Τα πράγματα που ζουν απ’ τον χαμό…

Τα πράγματα που ζουν απ' τον χαμό

Συγγραφέας: Βαμβουνάκη, Μάρω

Εκδόσεις:Φιλιππότη

Ημερομηνία έκδοσης:2005

ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ:

Υπάρχει η Συνάντηση. Κι αυτοί οι δύο, εξ αρχής, πέρασαν θαρρετά και με θέληση μαζί στη σπηλιά που άμα μπεις δεν μπορείς πια να κάνεις πίσω. Κάτι σαν ζώνη του λυκόφωτος, σαν εμπειρία θανάτου, σε "νύχτα ασέληνο" αμαρτίας που αλέθει και εξαγιάζει. Από εκεί και πέρα, όλα τα απέξω, δεν θα είναι ποτέ πια όπως πριν. Και να χωρίσουν, και να χαθούν, η μεταμόρφωση δεν θα χαθεί. Και έτσι αποφασιστικά, επειδή το θέλεις κι επειδή σου χαρίζεται, αρχίζεις να ερωτεύεσαι ανακαλύπτοντας την μοναδικότητα του άλλου. Εκείνο που θα τον κάνει αναντικατάστατο. Καμιά αναπλήρωση μετά, καμιά απώθηση, κανείς αμυντικός μηχανισμός δεν θα σε παρηγορήσει. Κι ας παριστάνεις ότι τον ξεπέρασες, ιδίως τότε.

 Παραθέτω μερικά αποσπάσματα απ’ αυτό το βιβλίο της κυρίας Μάρω Βαμβουνάκη…

[...]Συναντάμε κόσμο όπως πορευόμαστε. Ανταλλάσσουμε βλέμματα, χαμόγελα ευγενικά, δυο υποχρεωτικές κουβέντες, για να προσπεράσουμε και να τα πετάξουμε αυτά αμέσως στον κάδο της λησμονιάς. Υπάρχουν μάτια όμως που από το πουθενά εμφανίζονται μια στιγμή μπρος μας, βυθίζονται στα δικά μας μάτια και αξιώνουν: «Εδώ θα μείνεις», ή «Σε περίμενα».

[...]πως οι μεγάλες αγάπες καταδέχονται μόνο τις μεγάλες, γενναίες ψυχές. Πως οι σπουδαίες ιστορίες διαλέγουν εκείνους που, από πίστη, ρισκάρουν την ψυχή τους. [...] Και εντάξει, ο έρωτας βρίσκεται από πάντοτε μέσα μας, είναι δικός μας εκ γενετής –ίσως και από πριν, ίσως και να είναι ο λόγος που θα γεννηθούμε—αλλά απαιτείται ο κατάλληλος άλλος, ο ορισμένος άλλος για να τον αφυπνίσει. Ο ορισμένος άλλος για να σβήσει ή να διατηρηθεί. Ο ορισμένος για να τον επιστρέψει στην πηγή, στο παντοτινό, ακόμα και στην αθανασία.

[...]Πως οι μεγάλες αγάπες καταδέχονται μόνο τις μεγάλες, γενναίες ψυχές. Πως οι σπουδαίες ιστορίες διαλέγουν εκείνους που, από πίστη, ρισκάρουν την ψυχή τους.

[...]Και εντάξει, ο έρωτας βρίσκεται από πάντοτε μέσα μας, είναι δικός μας εκ γενετής -ίσως και από πριν, ίσως και να είναι ο λόγος που θα γεννηθούμε- αλλά απαιτείται ο κατάλληλος άλλος, ο ορισμένος άλλος για να τον αφυπνίσει. Ο ορισμένος άλλος για να σβήσει ή να διατηρηθεί. Ο ορισμένος για να τον επιστρέψει στην πηγή, στο παντοτινό, ακόμα και στην αθανασία.

Angie - Rolling Stones

Η μελαγχολική αυτή μπαλάντα για έναν έρωτα που έσβησε, είναι μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της συνθετικής δυάδας των Jagger / Richards, με διαχρονικό χαρακτήρα.

Στα τέλη τις δεκαετίας του '60 και στις αρχές του '70 οι Rolling Stones ήταν το μεγαλύτερο συγκρότημα του κόσμου. To συγκρότημα δημιουργήθηκε στο Λονδίνο το 1962 από τον αρχικό ηγέτη Brian Jones, αλλά τελικά επικράτησε η συνεργασία του τραγουδιστή Mick Jagger και του κιθαρίστα Keith Richards οι οποίοι συνέθεταν στίχους και τραγούδια.

Ο πιανίστας Ian Stewart, ο τυμπανιστής Charlie Watts και ο μπασίστας Bill Wyman συμπλήρωσαν τα μεταγενέστερα μέλη του συγκροτήματος. Ο Ian Stewart απομακρύθηκε ως επίσημο μέλος του συγκρότηματος το 1963 αλλά συνέχισε να συνεργάζεται με τη μπαντα ως οδικός διευθυντής και πιανίστας μέχρι το θάνατό του το 1985.

Rolling Stones - Angie

Angie, Angie, when will those clouds all disappear?
Angie, Angie, where will it lead us from here?
With no loving in our souls and no money in our coats
You can't say we're satisfied
But Angie, Angie, you can't say we never tried
Angie, you're beautiful, but ain't it time we said good-bye?
Angie, I still love you, remember all those nights we cried?
All the dreams we held so close seemed to all go up in smoke
Let me whisper in your ear:
Angie, Angie, where will it lead us from here?

Oh, Angie, don't you weep, all your kisses still taste sweet
I hate that sadness in your eyes
But Angie, Angie, ain't it time we said good-bye?
With no loving in our souls and no money in our coats
You can't say we're satisfied
But Angie, I still love you, baby
Ev'rywhere I look I see your eyes
There ain't a woman that comes close to you
Come on Baby, dry your eyes
But Angie, Angie, ain't it good to be alive?
Angie, Angie, they can't say we never tried

Το Angie ήταν το τραγούδι των Rolling Stones, που ξεχώρισε από το άλμπουμ τους «Goat's Head Soup» (1973) και σηματοδότησε την εμπορική στροφή των «κακών παιδιών» του ροκ εντ ρολ.

 Η μελαγχολική αυτή μπαλάντα για έναν έρωτα που έσβησε, είναι μία από τις μεγαλύτερες επιτυχίες της συνθετικής δυάδας των Jagger / Richards , με διαχρονικό χαρακτήρα. Το «Angie» ηχογραφήθηκε το δίμηνο Νοεμβρίου - Δεκεμβρίου του 1972, σε μουσική του Keith Richards και στίχους του Mick Jagger. Κυκλοφόρησε ως σινγκλ στις 17 Αυγούστου 1973 και ανέβηκε στο Νο1 του αμερικάνικου πίνακα επιτυχιών στις 20 Οκτωβρίου 197, ενώ η πορεία του στο βρετανικό χιτ-παρέιντ σταμάτησε μέχρι το Νο5.

 Αλλά για ποια Άντζι τραγουδάει ο Mick Jagger; Οι ερμηνείες που κυκλοφορούν είναι πολλές. Η μία από αυτές θέλει ως αντικείμενο του τραγουδιού την πρώτη σύζυγο του David Bowie, Angela Bowie.Η Angela Bowie, κατά κόσμον Mary Angela Burnett, γεννήθηκε στην Κύπρο το 1949 από Άγγλο πατέρα και Ελληνοκύπρια μητέρα. Το 1969 γνώρισε τον David Bowie και την επόμενη χρονιά παντρεύτηκαν αλλά ο γάμος τους κράτησε δέκα χρόνια (χώρισαν το 1980). Μετά το χωρισμό της με τον Bowie, η Angela αποκάλυψε ότι έπιασε στο κρεβάτι τον άντρα της με τον Mick Jagger και ότι το ‘‘Angie’’ το έγραψε ο Mick Jagger γι’ αυτήν! 

Όμως ο ίδιος ο Jagger διέψευσε τους ισχυρισμούς της: ‘‘Ο κόσμος άρχισε να λέει ότι το τραγούδι γράφτηκε για τη σύζυγο του David Bowie αλλά η αλήθεια είναι ότι τον τίτλο τον σκέφτηκε ο Keith (Richards). Αυτός πρότεινε το ‘‘Angie’’ και νομίζω ότι έχει να κάνει με την κόρη του, που την λένε Angela. Εγώ απλά έγραψα τα υπόλοιπα’’.

Πράγματι, η Angela “Dandelion’’ Richards, κόρη του Keith Richards και της Anita Pallenberg, γεννήθηκε στις 17 Απριλίου 1972, δηλαδή λίγους μήνες πριν την κυκλοφορία του ‘‘Angie’’. Ο Keith Richards επιβεβαίωσε τα λεγόμενα του Mick Jagger λέγοντας ότι, επηρεασμένος από την πρόσφατη απόκτηση της κόρης του, και καθώς το όνομα Angela ακουγόταν συνέχεια στο σπίτι του, είχε την ιδέα για ένα τραγούδι με τίτλο ‘‘Angie’’ και έβγαλε στην ακουστική του κιθάρα τα πρώτα ακόρντα. Έτσι, ο Richards παρέδωσε ένα αρχικό σχέδιο του τραγουδιού στον Jagger κι εκείνος το ολοκλήρωσε γράφοντας μία ακουστική μπαλάντα, η οποία δεν έμοιαζε με κανένα από τα σκληρά και επιθετικά τραγούδια που έλεγαν τότε οι Rolling Stones.

