Παύλος Σιδηρόπουλος Ο Ασυμβίβαστος

Πρώτα Χρόνια

Ο Παύλος Σιδηρόπουλος ήταν δισέγγονος του Ζορμπά και ανιψιός της Έλλης Αλεξίου. Γεννήθηκε στις 27 Ιουλίου 1948 στην Αθήνα. Ξεκίνησε την καριέρα του το 1970 από τη Θεσσαλονίκη όπου γνώρισε τον Παντελή Δεληγιαννίδη και δημιούργησαν το συγκρότημα-ντουέτο "Δάμων και Φιντίας". Κυκλοφορούν το 7" «Το ξέσπασμα/Ο κόσμος τους» και συμμετέχουν με δύο κομμάτια στο δίσκο «Ζωντανοί στο Κύτταρο». Στο Κύτταρο γνωρίζονται και με τα "Μπουρμπούλια" που έπαιζαν με τον Σαββόπουλο. Το ντουέτο ενσωματώνεται με τα "Μπουρμπούλια" και το νέο σχήμα κυκλοφορεί το δίσκο "Ο Ντάμης ο ληστής" λογοκριμένο σε "Ο Ντάμης ο σκληρός". Μαζί είναι από το 1972 έως το 1974. Με αυτό το σχήμα ο Παύλος Σιδηρόπουλος άρχισε τα πρώτα του πειράματα για να παντρέψει το ροκ με την Ελληνική μουσική. Αργότερα το συγκρότημα διαλύεται και τα "Μπουρμπούλια" ακολουθούν τον Διονύση Σαββόπουλο. Ο Παύλος Σιδηρόπουλος στη συνέχεια συνεργάστηκε με τον Γιάννη Μαρκόπουλο, ως τραγουδιστής στα έργα του "Οροπέδιο", "Θεσσαλικός κύκλος", "Τολμηρή επικοινωνία" και "Ηλεκτρικός Θησέας".

Επαγγελματική σταδιοδρομία

Το 1976 μαζί με τους αδερφούς Σπυρόπουλους οργάνωσε το συγκρότημα «Σπυριδούλα». Με αυτό το σχήμα δημιούργησε τον δίσκο "Φλού". Το 1979 μαζί με τους μουσικούς Παπαντίνα, Νέστορα και Τζιμόπουλο φτιάχνει το σχήμα "Εταιρία Καλλιτεχνών" με αγγλικό στίχο. Το σχήμα αυτό δεν κυκλοφορεί δίσκο. Ένα όμως τραγούδι από αυτήν την περίοδο, το "Clown", περιλαμβάνεται στον κατοπινό του δίσκο "Zorba the freak". Εκείνη την περίοδο κάνει και την πρώτη του εμφάνιση στον κινηματογράφο, πρωταγωνιστώντας στην ταινία του Αντρέα Θωμόπουλου "Ο Ασυμβίβαστος" όπου και ερμηνεύει τα τραγούδια του soundtrack. Τον ίδιο καιρό πρωταγωνιστεί και σε μία ακόμη ταινία του Αντρέα Θωμόπουλου με τίτλο "Αλδεβαράν" , με συμπρωταγωνιστή τον Δημήτρη Πουλικάκο. Στην καριέρα του ως ηθοποιού περιλαμβάνεται και μια τηλεοπτική εμφάνιση στο σήριαλ του Κώστα ΦέρρηΕΡΤ). Το 1980 ο Παύλος Σιδηρόπουλος καταλήγει σε ένα σχήμα που με λίγες αλλαγές παίζει μαζί του μέχρι το τέλος, τους "Απροσάρμοστους". Μαζί ηχογραφούν μιά σειρά σημαντικών δίσκων και έχουν συνεχή ζωντανή παρουσία. Το 1982 κυκλοφορούν το "Εν λευκώ". Τα τραγούδια "Η" και "Αντεργκράουντ με στράς" λογοκρίνονται, για "προτροπή στη χρήση ναρκωτικών" και το τραγούδι "Ύστατη στιγμή" για "προσβολή της δημοσίας αιδούς". Το 1985 κυκλοφορούν το "Zorba the freak". Το 1987 πραγματοποιεί μια συγκλονιστική εμφάνιση στο Ηρώδειο στη συναυλία του Γιάννη Μαρκόπουλου "Τολμηρή επικοινωνία" -που κυκλοφόρησε και σε δίσκο με αυτό τον τίτλο- ερμηνεύοντας τραγούδια σε στίχους του Δημήτρη Βάρου και απαγγέλοντας ποιήματα του ιδίου από το βιβλίο "Θηρασία". Το 1988 συμμετέχει στο δίσκο "Ηλεκτρικός Θησέας" (μουσική Γιάννης Μαρκόπουλος, στίχοι Δημήτρης Βάρος). Το 1989 κυκλοφορεί το "Χωρίς μακιγιάζ" (ηχογραφημένος ζωντανά στο Μετρό).

