνίας δεν θα μπορούσαν να εξαιρούνται και όχι μόνον για τις Ιντερνετικες τους παροχές.

Αυτό το ΤΕΛΟΣ θα μπορούσε να συζητηθεί  και να σταθμιστεί για κάθε παροχή πιθανώς σε εβδομαδιαία η μηνιαία βάση και με ποσοστιαία αναλόγια χρέωσης. Και η χρέωση βεβαία είναι αντικείμενο συζήτησης αφού υπεισέρχονται πολλές παράμετροι για την στάθμιση των χρεώσεων με αφορμή διαφορές στις χρήσεις του Ιντερνέτ, όπως ογκοχρεωσεις (uploadind/downloading/streaming), ταχύτητες κλπ

Και για να κλείσω κάπου εδω τις σκέψεις μου, θα επιχειρήσω ένα υποθετικό πρακτικό παράδειγμα....

Αν για κάθε 17 Ευρώ που πληρώνω κάθε μήνα σήμερα για την σύνδεση μου στο Ιντερνέτ, μέσω κάποιου provider στον όποιο τα καταβάλω, (όπου μέλει να φθηναίνει με τον χρόνο αρκετά, όπως και να βελτιώνεται και η σύνδεση μου-oπτικες ίνες κλπ)...
αν λοιπόν υπολογίσω μια πρόχειρη χρέωση μου της τάξεως του 10% τον μήνα τότε θα πλήρωνα 18,70 Ευρώ (1.70 Ευρώ επιπλέον) για να είμαι αδειοδοτημένος να ανεβοκατεβάζω μουσική και ταινίες η να ακούω μουσική κλπ.
Όμως η δική μου προσωπική εκτίμηση είναι πως από αυτό 10%, το 5% θα έπρεπε να το καταβάλω επιπλέον της συνδρομής μου εγώ και το 5% να το επιβαρύνεται ο provider ο όποιος (μαζί με τους παροχους Κινητής
Τηλεφωνίας) παρέχουν αλλά και διαφημίζουν αυτές τις υψηλές ταχύτητες για να.....ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΚΑΤΕΒΑΖΟΥΜΕ ΟΤΙ ΘΕΛΟΥΜΕ...... δηλαδή τι άλλο από μουσική, videos κλπ κατά κυρίαρχο λόγο ?
Δηλαδή στην σημερινή πραγματικότητα αντί για 17 Ευρώ που ήδη καταβάλω για την συνδρομή μου, να καταβάλω 17.85 Ευρώ και να είμαι αδειοδοτημενος και νόμιμος για κάθε ανταλλαγή, downloading, γνωρίζοντας ότι κάθε δημιουργός /ερμηνευτής /παραγωγός που θα "κατεβάσω" θα εισπράξει την αμοιβή του.

Σκέψεις που όποιος καταλαβαίνει την σοβαρότητα του συνολικού μας, ως κοινωνίες, προβλήματος πιθανώς να το έκανε και δικό του και να βοηθούσε με τις δικές του σκέψεις, προτάσεις και συζήτηση.
Στην ουσία ψάχνουμε τρόπους νομιμοποίησης/αδειοδότησης των χρηστών, της αμοιβής των ιδιοκτητών της μουσικής και την συνέχιση της δημιουργίας στις νεότερες γενιές, ώστε μια νέα κοινωνική ισορροπία να έρθει στην θέση της αταξίας και του αποκλεισμού εξελικτικά της μουσικής δημιουργίας.
Κώστας Τουρνάς
29/10/2009