Εντούτοις, οι στίχοι του ‘‘Angie’’ δεν αναφέρονται σε ένα νεογέννητο κορίτσι αλλά στο τέλος ενός ειδυλλίου και στην οδυνηρή θλίψη που επιφέρει μία χαμένη αγάπη. Ο δε στίχος «They can't say we never tried/with no loving in our souls and no money in our coats/you can't say we're satisfied» είναι από τους πιο αξιοσημείωτους του τραγουδιού.

Το περιεχόμενο των στίχων έκανε πολλούς να αμφισβητήσουν το γεγονός ότι το τραγούδι γράφτηκε για τη νεογέννητη κόρη του Keith Richards. Επιπλέον, οι ίδιοι υποστηρίζουν ότι η μουσική του τραγουδιού είναι βασισμένη στο πιάνο, όργανο στο οποίο ούτε ο Mick Jagger ούτε ο Keith Richards είχαν την ικανότητα να γράψουν μουσική. Έτσι, παρά τις εξηγήσεις που έδωσαν ο Mick Jagger και ο Keith Richards, υπάρχουν πολλοί που αμφισβητούν όχι μόνο την ταυτότητα της Angie αλλά ακόμα και την πατρότητα του τραγουδιού. Υπάρχει, λοιπόν, και η άποψη ότι το τραγούδι πιθανόν να το έγραψε κάποιος μουσικός για τη γυναίκα του και να πούλησε το τραγούδι στο studio όπου ηχογραφούσαν οι Rolling Stones. Οι μουσικοί του studio θα έκαναν σίγουρα όλες εκείνες τις απαραίτητες αλλαγές ώστε το κομμάτι να είναι πιο αξιοποιήσιμο εμπορικά. Οι υποστηρικτές της άποψης αυτής βλέπουν ως πιο πιθανό συνθέτη τον Nicky Hopkins.

Ωστόσο, αλλοι πιστεύουν πως το τραγούδι αναφέρεται στη διάλυση του δεσμού του με τη Marianne Faithful, που συνέβη με επεισοδιακό τρόπο το 1969.

O Mick Jagger και η Marianne Faithful






Όποια εκδοχή κι αν υιοθετήσει κανείς, το «Άντζι» δεν παύει να είναι όλα αυτά τα χρόνια ένα από τα δημοφιλέστερα τραγούδια σε όλο τον κόσμο και αναπόσπαστο μέρος του ρεπερτορίου του συγκροτήματος..

 «Ζωντανές» ηχογραφήσεις του τραγουδιού περιέχονται στα άλμπουμ «Stripped» (1995) και «Live Licks» (2004).

Το 2005 το «Angie» χρησιμοποιήθηκε από το Γερμανικό συντηρητικό κόμμα CDU κατά την προεκλογική εκστρατεία της Angela Merkel, παρά το γεγονός ότι το τραγούδι είναι λυπητερό και κάθε άλλο παρά προσφέρεται για προεκλογικές περιόδους. Οι Rolling Stones εξέφρασαν την έκπληξη και την απογοήτευσή τους για τη χρησιμοποίηση του τραγουδιού λέγοντας ότι δεν τους ζητήθηκε ποτέ η άδεια και ότι αν τους τη ζητούσαν η απάντηση θα ήταν αρνητική.

Ο Έλληνας τραγουδιστής Γεράσιμος Ανδρεάτος έχει δηλώσει ότι το «Angie» είναι ένα από τα αγαπημένα του τραγούδια. Μέχρι σήμερα το ‘‘Angie’’ παραμένει μία από τις ωραιότερες μπαλάντες που γράφτηκαν ποτέ και μάλλον δεν πρέπει να μας εκπλήσσει το γεγονός ότι εξαιτίας του τραγουδιού πολλοί γονείς το διάστημα 1973-1975 βάπτισαν τα κορίτσια τους με το όνομα Angie...

Ο μελοποιημένος Ελύτης

Ο Οδυσσέας Ελύτης υπήρξε ένας ζωοδότης του νέου ελληνικού τραγουδιού. Η πρωτοφανής λαϊκή αποδοχή που κατέκτησε η γραφή του, μέσω των Ελλήνων συνθετών, αποτελεί μοναδικό φαινόμενο παγκοσμίως. Εδώ επιχειρούμε μια αναδρομή σε αυτό το διαχρονικό φαινόμενο, με τη βοήθεια τεσσάρων γνωστών δημιουργών που συνδέθηκαν με την ποίησή του.

Ελάχιστοι ποιητές επηρέασαν το ελληνικό τραγούδι όσο ο Οδυσσέας Ελύτης. Γεννημένος τον Νοέμβριο του 1911, ο Οδυσσέας Αλεπουδέλης δημοσιεύει το πρώτο ποίημά του το 1935 στα Νέα Γράμματα με το ψευδώνυμο Ελύτης. Το 1939 κυκλοφορούν οι Προσανατολισμοί, η πρώτη του ποιητική συλλογή. Ήλιος ο Πρώτος, Το Άξιον Εστί, Έξη και μία τύψεις για τον ουρανό, Άσμα ηρωικό και πένθιμο για τον χαμένο ανθυπολοχαγό της Αλβανίας, Το φωτόδεντρο και η δέκατη τέταρτη ομορφιά, Ο Ήλιος ο ηλιάτορας, Τα ρω του έρωτα, Μαρία Νεφέλη, είναι μερικές από τις συλλογές που εκδίδονται μέχρι το 1979, χρονιά κατά την οποία ο Ελύτης λαμβάνει το βραβείο Νόμπελ λογοτεχνίας. Ο ίδιος δεν επαναπαύεται στη διάκριση, συνεχίζοντας με έργα όπως Ημερολόγιο ενός αθέατου Απριλίου, Ο Μικρός Ναυτίλος, Τα Ελεγεία της Οξώπετρας. Στις 18 Μαρτίου του 1996 ο Ελύτης πεθαίνει σε ηλικία 85 ετών.

Ο Ελύτης στο ελληνικό τραγούδι

Ο Μάνος Χατζιδάκις συναντά πρώτος τον Ελύτη στον Κύκλο με την Κιμωλία του Μπρεχτ (1957), σε μετάφραση του ποιητή. Ακολουθεί το Με την πρώτη σταγόνα της βροχής στον Μεγάλο Ερωτικό (1972) με τον Δημήτρη Ψαριανό. Ερωτικός επί χούντας; Ο Χατζιδάκις εξηγεί: Είδα ότι εκείνο που έλειπε απ’ τον τόπο μας δεν ήταν το σύνθημα. Έλειπαν οι μεγάλες ανθρώπινες αξίες που είχαν καταρρακωθεί».

Ωστόσο, η μοίρα του μελοποιημένου Ελύτη είχε άλλο όνομα: Μίκης Θεοδωράκης. Η πρώτη συνάντησή του με τον ποιητή καταγράφεται στο Αρχιπέλαγος (1961) με το τραγούδι Ανάμεσα Σύρο και Τζια, προτού γεννηθούν οι Μικρές Κυκλάδες (1964), ένας κύκλος επτά τραγουδιών. Ο δίσκος θα κυκλοφορήσει σε δύο εκδοχές –με την Ντόρα Γιαννακοπούλου και τη Σούλα Μπιρμπίλη– με λυρικά διαμάντια όπως η Μαρίνα και Του μικρού βοριά.

Με το Άξιον Εστί (1964) η υψηλή ποίηση αποκτά μια παγκοσμίως πρωτοφανή αποδοχή. Ο Ρόντρικ Μπίτον επισημαίνει: «Η μελοποίηση ενοτήτων από το Άξιον Εστί του Ελύτη ως λαϊκό ορατόριο το 1959 υπήρξε κομβική στην παρουσίαση του έργου των ποιητών σε ένα ευρύτερο ακροατήριο». Ο Γρηγόρης Μπιθικώτσης ερμηνεύει το έργο, συνοδεία του Θόδωρου Δημητρίεφ, συμφωνικής ορχήστρας, χορωδίας και του Μάνου Κατράκη ως αφηγητή, ενώ ακολούθησαν ο Γιώργος Νταλάρας και ο Γιάννης Κότσιρας. Ένα το χελιδόνι, Της δικαιοσύνης ήλιε, Της αγάπης αίματα, τραγούδια που σημάδεψαν μιαν ολόκληρη εποχή… Ο Θεοδωράκης θα ξανασυναντηθεί με τον Ελύτη στη μετάφραση του Λόρκα στο Romancero Gitano (1967) αλλά και στην απαγγελία του Μονογράμματος (1999) με φόντο το Adagio του συνθέτη.

Εκτός από το Άξιον Εστί, δύο δίσκοι περικλείουν αρτιότερα το ποιητικό φορτίο του Ελύτη: Η Ποδηλάτισσα και ο Ήλιος Ο Ηλιάτορας. Η Ποδηλάτισσα (1979) του Μιχάλη Τρανουδάκη ξεχωρίζει για τον έντονο λυρισμό και τη μελωδικότητά της, με την Αφροδίτη Μάνου στην ερμηνεία. Η Παναγία των Κοιμητηρίων, Το κοχύλι, Στην ξύλινη παράγκα παραμένουν τραγούδια φρέσκα και διαχρονικά. Άλλα δύο (Τελετή, Το σπίτι το ακατοίκητο) θα συμπεριληφθούν στο δίσκο Σύννεφο Σύννεφο Πού Πας (1983) με τη φωνή της Σοφίας Μιχαηλίδου.