Θάνατος

Το καλοκαίρι του 1990 άρχισε να παραλύει το αριστερό του χέρι. Οι γιατροί υπέθεταν πρόβλημα στα αγγεία, αλλά κανείς δεν ήξερε τι ακριβώς είχε. Αυτή η ιστορία και ο θάνατος της μητέρας του λίγους μήνες πριν, τον έκαναν ψυχολογικό ράκος. Το φθινόπωρο το συγκρότημα άρχισε τις συνηθισμένες του εμφανίσεις στο Αν. Ο Παύλος άρχισε να εμφανίζεται με το χέρι δεμένο. Έχοντας αρκετά νέα τραγούδια και μερικά παλιά ακυκλοφόρητα σε νέες ενορχηστρώσεις, άρχισαν να ηχογραφούν το υλικό αυτό, ενώ συγχρόνως είχαν προγραμματίσει σειρά ζωντανών εμφανίσεων για το Δεκέμβριο. Το απόγευμα όμως της 6ης Δεκεμβρίου, ο Παύλος Σιδηρόπουλος πεθαίνει από ανακοπή καρδιάς λόγω υπερβολικής δόσης ηρωίνης στο σπίτι μιας φίλης του στο Νέο Κόσμο. Κηδεύεται στον Κόκκινο Μύλο.

Τον επόμενο χρόνο οι Απροσάρμοστοι κυκλοφορούν τον δίσκο "Άντε και καλή τύχη μάγκες", όπου ορισμένα τραγούδια είχε προλάβει να τα ηχογραφήσει ο Παύλος Σιδηρόπουλος και τα υπόλοιπα τα ερμήνευσαν διάφοροι καλλιτέχνες. Μεταξύ αυτών οι, Γιάννης Γιοκαρίνης, Γιάννης Αγγελάκας και Χάρης και Πάνος Κατσιμίχας. Το 1992 κυκλοφορεί ο δίσκος "Τα μπλουζ του πρίγκηπα". Ο δίσκος αυτός περιέχει πειραματικές ηχογραφήσεις που έγιναν από το 1979 ως το 1981. Ήταν ο καρπός των προσπαθειών που είχαν ξεκινήσει από το 1972. Εδώ ο Παύλος Σιδηρόπουλος παντρεύει το μπλουζ με το ρεμπέτικο. Το 1994 κυκλοφορεί ο διπλός δίσκος "Εν αρχή ην ο λόγος", με ζωντανές ηχογραφήσεις από το 1978 μέχρι το 1989, την απαγγελία ενός κειμένου που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Μουσική" και απόσπασμα από μια συνέντευξή του στην ΕΤ2. Πολλά από τα τραγούδια του δίσκου εκδίδονται για πρώτη φορά.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΗΝ ΕΤ-2

Το κείμενο που ακολουθεί έχει απομαγνητοφωνηθεί από τον δίσκο ``Εν αρχή ήν ο Λόγος''.

Υπάρχει ένα παρελθόν σε μένα. Και το παρελθόν αυτό είναι το εξής. Είμαι δισέγγονος του Ζορμπά, και ως γνωστό ο Ζορμπάς ήταν rock and roll, όπως και να το κάνουμε. Και πολύ μάλιστα. Αυτό μας το λέει κι ο Καζαντζάκης. Απ' την άλλη μεριά όμως, έχω και σπέρμα από την γενιά των Αλεξίου. Της Ελλης της Αλεξίου, η οποία είναι θεία μου. Κι έτσι έχω μέσα μου και τον διανοούμενο και τον αλήτη. Από τη σύγκρουση αυτών των δύο βγαίνει άλλοτε καταστροφή κι άλλοτε δημιουργία.