Σωκράτης Μάλαμας

Γεννήθηκε στις 29 Σεπτεμβρίου του 1957 στη Συκιά Χαλκιδικής και τα παιδικά του χρόνια τα πέρασε στη Στουτγάρδη της Γερμανίας με τους γονείς του. Στα 13 του χρόνια ο πατέρας του έκανε δώρο μια κιθάρα και αυτό ήταν αρκετό για να ξυπνίσει η μουσική μέσα του. Στα 17 του ο Μάλαμας ξεκινά μαθήματα μουσικής στο Ωδείο Θεσσαλονίκης και μόλις αποφοίτησε το λύκειο επιστέφει στη Γερμανία και παρακολουθεί μαθήματα μουσικής στο Ωδείο της Στουτγάρδης. Η δεύτερη επιστροφή του στην Ελλάδα κατεβαίνει στην Αθήνα και σπουδάζει στο Εθνικό Ωδείο Αθηνων έχοντας δασκάλους τον Βαγγέλη Ασημακόπουλο (σπουδαίος καθηγητής κιθάρας όπου πέρασαν αρκετοί απο κοντά του) και το Νότη Μαυρουδή. Απο το 1980 είναι επαγγελματίας μουσικός. Εργάστηκε ως δάσκαλος κιθάρας και σε λαϊκά μαγαζιά για αρκετό καιρό, αλλά ήταν και στην ορχήστρα του Νίκου Παπάζογλου πρίν αρχίσει την προσωπική του δισκογραφία. Η πρώτη του απόπειρα στην ελληνική δισκογραφία ήταν απογοητευτική για το Μάλαμα καθώς η LYRA απέριψε το υλικό του ωσ "μη εμπορικό". Δεν τα έβαλε κάτω και συνέχισε να παίζει σε λαϊκά μαγαζιά, μπάζοντας και τα δικά του τραγούδια στο πρόγραμμα χωρίς να αναφέρει ότι τα έχει γράψει ο ίδιος! Ο στίχος του; Ιδιόρρυθμος, σκοτεινός και εσωστρεφής σε αρκετά σημεία, τρυφερά μελαγχολικός και με τσαμπουκά με τα τραγούδια του να κρύβουν ένταση και να φωνάζουν. Τα τραγούδια του αναγνωρίστηκαν απο το Νίκο Παπάζογλου και τον πείθει να μπεί στο studio και να ετοιμάσει την πρώτη του δουλεία με τίτλο "Ασπρόμαυρες Ιστορίες" το 1989.

Έχει συνεργαστεί στη διάρκεια της πορείας του με διάφορους σπουδαίους καλλιτέχνες όπως, ο συνθέτης Νίκος Ξυδάκης, ο κιθαρίστας Μπάμπης Παπαδόπουλος, τη Χάρις Αλεξίου, τον Αλκίνοο Ιωαννίδη, το συνθέτη Γιώργο Χριστιανάκη και τους τραγουδοποιούς Ορφέα Περίδη, Θανάση Παπακωνσταντίνου. Έδωσε παρόν σε αρκετές συμμετοχές σε έργα άλλων καλλιτεχνών όπως το Διονύση Τσακνή, το Μιλτιάδη Πασχαλίδη, τη Ελευθερία Αρβανιτάκη και άλλους. Ο Σωκράτης Μάλαμας θεωρείται ότι είναι ένας απο τους σημαντικότερους τραγουδοποιούς της γενίας του.

Προσωπικοί Δίσκοι

1989 Ασπρόμαυρες ιστορίες

1991 Παραμύθια

1992 Της μέρας και της νύκτας

1993 Κύκλος

1996 Λαβύρινθος

1998 13.000 μέρες

2000 Ο φύλακας κι ο βασιλιάς

2002 Ένα

2005 Άδειο δωμάτιο

2007 Δρόμοι

2010 Έξω

Ένα απο τα αγαπημένα μου τραγούδια του Σωκράτη Μάλαμα έχει δυστυχώς χάσει την αξία του αφού η "πριγκιπέσσα" ακούγεται απο μια άλλη φωνή που σίγουρα δεν αντιπροσωπεύει το συγκεκριμμένο τραγούδι, αλλάζοντας εντελώς το βάθος, το ρυθμό και τη σκέψη που σου μεταφέρει ο στίχος. Η πριγκιπέσσα δεν είναι "τραγουδάκι" της πίστας και του χορού αλλά τραγούδι της σκέψης που το απολαυμβάνεις με το ποτό σου προσπαθώντας να νιώσεις κάθε στίχο τι μεταφέρει.