Ο Ήλιος Ο Ηλιάτορας (1982) μελοποιήθηκε από τον πρόωρα χαμένο Δημήτρη Λάγιο. Οι επτανησιακές μνήμες, η δημοτική παράδοση, το λαϊκό τραγούδι και η κλασική παιδεία του συνθέτη συναντούν μια ανεπανάληπτη τριάδα ερμηνευτών: Ελένη Βιτάλη, Νίκος Δημητράτος, Γιώργος Νταλάρας. Το αλληγορικό πνεύμα του έργου περιγράφει τις μεταμορφώσεις μιας Όμορφης και παράξενης πατρίδας, ενώ κομμάτια όπως τα Γεια σου κύριε μενεξέ, Τι να σας πω γυναίκες και Κάμποι της Σαλονίκης εγγράφονται στη συλλογική μνήμη.

Ο Νότης Μαυρουδής μελοποίησε Ελύτη στο κλασικό Άσμα Ηρωικό Και Πένθιμο Για Τον Χαμένο Ανθυπολοχαγό Της Αλβανίας (1968). Ο Πέτρος Πανδής, η Ρενάτα Καπερνάρου και η Πέτρη Σαλπέα ερμηνεύουν, ο Χρήστος Τσάγκας αφηγείται, ενώ ο Μαυρουδής ξεκινά τη θαυμαστή πορεία του με ένα έργο-ύμνο του αγώνα για την ελευθερία. Ο συνθέτης θα επανέλθει στον Ελύτη στο δίσκο Στην Όχθη Της Καρδιάς Μου (1984) με επτά μελοποιημένα ποιήματα των Ουγκαρέτι, Ζουβ και Ελιάρ παρμένα από τη Δεύτερη Γραφή.

Ο Γιάννης Μαρκόπουλος μελοποιεί το Ήλιος Ο Πρώτος (1969) για δύο ερμηνευτές, αφηγητή, γυναικεία χορωδία και ενδεκαμελή ορχήστρα. Από το δίσκο ξεχώρισαν τα τραγούδια Έντιμο αίμα και Κάτω στης μαργαρίτας τ’ αλωνάκι με τη φωνή της αείμνηστης Μαρίας Δημητριάδη. «Κατάλαβα με την πρώτη ματιά ότι έχεις κάνει τεράστια δουλειά» γράφει ο Ελύτης στο συνθέτη για το έργο, το οποίο προδίδει τη μετέπειτα συνομιλία τού Μαρκόπουλου με την κρητική και τη δημοτική παράδοση.

Καταμεσής της χούντας κυκλοφορεί και το Θαλασσινό Τριφύλλι σε μουσική Λίνου Κόκοτου (1972). Εδώ ο Ελύτης γράφει για πρώτη φορά στίχους προς μελοποίηση, με τα γνώριμα μοτίβα της θάλασσας και του καλοκαιριού. Ο δίσκος, σε ερμηνεία Μιχάλη Βιολάρη και Ρένας Κουμιώτη, παραπέμπει στην ατμόσφαιρα και στην ανεμελιά του νέου κύματος: Δελφινοκόριτσο, Αύγουστος, Τζιτζίκια…

Οι Προσανατολισμοί (1984) του Ηλία Ανδριόπουλου είναι επηρεασμένοι από την πρώιμη, έντονα λυρική γραφή του Ελύτη. Το κλασικό πλέον έργο θα γνωρίσει άλλες δύο εκτελέσεις, με την Άλκηστη Πρωτοψάλτη και τη συνοδεία συμφωνικής ορχήστρας στο Ηρώδειο (1994), καθώς και τη Νένα Βενετσάνου και τον Αντώνη Ανισέγκο στο πιάνο (2008).

Το 1987 κυκλοφορεί ο Ήχος Β΄ των Δυνάμεων του Αιγαίου. Εκεί ο Χρήστος Τσιαμούλης μελοποιεί και τραγουδάει δύο ποιήματα από το Φωτόδεντρο: Σε μεγάλη απόσταση και Το κόκκινο άλογο. Μια ατέρμονη μελωδική δαντέλα και ένας μεταφυσικός διάλογος με τζαζ βηματισμό.

Ο θάνατος του Ελύτη δεν μείωσε στο ελάχιστο το ενδιαφέρον των συνθετών για το έργο του. Ο Δημήτρης Παπαδημητρίου έδειξε στα Τραγούδια Για Τους Μήνες ότι η σύνδεση υψηλής ποίησης και λαϊκής αποδοχής παραμένει επίκαιρη. Ο δίσκος περιείχε τέσσερα τραγούδια σε ποίηση του Ελύτη: Σου το ’πα για τα σύννεφα, Ο Αγαμέμνων, Όλα τα πήρε το καλοκαίρι, Παράπονο. Ο Νίκος Ξυδάκης μελοποιεί Σαπφώ σε μετάφραση Ελύτη στο δίσκο Γρήγορα Η Ώρα Πέρασε. Μια άλλη σημαντική προσέγγιση συναντάται στο τρυφερό Μαγισσάκι και Τα όσα η μοίρα μου ’γραφε της Νένας Βενετσάνου, τα οποία συμπεριλήφθησαν στο δίσκο Νέα Γη. Το δεύτερο τραγούδι μελοποιήθηκε και από τον Αντώνη Σκαμνάκη των Χαΐνηδων, στο δίσκο Ο Γητευτής Και Το Δρακοδόντι, με τον γνώριμο νεοπαραδοσιακό ήχο του συγκροτήματος, ενώ το συγκρότημα Ωχρά Σπειροχαίτη μελοποίησε το Τραγούδι της Μαρίας Νεφέλης σε μια μινιμαλιστική ψυχεδελική εκδοχή. Τέλος, εντύπωση προκάλεσε η πρόσφατη μελοποίηση της Τρελής Ροδιάς από τον Αργύρη Μπακιρτζή και τους Χειμερινούς Κολυμβητές ως λαϊκό τραγούδι βασισμένο σε ένα πολύπλοκο μορφικά και νοηματικά ποίημα.

Μεγάλη είναι η λίστα με τους συνθέτες λόγιας μουσικής που μελοποίησαν Ελύτη. Ξεχωρίζει ο Γιώργος Κουρουπός με το βαθύτατα ερωτικό Μονόγραμμα, ένα συμφωνικό-λυρικό έργο, με τη μορφή σκηνικής καντάτας, το οποίο ερμηνεύουν ο Τάσης Χριστογιαννόπουλος και η Βασιλική Καραγιάννη. Τη Μαρία Νεφέλη είχε προσεγγίσει ο Δημήτρης Μαραγκόπουλος στο δίσκο Μαρία Ντολόρες Παρελθόν με τη Σαβίνα Γιαννάτου. Ξεχωριστή τέλος είναι η περίπτωση της Αγγελικής Ιονάτος, δημιουργού με μακρά παραμονή στο Παρίσι. Η Μαρία Νεφέλη (1984) και ο Ιουλίου Λόγος (1996) από τα Ελεγεία της Οξώπετρας, σε ερμηνεία δική της και του Σπύρου Σακκά, αποτέλεσαν πρεσβευτές τής ποίησης του Ελύτη στη Γαλλία.

Γιατί ο Ελύτης;

Το έργο του Ελύτη έχει εν μέρει εγγραφεί σαν ένα είδος καρικατούρας: ήλιος, Αιγαίο, Ελλάδα. Μια δεύτερη ανάγνωση των μελοποιήσεων απαιτεί την εγκατάλειψη αυτών των απλουστεύσεων• οι μελοποιήσεις Ελύτη μαρτυρούν την πολυμορφία και την πολλαπλότητα της ποίησής του. Οι μελετητές την τοποθετούν σε μια «κατηγορία ελεύθερης και δογματικά αδέσμευτης εφαρμογής του υπερρεαλισμού», όπως σημειώνει ο Μάριο Βίττι. Το υπερρεαλιστικό πρόταγμα μετάγγισε στη γραφή του το αίτημα της ατομικής και της συλλογικής απελευθέρωσης, τον μεθυστικό δεσμό με τη φύση και τα ελληνικά τοπία, τη χρήση νεωτερικών μοτίβων και τη νεανικότητα της πρωτοπορίας.

Το τραγούδι βρίσκεται στον πυρήνα της ποιητικής αντίληψης του ποιητή, κατ’ αρχήν με τη συχνή παρουσία μουσικών όρων και εικόνων. Επίσης, στον Ελύτη, ο Γιώργος Κουρουπός εντοπίζει μια έντονη μουσικότητα: «Το τολμηρό, αλλά πάντοτε εύηχο συνταίριασμα των λέξεων, η μελωδικότητα των στίχων, ο ρυθμός –ιδιαίτερα στα μη έμμετρα ποιήματα– και η αρμονία». Ο μεταφραστής του Ελύτη Έντμουντ Κίλι θυμάται: «Αυτό που μας ζήτησε ο Ελύτης ήταν να έχει ο ήχος των λέξεων μια μουσική στην ξένη γλώσσα». Σε ομιλία του προς τους Έλληνες μετανάστες στη Στοκχόλμη, ο ποιητής σημειώνει: «Για ένα τραγούδι ζούμε, στο βάθος, όλοι μας. Το τραγούδι που λέει τους καημούς και τους πόθους του καθενός μας». Έχοντας μόλις λάβει το βραβείο Νόμπελ, προσθέτει: «Η μόνη ανταμοιβή που γνώρισα πριν από τη σημερινή, ήταν ν’ ακούω τους συμπατριώτες μου να με τραγουδούν». Αυτό πιστοποιεί και η έκδοση των τραγουδιών του Ελύτη στη συλλογή Τα Ρω του Έρωτα.

Η ποίηση του Ελύτη εξέφρασε συνοπτικά τα «τρία έψιλον» του νέου ελληνικού τραγουδιού: έρωτας, έθνος, επανάσταση. Ως προς το πρώτο, το σημείο συνάντησης του Ελύτη και του νεοελληνικού τραγουδιού είναι ο έρωτας και η πίστη προς τον άνθρωπο, ο ριζοσπαστικός ανθρωπισμός. Μέσω της φύσης, της θάλασσας, του φωτός, ο Ελύτης εκφράζει μαγικές εικόνες και τροφοδοτεί το τραγούδι με έναν πρωτοφανή λυρισμό, στον οποίο επίκεντρο είναι ο άνθρωπος.