Θα έλεγα αυτό που είπε ο Εγγονόπουλος ή ο Νάνος ο Βαλαωρίτης, δεν θυμάμαι καλά, ότι πια δεν είμαστε Ελληνες αλλά είμαστε σαν Ελληνες μετά την Τουρκία, με αποτέλεσμα να έχουμε πάρα πολύ ανατολική κουλτούρα. Με τα προϊόντα και τα υποπροϊόντα της, τα πολιτιστικά. Παρόλα αυτά όμως, η ανατολική αυτή κουλτούρα όταν συγχωνεύτηκε από εμάς τους Ελληνες, απόκτησε μια ιδιαιτερότητα. Και οι πεντατονικές κλίμακες οι θρακιώτικές, και τα καραγκούνικα, και τα νησιώτικα, και τα κρητικά, όλα αυτά αποκτήσανε μια ιδιαιτερότητα. Τα ρεμπέτικα, τα νεολαϊκά, όλα αυτά έχουν ιδιαιτερότητα. Αυτή είναι η ανατολική κουλτούρα.

Δίνω τη δυτική κουλτούρα για ποιο λόγο; Γιατί αυτή τη στιγμή είμαστε κατά 70 με 30, παίζει αυτό το ποσοστό, περισσότερο ανατολίτες παρά δυτικοί. Οταν λοιπόν έρθει το πλήρωμα του χρόνου, μονάχο του έτσι ώστε ο μεσήλικας να μην ενοχλείται από την ηλεκτρική κιθάρα, ο νεαρός να μην ενοχλείται από το μπουζούκι, οι μουσικοί οι ίδιοι οι μπουζουκζίδες και αυτό που αντιπροσωπεύουν, και η ηλεκτρική κιθάρα κι αυτό που αντιπροσωπεύει να μην έχουν στήσει δυο ταμπούρια απέναντι ο ένας απ' τον άλλο και να μάχονται αλλά να έχει γίνει πια σαν τρόπος ζωής η χρυσή τομή των δύο αυτών κουλτούρων, δηλαδή εν ολίγοις να έχει επέλθει ένα 50 - 50, μια ισορρόπηση μέσα μας. Και μέσα απ' αυτό το πράγμα να πηγάσει η χρυσή τομή του τραγουδιού, της ιδιαιτερότητας που έχουμε στην ανατολική κουλτούρα και της ιδιαιτερότητας που θα αποκτήσουμε στην δυτική κουλτούρα, με τα υποπροϊόντα της.

Μ' αρέσει το rock and roll, μ' αρέσει η στιχουργική του, μ' αρέσουν αυτά που περνάει στον κόσμο και γενικά μ' αρέσει το ότι είναι προπάντων μουσική για τον άνθρωπο, για τα πάθη του, για το συναίσθημά του κι όχι για την ψυχρή λογική και προπάντων όχι για την τεχνοκρατία.

Το κείμενο που ακολουθεί είναι ένα χειρόγραφο του Παύλου που υπάρχει στον δίσκο ``Εν αρχή ην ο Λόγος'' και γράφτηκε το 1965.

ΤΟ ΞΥΠΝΗΜΑ

Η μουσική είναι η μόνη γλώσσα που όλος ο κόσμος καταλαβαίνει. Ο μόνος τρόπος συννενόησης. Είναι μια αδερφοσύνη. Να το θυμάσαι, φίλε μου. Κάποτε δε θα χρειάζεται να μιλάμε. Θα στο αποδείξω αμέσως τώρα.

Ηταν μια βραδυά που μπήκα σ' ένα κέντρο, έτσι για να ακούσω πάλι λίγη μουσική. Επαιζε εκεί ένας φλαουτίστας, που αργότερα έμαθα ότι ήταν ο καλύτερος της Γιουγκοσλαβίας. Δεν έχει καμία σημασία.

Εκείνο το βράδυ η μουσική και ειδικά η έκφραση αυτουνού του ανθρώπου με είχαν μαγνητίσει. Ηταν ένα ξέχειλο παράπονο, μια αισιόδοξη μελαγχολία κι ένας ξέφρενος ενθουσιασμός συνάμα. Χωρίς να πολυσκεφτώ σηκώθηκα και πήγα προς το μέρος του.

Ηταν μια χάρη που του ζήτησα. Να μου παίξει το ``Body and soul''. Χαμογέλασε. Αφησε το φλάουτο κι έπιασε το σαξόφωνο.

Οι νότες που ξεχύθηκαν μαζί με το χαμόγελό του, που είχε καρφωθεί πάνω μου, μου θύμιζαν αιώνια Ανοιξη. Τα μάτια του κοίταζαν την καρδιά μου. Ημασταν πια δυο φίλοι. Κι ας μην είδα ποτέ πια ξανά τον φλαουτίστα Μίλαν Στογιάνοβικ.