Το επόμενο link είναι ένα άλλο απίστευτο τραγούδι του Σωκράτη Μάλαμα "Νεράιδα" με στίχους της Πηγής Καφετζοπούλου και μουσική του ιδίου.

http://www.youtube.com/watch?v=eKFUVXiyr1I

Σωκράτης Μάλαμας

Ο «Κυνόδοντας» που φώτισε το ελληνικό σινεμά

Αυτό που από τον περασμένο Μάιο συμβαίνει με τον «Κυνόδοντα», τη δεύτερη προσωπική ταινία του Γιώργου Λάνθιμου, δεν είναι συχνό φαινόμενο στην ελληνική κινηματογραφία. Η πορεία της τόσο στα φεστιβάλ του εξωτερικού όσο και στις αίθουσες της χώρας μας είναι άκρως εντυπωσιακή, ενώ η... χάρη της έφθασε ως το αμερικανικό ειδησεογραφικό δίκτυο CΝΝ, το οποίο προχθές φιλοξένησε συνέντευξη του σκηνοθέτη στον διαδικτυακό τόπο του CΝΝ.com με τίτλο «Η ελληνική ταινία-έκπληξη κερδίζει θαυμαστές εκτός συνόρων».


Προσπαθώ να σκεφτώ εδώ και περίπου τρία τέταρτα πως να ξεκινήσω , για να περιγράψω τα συναισθήματα μου για αυτή την ταινία που μόλις είδα, αλλά μου είναι πολύ δύσκολο να το εκφράσω με λόγια. 
Εδώ και τρεις μήνες ακούω συνέχεια για την ταινία του Γιώργου Λάνθιμου και αποφάσισα επιτέλους κι εγώ να την παρακολουθήσω.
Τα συναισθήματα μου; Ανάμικτα, μπερδεμένα,σοκ και δέος. Ένα μόνο μπορώ να πω με σιγουριά ότι δικαίως αυτή η ταινία μετά από τριάντα πέντε χρόνια ελληνικού κινηματογράφου είναι υποψήφια για όσκαρ. Όχι γιατί τα Όσκαρ κατά την ταπεινή μου άποψη καθορίζουν αν μια ταινία είναι καλή,ποιοτική κ.τ.λ. Αλλά γιατί αυτή η ταινία αξίζει διάκρισης στο εξωτερικό. 
Σίγουρα δεν είναι μια ταινία που μπορεί ο καθένας από μας να την παρακολουθήσει, έχω διαβάσει και ακούσει πολλά σχόλια για την συγκεκριμένη ταινία, όπως δια στροφική, ανώμαλη,αηδιαστική αλλα και το εξής κομπλεξικό σχόλιο: ΩΡΑΙΑ ΕΙΚΟΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΘΑ ΣΧΗΜΑΤΙΣΟΥΝ ΟΙ ΞΕΝΟΙ ΚΟΥΛΤΟΥΡΙΑΡΗΔΕΣ.
Δεν ξέρω πως μπορεί μια ταινία να καθορίσει ολόκληρη εικόνα για την ελληνική οικογένεια, το μόνο που μπορώ να πω με σιγουριά είναι ότι πρέπει να έχεις ανοιχτό μυαλό για να μπορέσεις να εμβαθύνεις στο νόημα της ταινίας.
Είναι σίγουρο ότι η ταινία, το γράφω και πιο πάνω, έχει κυρίως φανατικούς φίλους και εξίσου φανατικούς εχθρούς.
 Η συγκεκριμένη ταινία κατά την γνώμη μου πρέπει να αντιμετωπιστεί εν μέρει με χιούμορ απ' όπου και αναδύεται η γελοιότητα της κατάστασης.Η ταινία ισορροπεί πάνω σε μια λεπτή γραμμή μεταξύ χιούμορ και βίας. 
Η ιδέα: Η ιδέα του Κυνόδοντα γεννήθηκε από σκέψεις σχετικά με το μέλλον της οικογένειας.
Το πώς o θεσμός της οικογένειας θα εξελιχθεί στο μέλλον και για το τι θα συνέβαινε αν αυτός
ο κοινωνικός οργανισμός σταματούσε να υπάρχει όπως τον γνωρίζουμε. Τι θα έκανε κάποιος
για να τον διατηρήσει με κάθε κόστος; Και τι θα συνέβαινε στους ανθρώπους
που θα εμπλέκονταν σε αυτή τη διαδικασία. Ποια θα ήταν η διαστρέβλωση των σωμάτων
και των πνευμάτων μετά τον εγκλεισμό και τη διαμόρφωση;
Η υπόθεση:Η υπόθεση θα μπορούσε να εκτυλίσσεται οπουδήποτε, όμως πρόκειται για μια τυπική ελληνικήοικογένεια, έστω και στην υπερβολή της. Χωρίς να είναι γκροτέσκα -απλώς η συνθήκη είναιακραία. Προσπαθήσαμε να κάνουμε τον Κυνόδοντα το αντίθετο μιας κλειστοφοβικής ταινίας.
Γι’ αυτό τοποθετήσαμε τη δράση σε ένα εύπορο σπίτι με πισίνα και πράσινο. Υπάρχουν πολλές
σκηνές που διαδραματίζονται εξωτερικά σε έναν όμορφο κήπο, ο οποίος φυσικά περικλείεται
από έναν ψηλό φράχτη. Για τα παιδιά αυτά, αυτό είναι ο κόσμος. Ακριβώς αυτό άλλωστε μας
ενδιέφερε: ο περιορισμός της αντίληψης ενός ανθρώπου. Το πώς μπορεί κάποιος να πιστέψει
ότι φέρ’ ειπείν είναι ο μοναδικός άνθρωπος στον κόσμο ή ότι ο πλανήτης μας είναι ο μόνος
στο σύμπαν.
Κριτικές:Eυφυής, πνευματώδης δημιουργία, μια αυθεντική πρωτοτυπία – και μία από τις πιο σκοτεινές, άβολες και παράξενες ταινίες της χρονιάς
The Times