Παράλληλα, ο Ελύτης εξέφρασε τον ίδιο εθνοκεντρισμό που εξέφρασε το έντεχνο-λαϊκό τραγούδι, σε μια προσπάθεια υπέρβασης των σχισμάτων του Εμφυλίου και του μετεμφυλιακού κράτους. Τι υπήρξε αυτό το τραγούδι, εκτός από μια τιτάνια προσπάθεια παραγωγής του έθνους, του λαού; Αυτή η προσπάθεια δεν μπορούσε να χρησιμοποιήσει τα φθαρμένα υλικά του παρελθόντος. Απαιτούσε την ενσωμάτωση νέων κοινωνικών ρευμάτων, έτσι ώστε η παραγωγή του έθνους να χαίρει νομιμοποίησης, να συμβαδίζει με την εκρηκτική πολιτικοποίηση των καιρών, να μην είναι μια απλή επιβολή του χωροφύλακα, του ιερέα ή του συνταγματάρχη. Ήταν ένας εθνοκεντρισμός που επεδίωκε τη συνάντηση με την αναπτυγμένη Δύση, και όχι την απομάκρυνση από αυτήν. Ο Ελύτης επισημαίνει: «Οφείλαμε να προβάλουμε τον τύπο του Ευρωπαίου-Έλληνα».

Τέλος, στον Ελύτη συναντάμε σπέρματα ενός ιδεολογικού προσανατολισμού συμβατού με τις προοδευτικές πεποιθήσεις των συνθετών που ενεπλάκησαν με το έντεχνο-λαϊκό τραγούδι. Για να κατανοήσουμε αυτή τη διασύνδεση, θα πρέπει να υπερβούμε το στερεότυπο του δήθεν αντι-ριζοσπαστικού Ελύτη, επισημαίνοντας στοιχεία, όπως: την προδημοσίευση μέρους του Άξιον Εστί από την Επιθεώρηση Τέχνης• τη σύνδεση υπερρεαλισμού και μαρξισμού, όπως αυτή εκφράζεται από τον Αντρέ Μπρετόν και τον Λουί Αραγκόν, οι οποίοι προσχωρούν στο γαλλικό κομμουνιστικό κόμμα• τη μετάφραση του φορτισμένου πολιτικά Λόρκα από τον Ελύτη μόλις το 1945• αλλά και τα λόγια του ίδιου του Ελύτη όταν αναφέρεται στον Τρότσκι ή «στην περίοδο τη σύντομη όπου είχα προς στιγμήν ψαύσει τον ιστορικό υλισμό».

Αντί επιλόγου

Στο Star-System ο Θεοδωράκης σημειώνει: «Δεν είναι μόνο το Άξιον Εστί κατάκτηση στο χώρο του ελληνικού τραγουδιού, αλλά και το κοινό εκείνου του καιρού που ήταν άξιο για το Άξιον Εστί». Και όσο το τραγούδι και το κοινό αυτό παραμένουν ζωντανά, έτσι ζωντανό παραμένει και το έργο του ποιητή. Παραμένει ζωντανό καθώς η Ελλάδα του ΔΝΤ και της απαξίωσης συναντιέται με την προφητική ποίησή του Ελύτη: Χαρά στους που ’ναι οι δυνατοί / γι’ αυτούς δεν έχει χόρταση. Παραμένει δηλαδή ζωντανό, καθώς το αίτημα του ποιητή για μια πιο ελεύθερη, φωτεινή και ερωτική κοινωνία συνεχίζει να εμπνέει το τραγούδι μας.

ΗΛΙΑΣ ΑΝΔΡΙΟΠΟΥΛΟΣ

Οι Προσανατολισμοί με κυνηγούν από την εφηβεία μου. Ήταν άνοιξη του 1966 στον Πύργο, όταν ένας συμμαθητής μου δώρισε ένα μικρό βυσσινί βιβλιαράκι με αυτά τα ποιήματα. Ένιωσα, ξεφυλλίζοντάς τα, ένα πρωτόγνωρο και δυνατό ξάφνιασμα. Πέρασαν τα χρόνια, ανέβηκα στην Αθήνα, σπούδασα μουσική και το 1984 καταθέτω την πρώτη μου μουσική μαρτυρία πάνω στους Προσανατολισμούς. Εκείνη η ματιά μου, αν και εύστοχη ως προς το μουσικό κλίμα που δημιουργούσε, ήταν περισσότερο παρορμητική. Άλλωστε, μην ξεχνάμε πως αυτό το στοιχείο της παρόρμησης διακατείχε και τον Ελύτη, γιατί κι αυτός υπήρξε νέος όταν έγραφε τους Προσανατολισμούς. Οι Προσανατολισμοί συγκροτούν έναν κόσμο που κινείται τελετουργικά μέσα στο φως του ελληνικού καλοκαιριού, όπου κυριαρχούν ο έρωτας, η νοσταλγία και η νεότητα. Εξυφαίνονται ύμνοι κατανυκτικοί, μεθυστικοί, υπέροχοι, που εικονογραφούν μορφές ωραίων κοριτσιών, τραγουδούν φεγγαρόφωτες νυχτιές, θαλασσινούς αγέρηδες, μελτέμια και αύρες, ροδιές και κυπαρίσσια, βράχους και ξωκλήσια νησιών, χρωματιστά πλεούμενα, όπου όλα κινούνται με τρόπο ονειρικό, και τα αποθεώνει μια υψηλή πνοή ολάνθιστου λυρισμού. Μην κάνουμε όμως το λάθος και τα δούμε όλα αυτά μέσα από το βλέμμα της τουριστικής ελαφρότητας. Οι Προσανατολισμοί αποκωδικοποιούν όλη την ποιητική πορεία του Ελύτη, γιατί μέσα τους υπάρχουν εκείνα τα υλικά που θεμελιώνουν τη μετέπειτα δημιουργική του εξέλιξη.

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΥΡΟΥΠΟΣ

Με τον Ελύτη ασχολήθηκα για πρώτη φορά το 1990, κατόπιν παραγγελίας από τη νεοϊδρυθείσα τότε Ορχήστρα των Χρωμάτων, καθώς ο Μάνος Χατζιδάκις ήθελε να δώσει έμφαση στην ελληνική μουσική. Ο ζωγράφος Χρόνης Μπότσογλου μού υπέδειξε να διαβάσω τον Μικρό Ναυτίλο. Με συνεπήρε, εκατό τοις εκατό Ελύτης, με όλη την ευαισθησία και τον πλούτο του ποιητή. Το έργο ονομάστηκε Αφιέρωμα Στον Οδυσσέα Ελύτη - Ο Μικρός Ναυτίλος. Το 1997 επανήλθα στον Οδυσσέα Ελύτη με το έργο Ακινδύνου, Ελπιδοφόρου, Ανεμποδίστου από τα Ελεγεία της Οξώπετρας, έργο για φωνή και ορχήστρα δωματίου. Ακολούθησε η παράσταση Με το λύχνο του άστρου, με απαγγελία ποιημάτων του Ελύτη από την Ιουλίτα Ηλιοπούλου, ερμηνεία τραγουδιών του Θεοδωράκη, του Χατζιδάκι και δικών μου σε ποίηση Ελύτη από τον Σπύρο Σακκά, κι εμένα στο πιάνο. Έγραψα συνολικά δέκα τραγούδια, δύο εκ των οποίων σε ιταλική μετάφραση. Το 2002 συναντώ το Μονόγραμμα. Ο Ελύτης είχε αρνηθεί σε συνθέτες την αποσπασματική μελοποίηση του έργου, λέγοντας: «Το Μονόγραμμα είναι μια χειρονομία που δεν διακόπτεται. Ή το αναλαμβάνεις ή δεν το αναλαμβάνεις». Αυτό μου μετέφερε η Ιουλίτα και δέχτηκα να μελοποιήσω όλο το Μονόγραμμα ως συμφωνικό έργο, με δύο σολίστες, χορωδία και ορχήστρα. Είναι ένα έργο-σταθμός για τη ζωή μου. Με απασχόλησε δύο χρόνια και εμπεριέχει όλη τη μουσική μου σκέψη στην ωριμότερη φάση της.