Αλλωστε δεν χρειαζόταν να τον ξαναδώ. Δεν νομίζω ότι θα 'χαμε τίποτα παραπάνω να πούμε οι δυό μας.

Τα 'χαμε, ήδη, πει όλα.

Το κείμενο που ακολουθεί έχει απομαγνητοφωνηθεί από ηχογραφημένη υπαγόρευσή του στο σπίτι του Παύλου το καλοκαίρι του 84 και η οποία βρίσκεται στον δίσκο ``Εν αρχή ήν ο Λόγος'', γι' αυτό συγχωρέστε μας τυχόν ατέλειες στην στίξη. Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στη ``Μουσική'' τον Αύγουστο του 1984 (όχι ολόκληρο).

ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΕΝ ΛΕΥΚΩ υπό ΠΑΥΛΟΥ ΣΙΔΗΡΟΠΟΥΛΟΥ

Ας μου επιτραπεί αφού είναι εν λευκώ η συζήτηση να πω κι εγώ μια γνώμη για την περίφημη διαμάχη ΕΔΕΤ-ΓΕΣΕΕ, ΠΟΘΑ, ΕΚΑ, ΟΜΣΕ, ΣΕΥ, ΕΤΕ, ΕΜΣΕ. Σου ζητάω συγνώμη φίλε αναγνώστη. Εγώ δεκαπέντε χρόνια σου μιλάω για ΡΟΚ. Δεν έχω αλλάξει.

Κύριε Θεοδωράκη, εν έτη 1979 σας γνώρισα μόνο για πέντε λεπτά. Η θωριά σας και η φωνή σας πολλών τόνων βάρους, ενέπνεε λεβεντιά αλλά και πολύ έπαρση. Σκεφτείτε να αφαιρούσαμε ,κύριε Θεοδωράκη, τους στίχους των Ελύτη, Σεφέρη, Ρίτσο και άλλων, τις εξαίρετες ερμηνίες των Καζαντζίδη, Μπιθικώτση, Φαραντούρη και άλλων, το πολιτικό υπόβαθρο που σας στήριξε και σας προώθησε. Σκεφτείτε! Αυτό που μένει είναι πολύ μικρό μπροστά σε μια ``Συννεφιασμένη Κυριακή'' ή σε μια ``Φραγκοσυριανή''.

Κύριε Χατζιδάκι, έχετε απόλυτο δίκιο για τις τεράστιες αμοιβές των ``χρυσών λαρυγγιών''. Ναι. Ο αγαπητός φίλος δημοσιογράφος Γ. Λιάνης, που κακώς έγραψε ``σταρς'' για τους Σιδηρόπουλο και Πουλικάκο, έγραφε, πριν από 2 μήνες νομίζω, για χρυσά λαρύγγια και είχε δίκιο. Αλλά εσείς θα έπρεπε να γνωρίζετε ότι ένα έργο όταν φεύγει από τα χέρια του δημιουργού του αποκτά δική του προσωπικότητα, δική του ταυτότητα, σύμφωνα με τα οποία χαράζεται η πορεία του και είναι αναφαίρετο δικαίωμα του έργου να ακολουθήσει αυτόνομη καριέρα, την οποία εν ονόματι οποιασδήποτε πατρότητας δεν έχετε δικαίωμα να σταματήσετε, ειδάλλως το ίδιο δικαίωμα έχει και το κράτος εν είδη λογοκρισίας.

Είστε απ' τους ανθρώπους που θέλω να πιστεύω ότι τη λογοκρισία την θεωρείται αιδώ της τέχνης.Οταν απαγορεύετε τα τραγούδια σας ασεβείτε στην μνήμη τραγουδοποιών όπως ο Gustave Mahler, ο Mozart, ο Bella Bartük και άλλων. Μιλάτε για τουρκογύφτικα, έχετε δίκιο, κανείς δεν τα θέλει. Αλλά ξεχνάτε ότι ο πρώτος σας δίσκος ήταν οι ``Εξι λαϊκές ζωγραφιές'', σε συνθέσεις Βασίλη Τσιτσάνη;

``Εν Λευκώ'' και λογοκρισία

Συνεχίζοντας λοιπόν, φίλε αναγνώστη, τη συζήτηση εν λευκώ, θα αναφερθώ και στον προσωπικό μου δίσκο τον ``Εν λευκώ''.