Μια μαύρη κωμωδία ποίημα δυσλειτουργίας… αυτό το μεγαλοφυές και παράξενο φιλμ από τον έλληνα σκηνοθέτη, Γιώργο Λάνθιμο είναι εξαίσια ερμηνευμένο και παγερά ελεγμένο – σε καθηλώνει από τις πρώτες σκηνές… απηχεί Μίκαελ Χάνεκε
Guardian

To πιο στυλάτο και απολαυστικό οικογενειακό δράμα της εβδομάδας… ο Λάνθιμος παρακολουθεί με απόλυτη λογική αυτή την κατάσταση – μισή Γιόζεφ Φριτζλ, μισή φιλοσοφικό πείραμα… Independent

Μια ταινία που σε στοιχειώνει, χιουμοριστική και πολυβραβευμένη, ένα ταξίδι στην καρδιά του σκότους με εισιτήριο την ιδιαίτερα προκλητική ματιά του…
Empire Online

…η ταινία του Έλληνα δημιουργού είναι παράξενα σαγηνευτική από την αρχή μέχρι το τέλος Variety

O Κυνόδοντας, δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία του Λάνθιμου, δίνει καινούριο αίμα στον ελληνικό κινηματογράφο…Σαρκαστικό... αποστασιοποιημένο... είναι το χρονικό του καθημερινού φασισμού. Με πολύ σύγχρονη φωτογραφία και επιθετικό ύφος ο Λάνθιμος είναι ένας κινηματογραφιστής που καταφέρνει και σε καθηλώνει…
Liberation

Η ταινία είναι ένα παγερό, ανατριχιαστικό, σχόλιο πάνω στη δυναμική της οικογένειας και την παράξενη δύναμη της εφηβικής σεξουαλικής περιέργειας
Entertainment Weekly

To φιλμ χαρακτηρίστηκε από πολλούς σαν «μία ελληνική βερσιόν του σινεμά του Mίκαελ Χάνεκε», μόνο που η ταινία του Λάνθιμου είναι πολύ καλύτερη απ’ οτιδήποτε έχει κάνει ο Χάνεκε εδώ και πολλά πολλά χρόνια.
Αthens Voice – Γ.Κρασσακόπουλος

Σκληρή, πρωτότυπη, αισθητικά και δραματουργικά άρτια (…) Αυτό που κάνει τον Λάνθιμο να ξεχωρίζει είναι η κινηματογραφική του ακρίβεια. Έχει φτιάξει ένα καθαρό θέμα και το έχει τοποθετήσει σε ένα δικό του αυτούσιο κινηματογραφικό σύμπαν, χωρίς να φλυαρεί και χωρίς να χάνει τον στόχο του.
ΣΙΝΕΜΑ site - Ορέστης Ανδρεαδάκης