ΝΟΤΗΣ ΜΑΥΡΟΥΔΗΣ

Ποιητής-φάρος, που φώτισε το ελληνικό τοπίο με φως που πήρε από ό,τι θεωρείται ελληνικός πολιτισμός στο πέρασμα του ευρέος χρόνου. Η τύχη το έφερε να τον γνωρίσω από κοντά, το 1968, όταν ο Αλέξανδρος Πατσιφάς μού ανέθεσε τη μελοποίηση στο θρυλικό ποίημα Άσμα ηρωικό και πένθιμο για τον χαμένο ανθυπολοχαγό της Αλβανίας. Εποχή που μας ωθούσε στη σχέση μας με τη μαχητική ποίηση. Εποχή που ήταν ηλεκτρισμένη από την γκρίζα ατμόσφαιρα μιας χώρας αγκυλωμένης στο στρατιωτικό καθεστώς των συνταγματαρχών. Εποχή που η έννοια της ελευθερίας ήταν ζωτικό και αισθητικό ζητούμενο. Εποχή που το Άξιον Εστί του Θεοδωράκη μάς έβαζε στη διαδικασία της προσέγγισης της μελοποίησης με κάποιον πατριωτικό τρόπο, αφού στο Άσμα ο Ελύτης αναφερόταν στην ελευθερία ως στοιχείο μιας πανανθρώπινης δημιουργικής αναγκαιότητας. Η γνωριμία μου με τον ποιητή συνεχίστηκε ως συνεργασία μέσα στο στούντιο για να ηχογραφήσουμε το έργο, με την αφεντιά μου πελαγωμένο ανάμεσα σε ενορχηστρώσεις και εναρμονίσεις πολυσύνθετες για τα είκοσι τρία μου χρόνια. Ο Ελύτης υπήρξε μέντορας, εξηγώντας μου τα αθέατα της ποίησής του. Επανήλθα το 1984 στη Δεύτερη Γραφή, όταν επέλεξα ποιητές της συλλογής αυτής –όχι απλά μεταφρασμένους– αλλά σε ποιητική απόδοση κατά το ελύτειο ύφος. Ο ποιητικός αυτός κύκλος γράφτηκε ως Έργο Για Κλασική Κιθάρα Και Τενόρο, με τον εξαίσιο Γιάννη Σαμσιάρη στην ερμηνεία και εμένα στην κιθάρα. Λέξεις-φράσεις-νοηματική, με ανάγλυφη τη σμίλευση ενός σουρεαλιστικού λόγου που εισχωρεί βαθιά στης αισθήσεις.

ΜΙΧΑΛΗΣ ΤΡΑΝΟΥΔΑΚΗΣ

Τα τραγούδια της Ποδηλάτισσας γράφτηκαν στα μέσα της δεκαετίας του ’70, όταν πρωτοκυκλοφόρησαν τα Ρω του Έρωτα. Το βιβλιαράκι αυτό περιείχε ποιήματα του Ελύτη που είχαν ήδη γίνει πολύ γνωστά και αγαπημένα τραγούδια, αλλά και κάμποσα που περίμεναν. Δεκατρία από αυτά μελοποιήθηκαν και παρουσιάστηκαν σε μια συναυλία το 1975 με τη Μαρία Κάτηρα και τον Γιάννη Δημητρά. Λίγο αργότερα άκουσε τα τραγούδια ο Χατζιδάκις, του άρεσαν και πρότεινε να δισκογραφηθούν στο Πολύτροπον, την εταιρεία του, που λειτουργούσε στο πλαίσιο της Lyra, πράγμα που δεν έγινε ποτέ, μιας και η εταιρεία σύντομα έπαψε να υπάρχει. Τελικά ο δίσκος εκδόθηκε από τη Lyra του Πατσιφά, με την Αφροδίτη Μάνου και με έντεκα από τα τραγούδια. Τα δύο που απέμειναν δισκογραφήθηκαν αργότερα με τη Σοφία Μιχαηλίδου στο δίσκο Σύννεφο, Σύννεφο, Πού Πας. Έργο του Ελύτη ήταν και το εξώφυλλο• μάλιστα ο δίσκος κυκλοφόρησε με δύο διαφορετικά εξώφυλλα, γιατί το πρώτο δεν του είχε αρέσει. Όλα τα υπόλοιπα ήταν στη δικαιοδοσία του παραγωγού, ο οποίος αποφάσισε τη σειρά των τραγουδιών, τον τίτλο• παρενέβη ακόμη και στην ενορχήστρωση του Τάσου Καρακατσάνη. Στο δίσκο έπαιξαν οι καλύτεροι μουσικοί της εποχής, ανάμεσά τους ο Θανάσης Πολυκανδριώτης, ο Φίλιππος Τσεμπερούλης, η Στέλλα Κυπραίου, ο Παντελής Δεσποτίδης, ο Τάσος Διακογιώργης, ο Κίμων Βασιλάς. Η Ποδηλάτισσα κυκλοφόρησε το χειμώνα του 1979, αμέσως μετά την απονομή του Νόμπελ στον Ελύτη.

 
ΠΗΓΗ: ΔΙΦΩΝΟ Ηρακλής Οικονόμου

Το βιβλίο του Μίλτου Πασχαλίδη

Μιλτιάδης Πασχαλίδης 

Δύο νύχτες στο Σαράντι

«Πνίγηκα τέσσερις φορές κι ακόμα ζω.
Αναρωτιέμαι, ο Θεός πόσο πολύ θέλει να με παιδέψει ακόμα;»
Όταν αυτές είναι οι πρώτες λέξεις που σου λέει ένας άνθρωπος μετά τις συστάσεις και τα τυπικά καλωσήλθατε και χαρά μου που σας γνωρίζω, ξέρεις ότι την έχεις πατήσει.
Θες να μάθεις τι γίνεται παρακάτω.

Ένας γέρος που του αρέσει να λέει ιστορίες.
Κι ένας μουσικός που αποσύρεται σ ένα μικρό παραθαλάσσιο χωριό της Βοιωτίας πασχίζοντας να ολοκληρώσει τη συγγραφή ενός βιβλίου μετά από τρεις ημιτελείς απόπειρες.
Αυτή είναι η καταγραφή της τυχαίας συνάντησής τους τον Ιούλιο του 2010.
         (Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου)

Ο Μίλτος Πασχαλίδης γεννήθηκε το 1969 στην Καλαμάτα. Σπούδασε Μαθηματικά και Φιλοσοφία στην Κρήτη. Ζει στην Αθήνα και έχει μια κόρη, την Ευγενία. Αυτό είναι το πρώτο του βιβλίο.

Στάθης Δρογώσης - Όμορφη Ζωή

Δωρεάν μπορείτε να κατεβάσετε ή να παραγγείλετε τον νέο προσωπικό δίσκο του Στάθη Δρογώση "Όμορφη Ζωή",στη σελίδα http://www.antelmamusic.com/

Έχετε τις εξής επιλογές:

• Δωρεάν κατέβασμα ολόκληρου του δίσκου σε μορφή mp3 υψηλής ποιότητας(256kbps), χωρίς artwork.
• Κατέβασμα ολόκληρου του δίσκου σε συμβολική τιμή που εσείς επιλέγετε, μαζί με το artwork και στίχους σε εκτυπώσιμο αρχείο jpeg.
• Παραγγελία του δίσκου σε cd, πληρωμή με πιστωτική ή αντικαταβολή και παραλαβή στο χώρο σας (10€ + 3€ έξοδα αποστολής για εσωτερικό).

Κάιν - Ζοζέ Σαραμάγκου

Κάιν

Μυθιστόρημα

Cain

Συγγραφέας: Saramago Jose

Μεταφραστής: Ψυλλιά Αθηνά

Εκδότης: Καστανιώτη

Περιγραφή:

 

 Ένας Θεός νάρκισσος, προικισμένος με μια εξαιρετικά ευέλικτη συνείδηση, που συμφωνεί μαζί του ό,τι κι αν αυτός κάνει, κι ένας πρώιμος αντάρτης, ο Κάιν, είναι οι πρωταγωνιστές του πιο απολαυστικού μυθιστορήματος του Ζοζέ Σαραμάγκου, που έμελλε να είναι το τελευταίο του. Η Bίβλος, ένα από τα πιο άγρια βιβλία που έχουν γραφτεί ποτέ και που, κατά τον διάσημο νομπελίστα συγγραφέα, δεν θα έπρεπε να πέφτει ποτέ στα χέρια των παιδιών, ξαναγράφεται από τον ίδιο με απρόβλεπτο τέλος, δίνοντας την ευκαιρία για έναν σπαρταριστό διάλογο μεταξύ Θεού και ανθρώπου. Εξάλλου «η ιστορία των ανθρώπων είναι η ιστορία της ασυνεννοησίας τους με το Θεό – ούτε αυτός καταλαβαίνει εμάς, ούτε εμείς εκείνον».

Μάνος Ελευθερίου - Είναι αρρώστια τα τραγούδια

Μία συλλογή επιλεγμένων αρθρων και μελετών του Μάνου Ελευθερίου
που δημοσίευσε κατά καιρούς στο μουσικό περιοδικό Δίφωνο και
σχόλια του σε μουσικές ραδιοφωνικές του εκπομπές.
Kείμενα για συνθέτες, τραγουδιστές και στιχουργούς, και κυρίως για την υπόθεση του ελληνικού τραγουδιού. O συντάκτης αυτών των κειμένων ευτύχησε να συνεργαστεί με όλους σχεδόν τους συνθέτες. Oρισμένοι ήταν «θηρία». Αλλοι μικρά θηρία του γάλακτος, χαμένων γονέων, που βύζαιναν από άλλα ζώα, και ορισμένοι αδιάφοροι και ανθρωπάκια. Ωστόσο τα τραγούδια όλων ταξίδευαν μυστικά σε δίσκους, σε CD, ραδιόφωνα, πίστες, θέατρα και στάδια, αδιαφορώντας και για τις συνθήκες που γράφτηκαν και για κείνους που τα 'γραψαν. Δεν είναι ντροπή να αγαπάει κανείς το τραγούδι.
Kαι όπως υπάρχουν άνθρωποι που εθελοντικά αγωνίζονται για την ισορροπία της φύσης, για τα δέντρα, τα ζώα και τα πουλιά, και όπως υπάρχουν κέντρα για τα σπάνια είδη που κινδυνεύουν και τα περιθάλπουν με αγάπη κι αφοσίωση, έτσι θα 'πρεπε να υπάρχουν και αντίστοιχα κέντρα για ό,τι κινδυνεύει σ' αυτόν τον τόπο και για το ελληνικό τραγούδι! Γιατί το τραγούδι πολλές φορές κινδύνεψε και πολλές φορές επουλώθηκε από τις πληγές που του άνοιξαν τα σκάγια αδέξιων κυνηγών δολοφόνων. Έστω και έναν αν βοηθήσουν τούτα τα κείμενα να αγαπήσει περισσότερο το ελληνικό τραγούδι, το παιχνίδι έχει κερδηθεί.
Μάνος Ελευθερίου

Γιατί γράφουμε λοιπόν;

ΓΙΑΤΙ ΓΡΑΦΟΥΜΕ λοιπόν τραγούδια; Μήπως για να βρούμε
κι εμείς την περιλάλητη ευτυχία, τη φιλία όλων εκείνων που
δεν γνωρίσαμε, τους επαίνους «καθωσπρέπει» ανθρώπων ή
για να προσεταιριστούμε ξένες αγκαλιές; Μήπως , με λίγα
λόγια, γράφουμε τραγούδια για να βρούμε επιτέλους αγάπη
και κατανόηση, που ούτε πουλιούνται ούτε αγοράζονται, και
να κλείσουμε ορισμένα μάτια στα ελαττώματα μας; (Υπάρχει
βέβαια στον αέρα η αυτοπροβολή και η «κονόμα», αλλά
καλλιτέχνες άνθρωποι επιτρέπεται να λένε τέτοια κακά πράγματα;)

Όμως εκείνος ο μοναχικός στιχουργός που γράφει τραγούδια
μόνο για την ψυχή του με γνώση και σύνεση και ανάβει το λιανό
κεράκι του σ’ αυτό τον κόσμο, που συνοδεύει κάθε βδομάδα τον
δικό του επιτάφιο, έχει πολλά να καταμαρτυρήσει γι’ αυτό το πάθος
και την περιπέτεια. Που, αφού έμεινε για χρόνια μακριά από τις
συναλλαγές και την αγορά του επαγγέλματος, αποφασίζει να δώσει
τα στιχάκια του. Και ξαφνικά τα στιχάκια του γίνονται σκηνικά
μιας παράστασης που δεν είχε υπολογίσει, ενός έργου που και μόνο
ο τίτλος τον απωθούσε, αλλά όπου παίζουν ως πρωταγωνιστές
τούτα τα στιχάκια του. Και πρέπει να περάσουν από αυτοσχέδια
δικαστήρια και καταθέσεις μαρτύρων και δικηγόρων για να βρεθεί
το διαμάντι στο βάθος του πηγαδιού.

Τα στιχάκια που έγραψες ή που θα γράψεις, ανόητε, πρέπει πρώτα
να αρέσουν στη θεία του συνθέτη όπου διάλεξες να γονατίσεις,
ν’ αρέσουν στην γκόμενα του και στη θεία της και σ’ εκείνον τον
περαστικό φιλοξενούμενο εξάδελφο από το χωριό, που τον
φωνάζουν και του λένε «Επειδή εσύ δεν είσαι χαλασμένος και είσαι
ακόμη αγνός, θα παίξεις το ρόλο του ενόρκου. Θέλουμε να μας πεις
με το χέρι στην καρδιά αν σ’ αρέσουν αυτά τα τραγούδια που μελο-
ποίησε ο Μπούλης πάνω σε στίχους του κυρίου» (ο κύριος είσαι εσύ,
μαλάκα στιχουργέ, που έβρισκες τις λέξεις μία μία ώσπου να
φτιάξεις το περιδέραιο ). Και ο ένορκος ακούει σοβαρός και κάποια
στιγμή βγάζει την απόφαση. «Εμένα με συγχωρείτε, να πούμε,
αλλά μου φαίνεται μάπα το καρπούζι! Η μουσική είναι ωραία, αλλά
οι στίχοι κάπου χωλαίνουν. Τι κέφι να κάνεις όταν ακούς βασιλικούς
και δυόσμους; Η νεολαία δεν τα μασάει αυτά. Η νεολαία σήμερα
θέλει άλλα πράγματα».

Ακριβώς τότε είναι που βλέπεις όλη τη ζωή μπροστά σου, όπως
έχεις ακούσει ότι τη βλέπει εκείνος που πέφτει από τον πέμπτο όροφο
με σκοπό να αυτοκτονήσει… Αλλά εσύ ξέρεις τι ακριβώς συμβαίνει.
Και ο δαίμονας και η διαίσθηση και οι γνώσεις σου αλλά και οι τοίχοι
που βοούν στου φωνάζουν ότι δεν φταίνε οι στίχοι σου που δεν
«κόλλησαν» με τη μουσική, που μονάχη της είναι πολύ όμορφη και
ευρηματική, αλλά που δεν έχει καμία σχέση με τους στίχους σου.
Για τον απλό λόγο ότι οι συνεχείς αλλαγές που σε ανάγκασαν να κάνεις
και εκείνες που έκαναν μόνοι τους και έβαλαν στη θέση της καρδιάς
το κεφάλι και στη θέση τον ποδιών τα χέρια, αυτό και μόνο φταίει.
Έχει δίκιο ο φιλοξενούμενος. Μόνο που η αλήθεια είναι ότι πρέπει
να μπει καινούργια μουσική. Ποιος θα το πει όμως και με τι καρδιά
θα το πει στο συνθέτη; Που νομίζει ότι όσα έπραξε είναι οριστικά
και αμετάκλητα και κρυστάλλινης διαύγειας και εκπληκτικής ομορφιάς
σε διατύπωση και ευρηματικότητα. Που αν επρόκειτο να διαγωνιστεί
με κάτι σε ακρίβεια, είναι μόνο η Συνθήκη της Ουτρέχτης, η Συνθήκη
του Βελιγραδίου και της Ρώμης…

Και μετά από αυτά θα σταματήσεις άραγε να αναρωτιέσαι γιατί
επιμένουν ορισμένοι να γράφουν τραγούδια; Εγώ πιστεύω ότι τα ίδια
ερωτήματα που ανέφερα στην αρχή, αντιστρέφοντας τα, μπορεί κανείς
να τα θέσει στον εαυτό του, ακόμη και ένας επαρκής ακροατής. Και θα
’πρεπε κάποτε να στήσουν και σε αυτό τον άγνωστο, δυστυχισμένο και
μοναχικό ακροατή ένα μνημείο! Όσο για τους στίχους σου, δεν θα πάνε
χαμένοι. Όλο και κάποιος θα βρεθεί, κάποιος περισσότερο έξυπνος και
ταλαντούχος συνθέτης, και καθόλου απίθανο να βγάλετε και «επιτυχία».
Είναι το πρώτο βήμα για να γίνεις κι εσύ «παράγοντας» και «ένορκος»…

Εκδόσεις Καστανιώτη, 2002

The 80’s ή στα ελληνικά η δεκαετία του 80’

Πρόκειται για μια δεκαετία που θα μείνει αξέχαστη για πολλούς και διαφορετικούς σε πολλές περιπτώσεις λόγους για τον καθένα μας...

Η δεκαετία που δημιουργήθηκαν τα δημοφιλή βιντεοπαιχνίδια Pac-Man(1980), Super Mario(1983) και Tetris (1984). Επίσης σε αυτή την δεκαετία κάνουν την εμφάνιση τους τα γυαλιά ηλίου Ray-Ban καθώς και τα τζιν σακάκια. Μαζί με αυτά δεν θα μπορούσε να μείνει πίσω και η μουσική βιομηχανία καθώς και οι διάφοροι καλιτέχνες που την απαρτίζουν.

Πιο κάτω θα ταξιδέψουμε πίσω στον χρόνο για να δούμε τι συνέβηκε κατα την διάρκεία της δεκαετίας αυτής όσον αφορά την μουσική σκηνή. Ποιά συγκροτήματα δημιουργήθηκαν και ποιοί κάνουν την πρώτη τους εμφάνιση την δεκαετία αυτή. Μερικοί από αυτούς συνεχίζουν ακόμη και σήμερα να κάνουν επιτυχίες.

Πολλοί , μέσα σε αυτούς και εγώ, συνδέουν την δεκαετία του 80 με τα σύνθεσάιζερς. Αυτό δεν είναι λάθος μιας και την δεκαετία αυτή υπήρξε ένα νέο κύμμα στην μουσική σκηνή όπου ευνοούσε την ύπαρξη συνθεσαίζερ (Depenche Mode, New Order, Pet Shop Boys, Eurythmics).

Όλα τα είδη της μουσικής ανέβηκαν ένα επίπεδο θα έλεγα σε αυτή την μετά-punk εποχή. Το είδος όμως που άφησε το μεγαλύτερο αποτύπωμα του στην δεκαετία του 80 είναι η ποπ με ονόματα όπως Michael Jackson και Madonna. Επιτυχίες είχαν και αρκετά rock και metal συγκροτήματα όπως Metallica, AC/DC, Iron Maiden, U2, Styx, Guns n’ Roses, Bon Jovi, Aerosmith, Slayer, Megadeth, DefLeppard, Whitesake, Twisted Sisters, Journey, ZZ Top κ.ά..


Το στίγμα τους άφησαν σε αυτή την δεκαετία και καλλιτέχνες όπως ο Bruce Springsteen, o Billy Joel, ο Bryan Adams, η Whitney Houston, η Tina Turner και ο Lionel Richie.

Τα γεγονότα που “αναστάτωσαν” την μουσική σκηνή ήταν η δολοφονία του John Lennon στις 8 Δεκεμβρίου του 1980, η κυκλοφορία του πρώτου δίσκου του Bryan Adams, η κυκλοφορία του Back in Black από τους AC/DC, η έναρξη του μουσικού καναλιούMTV τον Αύγουστο του 1981, ο θάνατος του Roy Orbison (1988), η κυκλοφορία του πολυπλατινένιου δίσκου των U2, “The Joshua Tree”, ο θάνατος του βασιλιά της ρέγκε Bob Marley στις 11 Μαΐου του 1981, κυκλοφορεί το 1982 το άλμπουμ “Thriller” του Michael Jackson το οποίο είναι και το κορυφαίο σε πωλήσεις άλμπουμ, το 1985 η Whitney Houston κυκλοφορεί τον πρώτο της δίσκο και τέλος το 1989 οι Nirvana κυκλοφορούντο πρώτο τους δίσκο με τίτλο “Βleach”.