Με εντελώς ψυχρά και καθόλου πατριωτικά κριτήρια, ο «Κυνόδοντας» ήταν μία από τις τρεις κορυφαίες στιγμές των φετινών Καννών.
ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ – Δημήτρης Δανικας

Σύνοψη:
Ο πατέρας, η μητέρα και τα τρία τους παιδιά ζουν σε μια μονοκατοικία έξω από την πόλη. Γύρω από το σπίτι υπάρχει ένας ψηλός φράχτης. Τα παιδιά δεν έχουν φύγει ποτέ από το σπίτι. Διαπαιδαγωγούνται, ψυχαγωγούνται, βαριούνται και αθλούνται έτσι όπως οι γονείς τους πιστεύουν ότι θα έπρεπε, χωρίς κανένα εξωτερικό ερέθισμα. Τα παιδιά επίσης πιστεύουν ότι τα αεροπλάνα που πετάνε πάνω από το σπίτι είναι παιχνίδια και ότι τα ζόμπι είναι μικρά κίτρινα λουλούδια. Ο μόνος άνθρωπος που μπαίνει μέσα στο σπίτι είναι η Χριστίνα, η οποία δουλέυει σαν φρουρός security στο εργοστάσιο του πατέρα. Ο πατέρας κανονίζει τις επισκέψεις της στο σπίτι με σκοπό να κατευνάζει τις σεξουαλικές ορμές του γιού. Όλη η οικογένεια, και ιδιαίτερα η μεγάλη κόρη, λατρεύει την Χριστίνα. Μια μέρα η Χριστίνα κάνει δώρο στην μεγάλη κόρη μια στέκα για τα μαλλιά ζητώντας της κάτι άλλο σε αντάλλαγμα. 

Πηγές: Το ΒΗΜΑ
Dogtooth official page

Συζητώντας Με Τον Φοίβο Δεληβοριά

Τα λέει χύμα και τσουβαλάτα.

 Για όλους και για όλα και κυρίως για τον εαυτό του.

ΓΙΑ ΤΟ ΝΕΟ ΔΙΣΚΟ

Μετά το «Έξω», αισθάνθηκα ότι αν έκανα το ίδιο για μία ακόμη δουλειά, δεν θα είχε ενδιαφέρον για μένα. Θα ήταν ακριβώς αυτό που περιμένει το ήδη διαμορφωμένο κοινό αλλά και εγώ από τον εαυτό μου. Εκεί ήρθε να με σώσει ένας χωρισμός. Μία μικρή απώλεια της ζωής. Ένα μικρό δραματάκι. Άρχισα να γράφω τραγούδια καθαρά για δική μου θεραπεία. Ήξερα ότι αυτός θα είναι ένας διαφορετικός δίσκος από τον «Καθρέφτη» και το «Έξω». Με μία άλλου τύπου μελαγχολία.

ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΔΕΑ ΤΗΣ ΜΟΥΣΙΚΗΣ

Όλη η διαδικασία του να γράψεις ένα τραγούδι είναι να παγώσεις ένα χρόνο που θα χαθεί και σε πονάει που θα χαθεί. Αλλά του αντεπιτίθεσαι με το να τον τεμαχίζεις και να κρατάς για σένα ένα τρίλεπτο. Αυτό το πράγμα, επειδή είναι ένας δίσκος που μιλάει για την προσωπική απώλεια, το ένιωσα περισσότερο από κάθε άλλη δουλειά μου. Ίσως κι επειδή είχα κλείσει τα 35. Το να χάνεις έναν άνθρωπο στα 35 δεν είναι το ίδιο με το να χάνεις στα 20. Σε πονάει λίγο περισσότερο.