Αισθάνομαι ότι αυτά που έγραψα είναι πολύ λίγα για μια ολόκληρη δεκαετία αλλά αν συνέχισα ίσως το άρθρο να ερχόταν πολύ βαρετό. Νομίζω όμως ότι σας έδωσα λίγη τροφή για περαιτέρω μελέτη ή ίσως να ξύπνησα κάποιες παλιές αναμνήσεις.

Πιο κάτω μπορείτε να ακούσετε μερικές από τις επιτυχίες της δεκαετίας του80 και ακολούθως να κάνετε τα δικά σας σχόλια για το ότι σας άφησε αυτή η δεκαετία ή πως σας στιγμάτισε.

 
Επιμέλεια Άρθρου: Γιάννος Μ. Δημητρίου

Woodstock

Η αρχή του τέλους ή η τελευταία στροφή πριν από την ευθεία της λήξης;

Τρεις ημέρες φαίνεται πως είναι αρκετές για να στιγματίσουν μία εποχή και μία ολόκληρη γενιά. Πως όμως συνέβη αυτό;

Λίγο πριν την έναρξη του φεστιβάλ κανείς δεν υποπτευόταν τη σημασία αυτής της γιορτής, ούτε γνώριζε πως έμελλε να γίνει το διασημότερο φεστιβάλ στην ιστορία της μουσικής και πως το όνομά του θα χαρακτήριζε όλη εκείνη τη γενιά της δεκαετίας του '60. Περισσότερο σημασία είχε, μάλλον, το γεγονός ότι θα γινόταν τελικά, κάτι το οποίο ήταν αμφίβολο σχεδόν μέχρι την τελευταία στιγμή, αφού μόλις μια μέρα πριν την έναρξη, η οργάνωση φαινόταν μηδαμινή (μάλιστα, ούτε καν η σκηνή δεν είχε στηθεί). Μόνο οι χιλιάδες κόσμου που είχαν συρρεύσει σε αυτήν την μικρή κωμόπολη της Νέας Υόρκης, που ονομαζόταν Woodstock, πρόδιδαν ότι εκεί κάτι συνέβαινε.

Ωστόσο, η ανησυχία ήταν έντονη τόσο στους θεατές που είχαν μαζευτεί και με ανυπομονησία περίμεναν να δουν ζωντανά τόσα πολλά και βαρυσήμαντα ονόματα της ροκ σκηνής, όσο και στους διοργανωτές που ήλπιζαν να αποκομίσουν σημαντικά οφέλη από αυτό το φεστιβάλ. Άλλωστε, όλη αυτή η ιστορία ξεκίνησε με την επιδίωξη δύο... "αυτοδημιούργητων" νέων (John Roberts & Joel Rosenman) να επενδύσουν και να διευρύνουν τις τεράστιες περιουσίες που είχαν κληρονομήσει. Φυσικά, το φεστιβάλ εξελίχτηκε σε μία ελεύθερη συναυλία από τη δεύτερη μέρα και οι διοργανωτές δεν έβγαλαν τίποτα.

Παρόλα αυτά, όσοι ξύπνησαν στο κτήμα του γαιοκτήμονα Max Yasgur όπου θα διεξαγόταν το φεστιβάλ, την Παρασκευή 15 Αυγούστου 1969, έκπληκτοι είδαν τα πάντα να βρίσκονται στη θέση τους, η σκηνή, τα φώτα, οι χώροι υγιεινής, οι σταθμοί πρώτων βοηθειών ακόμη και ειδικοί χώροι όπου πουλούσαν αλκοόλ και... "καλής ποιότητος" μαριχουάνα, όπως δήλωσαν από τα μικρόφωνα. Έτσι, όλα προμήνυαν πως θα κυλούσαν ομαλά, όπως και έγινε. Μάλιστα, κατά τη διάρκεια του φεστιβάλ μόνο 5.000 άτομα χρειάστηκαν ιατρική βοήθεια σε σύνολο περίπου 500.000 ατόμων.

Μοναδικό εμπόδιο σε όλο το τριήμερο στάθηκε η βροχή, η οποία έπεφτε συνεχώς αργή και σκοτεινή, σαν να ήθελε κάτι να αμαυρώσει αυτές τις τρεις ημέρες αγάπης, μουσικής και ειρήνης, που είχαν έρθει να ζήσουν 500.000 διαφορετικοί άνθρωποι ενωμένοι από το κοινό συναίσθημα και την τρέλα που κάνει τόσους πολλούς ανθρώπους να θέλουν να αφήσουν τα σπίτια τους για μια τριήμερη περιπλάνηση στον καλειδοσκοπικό κόσμο της μουσικής.

Τα μαύρα σύννεφα έκαναν την καρδιά του καλοκαιριού να χτυπάει χαμηλόφωνα. Όμως, η αύρα του καθενός από τους παρευρισκομένους απέπνεε θερινά αρώματα, κάνοντας έτσι πιο έντονο το σφυγμό του καλοκαιριού. Αν και ο χώρος είχε μετατραπεί σε ένα τεράστιο λασπόλουτρο, η πολυχρωμία επικρατούσε, όχι μόνο στα ρούχα και στα πλεγμένα από ζωηρόχρωμα άνθη λουλούδια που πολλοί φορούσαν, αλλά κυρίως στα μάτια τους... στις κόρες των ματιών τους που εξέπεμπαν ζωηρές σπίθες και μια ανείπωτη χαρά και προσμονή γι' αυτό που συνέβαινε.

Αν και ηχητικά, αλλά και μουσικά, δεν είδαμε στο φεστιβάλ τις καλύτερες επιδόσεις από τους καλλιτέχνες, ωστόσο το ξεκίνημα της συναυλίας την Παρασκευή το απόγευμα με τον Richie Heavens να τραγουδάει μόνο με την κιθάρα του το "Freedom" ήταν ότι πρέπει για να μεταδώσει το στίγμα του φεστιβάλ με τον καλύτερο τρόπο. Την ίδια μέρα, η παρουσία του Ravi Shankar επί σκηνής και οι ήχοι από το sitar μύρωσαν με αρώματα ανατολής όλους τους θεατές, χαρίζοντας τους νοερά ταξίδια στη μακρινή Ινδία και προσφέροντάς τους ένα μικρό δείγμα της φιλοσοφίας της χώρας του, μέσω της μουσικής του. Τελευταία σημαντική εμφάνιση της πρώτης μέρας, η επαναστάτρια και folk ποιήτρια Joan Baez, η οποία τραγουδώντας χαμηλόφωνα και με ήρεμες μελωδίες σκληρούς στίχους για το κατεστημένο της εποχής, έστελνε με κάθε κομμάτι της και ένα διαφορετικό μήνυμα στους πολιτικούς ιθύνοντες εκ μέρους όλων των ανθρώπων που ήταν μαζεμένοι σ’ εκείνο το χώρο.

Η δεύτερη μέρα άρχισε να επιβεβαιώνει αυτό που ειπώθηκε για τη μέτρια ηχητική και μουσική απόδοση και έκανε ορατές τις αιτίες για αυτό το άσχημο αποτέλεσμα. Η συγκεκριμένη μέρα σαφώς είχε τα πιο γνωστά ονόματα αλλά ταυτόχρονα και τα πιο... "φτιαγμένα", ανάμεσα στους οποίους ο Country Joe McDonald που έπαιζε λάθος νότες στα περισσότερα τραγούδια και o John Sebastian που προφανώς είχε περάσει τις δύο αυτές ημέρες μέχρι την εμφάνισή του, απλά και μόνο... πίνοντας. Φυσικά, υπήρχαν και εξαιρέσεις. Οι Santana Βlues Βand στην πρώτη τους τόσο δημόσια εμφάνιση, άφησαν τις καλύτερες εντυπώσεις, εκτελώντας εκπληκτικά το "Soul sacrifice". Οι Canned Heat δεν έλειπαν από το Woodstock, όπως και από κάθε άλλο φεστιβάλ της δεκαετίας του '60, ερμηνεύοντας το αρκετά βαρύ country-rock υλικό τους.

Οι Grateful Dead, οι βασιλιάδες της βόρειας California, ήταν, δυστυχώς, ένα ζωντανό παράδειγμα που επιβεβαίωνε ότι κάτι είχε αλλάξει και ότι ο ενθουσιασμός του παρελθόντος για τη μουσική και τα μηνύματα που προσπαθούσε να μεταδώσει η Δυτική Ακτή και το Haight Ashbury είχαν δώσει τη θέση τους στην άφθονη κατανάλωση LSD και σε άλλες συναφής και πιο σκληρές ουσίες. Μάλιστα, το συγκεκριμένο συγκρότημα κινδύνεψε εξαιτίας της βροχής, όταν ήταν πάνω στη σκηνή, αλλά ήταν πολύ απορροφημένοι από τα "ταξίδια", που ήταν αδιανόητο να αντιληφθούν το παραμικρό. Αργότερα, τη σκυτάλη πήρε η Janis Joplin, που ένα χρόνο αργότερα, μπήκε στο πάνθεον των διασημότερων και τραγικότερων ροκ σταρ, που πέθαναν από ναρκωτικά. Μια κατάληξη που, δυστυχώς, θα μπορούσε να γίνει αντιληπτή και στο Woodstock εξαιτίας της εντελώς μαστουρωμένης εμφάνισής της.