ΓΙΑ ΤΟ ΕΝΤΕΧΝΟ

Δε μου άρεσε ούτε στιγμή η ιστορία με το έντεχνο. Αισθανόμουν ότι ήταν πολύ φτωχό μια ολόκληρη χώρα να έχει δύο μουσικά είδη. Το λεγόμενο έντεχνο και το λεγόμενο λαϊκο-ποπ. Και μάλιστα αυτά τα δύο είδη να μην έχουν μουσικές ορολογίες που τα καθορίζουν αλλά καθαρά ηθικές και ποιοτικές. Ήταν κάποιοι τύποι που τιτλοφορούσαν το είδος του τραγουδιού τους έντεχνο. Ότι περιέχει τέχνη. Αυτό δε μου άρεσε. Γι’ αυτό ακριβώς είχα συνεργαστεί στο «Χάλια» με την Καίτη Γαρμπή. Το θεωρούσα απάντηση ως προς αυτό. Τι σημαίνει παίζω έντεχνο; Δε μπορείς να αυτοπροβάλεσσαι ηθικά αν είσαι μουσικός. Δε δέχομαι να νιώσω την ασφάλεια μιας μουσικής ταμπέλας που με ονομάζει καλό καλλιτέχνη.

* Ο νέος δίσκος του Φοίβου Δεληβοριά, «ο Αόρατος Άνθρωπος», κυκλοφορεί από την Inner Ear.

Τζαζ Αλά Ελληνικά

Οι Mode Plagal δίνουν ρεσιτάλ.

Από τη free-jazz μέχρι τους παραδοσιακούς δημοτικούς ρυθμούς η απόσταση είναι τεράστια και οι Mode Plagal ίσως και να είναι το μόνο ελληνικό σχήμα που μέχρι σήμερα την έχει διανύσει με τόση άνεση.

Αυτό καταφέρνουν με χαρακτηριστική βιρτουοζιτέ και στη νέα τους δουλειά, «Στην Κοιλιά του Κήτους». Μπολιάζουν τις funk γραμμές του μπάσου με μακεδονικούς ρυθμούς στα τύμπανα και με κιθάρες που παντρεύουν το ροκ με την τζαζ, δοκιμάζουν την τύχη τους ακόμη και στο ραπ, μελοποιούν ένα παραδοσιακό δημοτικό («Πούλια»), ζωντανεύουν τον Ντοστογιέφσκι («Ντοστο») και καταλήγουν, μετά από μία εικοσαετία έγκριτης καριέρας να ακούγονται πιο φρέσκοι, πιο ανατρεπτικοί και πιο ουσιαστικοί από ποτέ.

Αλκίνοος Ιωαννίδης

Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης γεννήθηκε στη Λευκωσία στις 19 του Σεπτέμβρη το 1969, όπου και μεγάλωσε. Τα πρώτα του καλλιτεχνικά ερεθίσματα τα δέχτηκε απο την οικογένεια του, που εξακολουθεί να είναι η κύρια πνευματική του πηγή. Παράλλήλα με το σχολείο φοίτησε στο Ευρωπαϊκό Ωδείο της Κύπρου μελετώντας κλασσική κιθάρα, θεωρητικά και αρμονία.

Το 1989 πήγε στην Αθήνα για σπουδές στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου με δασκάλους τη Λύδια Κονιόρδου και Γιώργο Μιχαλακόπουλο. Το καλοκαίρι του 1993 εμφανίστηκε με τον Θεατρικό Οργανισμό Κύπρου ( ΘΟΚ ) στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου, όπου ερμήνευσε το ρόλο του Μοσχίονα στο έργο "Σαμία" του Μενάνδρου. Παράλληλα με τις θεατρικές του δραστηριότητες στα 23 του χρόνια κάνει το ντεμπούτο του ως τραγουδιστής με τον δίσκο " Στην αγορά του Κόσμου " σε ενορχήστρωση του Τάκη Μπουρμά. Στο album αυτό υπάρχει το τραγούδι "Στην αγορά του Αλ Χαλίλι" το οποίο έγινε τεράστια επιτυχία όπου ακούγεται συχνά και είναι απο τα πιο κλασσικά του τραγούδια, αφήνοντας του μια λάθος ταμπέλα στο στύλ του. Δύο χρόνια αργότερα, κυκλοφορεί ο δίσκος " Όπως μυστικά και ήσυχα..." σε ενορχήστρωση του Γίωργου Ανδρέου. Και οι δύο αυτοί δίσκοι έγιναν χρυσοί. Το 1993 και το 1994 εμφανίστηκε στο "ΧΑΡΑΜΑ" της Καισαριανής με την Δήμητρα Γαλάνη, την Ελένη Τσαλιγοπούλου και τον Γεράσιμο Ανδρεάτο. Εκεί χάραξε με μεγάλα γράμματα την μεγάλη συνέχεια της καριέρας του.