Ακολούθησαν οι Who, για να κλείσουν αυτήν την αρκετά επεισοδιακή μέρα, κάνοντας μία αρκετά άσχημη ζωντανή εμφάνιση με αρκετά παρατράγουδα, τόσο κυριολεκτικά εξαιτίας του κακού ήχου, όσο και μεταφορικά αφού ο Pete Townshend χτύπησε τον σκηνοθέτη Mike Wandleigh που γύριζε το ντοκιμαντέρ για το φεστιβάλ, ενώ λίγο αργότερα, χτύπησε και τον αναρχικό Abbie Ηoffman, ο οποίος νόμιζε πως ήταν η κατάλληλη ευκαιρία για να ορμήσει στη σκηνή και να διαδώσει τις πεποιθήσεις του. Τραγικό λάθος για ένα συγκρότημα που φημίζεται για τα εκρηκτικά live του και τα ελαφρώς επιθετικά μέλη του.

Η τρίτη μέρα (Κυριακή 17/8) ξεκίνησε με τους Jefferson Airplane επί σκηνής, οι οποίοι έκαναν μία μέτρια εμφάνιση. Την απογοήτευση από τους Αirplane έδιωξε γρήγορα η εκπληκτική παρουσία του νεαρού - τότε - καλλιτέχνη Joe Cocker που χάρισε στο "With a little help from my friends" των Beatles μια εξαιρετική διασκευή και έδωσε μια εμφάνιση με πολύ καλό ηχητικό αποτέλεσμα, σπάνιο φαινόμενο για το συγκεκριμένο φεστιβάλ. Ακολούθησαν, οι Country Joe & the Fish και οι Ten Υears Αfter με μια ιστορική εκτέλεση στο I'm going home. Η συνέχεια με τους Band ήταν μια εμφάνιση πολυαναμενόμενη, αφού επρόκειτο για την μπάντα του μοναδικού Bob Dylan. Οι Band ενθουσίασαν παρόλο που ο ηγέτης απουσίαζε από τη σύνθεση. Η blues εμφάνιση του Johnny Winter, που είχε επιλεγεί για το κλείσιμο της τρίτης ημέρας, πέρασε τελείως αδιάφορη, αφού η μουσική του δεν είχε καμία απολύτως σχέση με το πνεύμα του φεστιβάλ.

Με παράταση μίας ημέρας ακόμη για το φεστιβάλ, το ξημέρωμα της Δευτέρας βρήκε τους Crosby, Stills, Nash & Young να κάνουν την πρώτη τους εμφάνιση σαν κουαρτέτο και προκάλεσαν αμφιλεγόμενες αντιδράσεις. Πάντως, το ύφος των τραγουδιών τους, ήταν το κατάλληλο για το φεστιβάλ, αφού είχε και ... αγάπη και ειρήνη και μουσική. Αλλά, λίγοι τα σκέφτονταν αυτά εκείνη τη στιγμή.

Σημασία είχε πως σε λίγο θα τέλειωνε το φεστιβάλ με τελευταία εμφάνιση αυτή του μεγαλύτερου ονόματος, του Jimi Hendrix. Πράγματι, ο Hendrix ανέβηκε στη σκηνή τη Δευτέρα το πρωί, όμως σε σχετικά λίγο κόσμο, αφού είχαν αποχωρήσει οι περισσότεροι. Έτσι, μπροστά σε περίπου 80.000 κόσμο, ο Jimi έκανε μια σχετικά μέτρια εμφάνιση. Όμως, ο μαύρος μάγος της ηλεκτρικής κιθάρας δεν θα μπορούσε να εγκαταλείψει έτσι τους φίλους του. Χαρίζοντας τους μια διασκευή του "The Star Spangled Banner", έκλεισε εντυπωσιακά το φεστιβάλ μεταφέροντας με την κιθάρα του ρίγη ανατριχίλας στο κοινό. Ο τρόπος με τον οποίο συνέλαβε και εκτέλεσε αυτή τη διασκευή του αμερικάνικου εθνικού ύμνου, ίσως είναι ό,τι πιο ριζοσπαστικό δημιούργησε όλη αυτή η δεκαετία και η ροκ μουσική γενικότερα. Το δραματικό ύφος που χαρακτήριζε αυτή τη διασκευή απέδιδε ακριβώς τη δραματική κατάσταση της αμερικανικής κοινωνίας και της πολιτικής της, η οποία συνέχιζε ένα παράλογο και κτηνώδη πόλεμο στο Βιετνάμ με αναρίθμητα θύματα. Μία πολιτική που η συγκεκριμένη χώρα επρόκειτο να ακολουθήσει κι άλλες φορές στο μέλλον...

Με αυτόν τον τρόπο τέλειωσε το Woodstock, και μπορεί να μην ήταν η πρώτη φορά που έγινε ένα τέτοιο φεστιβάλ, ήταν όμως ένα ουσιαστικό τέλος. Πολλά άλλαξαν οριστικά μετά από αυτό. Το φεστιβάλ του Altamont το Δεκέμβρη του ίδιου έτους είναι το τυπικό τέλος. Το Woodstock μπορεί να πέρασε στο παρελθόν, άφησε, όμως, πολλά που πρέπει να θυμόμαστε και στο παρόν και στο μέλλον. Το κύριο και άμεσο μήνυμα του αναμφίβολα είναι η ειρήνη. Γιατί τι μπορεί να είναι πιο ειρηνικό από χιλιάδες νέους ανθρώπους που μαζεύονται για τρεις μέρες και ακούνε μουσική;

Το μισό εκατομμύριο κόσμου που μαζεύτηκε εκεί, σίγουρα είχε διαφορετικούς λόγους. Άλλοι γιατί έτσι επέβαλλε η τότε μόδα, άλλοι πιο συνειδητοποιημένοι επειδή πίστευαν ότι έτσι θα ανατρέψουν κοινωνικές και πολιτικές καταστάσεις. Άλλοι βρέθηκαν ακόμη και κατά τύχη. Οποίος κι αν ήταν ο λόγος για τον όποιο πήγαν στο Woodstock, το πλέον σπουδαίο είναι ότι εξέφρασαν τους λόγους τους με ένα κοινό τρόπο... τη μουσική.

Είναι γεγονός πως εκείνη η γενιά είχε σαν όραμα ένα διαφορετικό κόσμο. Όπως επίσης, είναι γεγονός ότι πολλοί από τους - τότε - οραματιστές είναι δημιουργοί του σημερινού μας κόσμου, ο οποίος πολύ απέχει από αυτόν που οραματίζονταν. Τι συνέβη; Απλώς απέτυχαν; Μήπως κατά βάθος ο σημερινός κόσμος ήταν αυτός που οραματίζονταν; Η' μήπως, τελικά ο κόσμος δεν μπορεί να αλλάξει;

Πηγές:

01.Περιοδικό ΖΟΟ τ. 17, Σεπτέμβριος 1999

02.www.woodstock.1969

03.ΜusicHeaven

Μουσική Και Ανθρώπινη Διάθεση

Η  μουσική είναι η επιστήμη και η τέχνη της προβολής συναισθημάτων, ιδεών και διαθέσεων απέναντι σε όλα τα ζητήματα μιας ζωής.

Στις μέρες είναι γνωστό πως έχουμε την ανάγκη για ψυχαγωγία αλλά με διαφόρους τρόπους πιο σύγχρονους. Από την αρχαιότητα έχει παρατηρηθεί πως οι πρόγονοι μας από όλες τις εποχές(Αρχαία, Κλασσική, Ελληνιστική,…)έχουν αναπτύξει  τις δικές τους προτιμήσεις. Είναι αναμφισβήτητο σίγουρο πως και η μουσική ανήκει σε αυτόν τον τομέα της διασκέδασης. Η  μουσική όμως είναι η επιστήμη και η τέχνη της προβολής συναισθημάτων , ιδεών και διαθέσεων απέναντι σε όλα τα ζητήματα μιας ζωής.

Δεν μπορώ να φανταστώ ένα κόσμο χωρίς την ύπαρξη μιας μελωδίας που μας δημιουργεί όμορφα συναισθήματα αλλά μας τονώνει ηθικά και μας  ανάπτει το ενδιαφέρον για κίνηση ή ακόμα να τραγουδήσουμε και εμείς ή έστω να ψιθυρίσουμε…..

Οι νέοι έχουν διαμορφώσει τις δικές τους προτιμήσεις και με αυτόν τον τρόπο διαμορφώνουν την προσωπικότητα τους με έναν ξεχωριστό τρόπο που επηρεάζει και τις απόψεις των άλλων για τον καθέναν από εμάς.

Η αλήθεια είναι πως δεν πρέπει να κατακρίνουμε κάποια είδη «μουσικής» αν και αυτά δεν είναι «ποιοτικά» γιατί μπορεί να απηχούν σε μεγάλο μέρος της κοινωνίας μας.

Όμως η μουσική είναι συναίσθημα της καθημερινής ζωής μας, των στόχων μας, των ονείρων μας  το κάθε τι που μας απασχολεί κατά τη διάρκεια της ύπαρξης μας σε αυτόν κόσμο…

Μήπως λοιπόν πρέπει να αντιμετωπίσουμε την μουσική με κάποιο καλύτερο τρόπο; Μήπως πρέπει να είμαστε κατά της πειρατείας; Μήπως πρέπει να σεβόμαστε τους δημιουργούς; Μήπως πρέπει να αποκτάμε συνείδηση της ανθρώπινης διάθεσης που αποκτά κανείς από το άκουσμα αυτό;

Πηγή: MusicHeaven