Μέχρι το 1997, αφού έκανε εμφανίσεις στις συναυλίες της Ελευθερίας Αρβανιτάκη και άλλες εμφανίσεις με τον Ορφέα Περίδη, κυκλοφόρησε το πρώτος προσωπικό του δίσκο "Ο δρόμος ο χρόνος και ο πόνος" σε δικούς του στίχους και μουσική και ενορχήστρωση απο το Γιάννη Σπάθα. Σε αυτό το album δύσκολα ξεχωρίζεις κάποιο τραγούδι που δεν αγαπήθηκε και όλα ακουστήκαν το ίδιο. Στα μέσα του 1999 κυκλοφορεί τον δεύτερο προσωπικό του δίσκο με τίτλο "Ανεμοδείκτης" με δικούς του στίχους και μουσική.

Η μουσική του Αλκίνοου βελτιωνότανε συνεχώς με τις επιρροές και τις συνεργασίες στο παρελθόν του και αυτό επιβεβαιώνεται με το τραγούδι "Αδιέξοδο" στο οποίο συμμετέχει ο Διονύσης Σαββόπουλος. Το 2000 κυκλοφόρησε ένας διπλός δίσκος με τίτλο "Εκτός τόπου και χρόνου" και μέχρι το Ιούνιο του 2003 κυκλοφόρησε ο τρίτος προσωπικός δίσκος του με τίτλο "Οι περιπέτειες ενός προσκυνητή".

Ένα πολύ ξεχωριστό τραγούδι που έχει ακουστεί και έχει ταξιδέψει πολλά μυαλά με τους στίχους του σε διάφορες στιγμές της ζωής είναι το" Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ" και με αυτό ολοκληρώσω τη βιογραφία του Αλκίνοου Ιωαννίδη...

Μουσική και Στίχοι: Αλκίνοος Ιωαννίδης

Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν σε θέλω

τραγούδι άγνωστο κι αγέννητη σιωπή

πίσω απ'τα μάτια, πίσω απ'της ζωής το βέλο

κρύβεσαι σαν βροχή που στέγνωσε το ξέρω

νεροποντή που περιμένω μια ζωή

Γιατί δεν έρχεσαι...

Μια καταιγίδα θέλω να'ρθει να ουρλίαξει

όσα δεν είπαμε απο φόβο ή ντροπή

στα σωθικά μας και στα μάτια μας να ψάξει

κάθε μας λέξη μυστική να την πετάξει

μέχρι τον ήλιο ν'ανεβεί και να ΄τον κάψει

Γιατί δεν έρχεσαι

Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ

Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν σε θέλω

Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν νυχτώνει

όταν κρατιέμαι σαν χερούλι απ'το ποτό

απ'το ποτό της φαντασίας μου που με λιώνει

καθέ γουλιά του καίει σαν πάγος και σα χιόνι

κι ανατινάζει του μυαλού μου το βυθό

Γιατί δεν έρχεσαι...

Μια καταιγίδα θέλω να'ρθει να μας πνίξει

σ'ένα τραγούδι που δεν έγραψε κανείς

ό,τι δεν γίναμε ποτέ να μην το δείξει

να'ναι γιορτή, την αγκαλιά της να ανοίξει

στην ανημπόρια της χαμένης μας ζωής

Γιατί δεν έρχεσαι

Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ

Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν σε θέλω

Απ΄της ψυχής μου το ιερό

ως της ζωής μου το μπουρδέλο

χτίσε μια γέφυρα να πάω και να'ρθώ

Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ, ποτέ οταν σε θέλω

κλείσε τα μάτια μου και έλα να σε δώ

Γιατί δεν έρχεσαι

Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ

Γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν σε θέλω....