Στην προληπτική λογοκρισία τα τραγούδια του ``Εν λευκώ'' πέρασαν όλα. Εγώ εν τω μεταξύ έχω υπογράψει το πρώτο συμβόλαιό μου μετά τον Μαρκόπουλο με δισκογραφική εταιρία, με την ΕΜΙ στις 17 - 2 - 1982. Γιατί στο δίσκο``ΦΛΟΥ'', υπέγραψα ένα χαρτί ότι αποποιούμαι πάσης οικονομικής απαιτήσεως από το δίσκο κι έτσι η ``ΣΠΥΡΙΔΟΥΛΑ'' τότε υπέγραψε ένα συμβόλαιο εκτελεστού με την ΕΜΙ, με ποσοστό 4%.

Στην δευτεροβάθμια λογοκρισία με φωνάζει ο Γ. Πετσίλας και μου λέει: ``Κοίταξε να δεις, μου 'ρθε ένα χαρτί κι αν θέλουμε να κυκλοφορήσει άλλη παρτίδα από το ``Εν λευκώ'', πρέπει να βγάλεις τα τραγούδια ``Η'', ``Underground με στρας'' και ``Υστατη στιγμή''. Για προτροπή της νεολαίας στα ναρκωτικά τα δύο πρώτα και για προσβολή της δημοσίας αιδούς το τρίτο. Γράφω λοιπόν ένα γράμμα προς τον τύπο της Ελλάδας (ημερήσιο και περιοδικό) όπου εν ολίγοις λέω: ``Ολοι σας κυνηγηθήκατε, πολλοί από σας βασανιστήκατε, άλλοι φυλακιστήκατε, προεκλογικά μιλούσατε για κατάργηση της λογοκρισίας, αντί λοιπόν να χρησιμοποιείται κι εσείς την καταστολή σαν μέσο, γιατί δεν χρησιμοποιείται τον διάλογο;''.

Ο Θόδωρος ο Σαραντής, τώρα διευθυντής της διαφήμισης στην ΕΜΙ, προσωπικά μου είχε πει: ``Παύλο το έστειλα παντού, όπως μου είπες''. Αν θυμάμαι καλά εγώ το είδα δημοσιευμένο ή στο ``ΠΟΠ και ΡΟΚ'' ή στον ``ΗΧΟ'' μοναχά, δεν είμαι και σίγουρος.

Προς τον άγνωστο νεαρό του υφυπουργείου Νέας Γενιάς ή Τί είναι Rock

Ναι, άγνωστε νεαρέ του υφυπουργείου Νέας Γενιάς, που εξεπλάγεις όταν σου μίλησα στην παμπ Φιλομούσα στην Πλάκα, όταν μου είπες δεν περίμενα τέτοια κουλτούρα από πλευράς ροκ, εκπλήσσομαι.

Υπάρχει στο ροκ το ελληνικό και η ΚΔΟΑ, που σημαίνει Κτηνώδης Δύναμη Ογκώδης Αγνοια και που συνήθως η δύναμη με το αγνό και γνήσιο ένστικτό της, αν θελήσεις να την κοροϊδέψεις θα σου πετάξει μπουκάλι.

Υπάρχει όμως στο ελληνικό ροκ και διανόηση. Αλλά που βέβαια να ξέρεις εσύ για τα περιοδικά ``ΠΑΛΙ'' και ``ΣΗΜΑ'', για τα τόσα βιβλία και στίχους που έχουν γραφτεί;

Υπάρχει στο ελληνικό ροκ και μουσική. Αυτό το ξέρεις.

Στο ροκ γενικά υπάρχει αθλητισμός. Ο Elton John, έχει μια γνωστότατη ομάδα στην Αγγλία. Ψάξε να τη βρεις. Ο Bob Marley βγαίνει στα εξώφυλλα των δίσκων του με την μπάλα στο πόδι. Και μάλλον δεν θα 'χεις δει εκτελεστή της μουσικής ροκ να κατεβαίνει από το παλκοσένικο για να δεις τι θα πει ιδρώτας και αδρεναλίνη.

Υπάρχουν στο ελληνικό ροκ και τα ναρκωτικά. Γι' αυτά σου 'χω ειδική πληροφόρηση παρακάτω.

Υπάρχει στο ελληνικό ροκ και η πολιτική. Για να μην αναφερθούμε παγκόσμια στα τραγούδια διαμαρτυρίας του Bob Dylan και τόσων άλλων, σε στίχους όπως του Mick Jacker

``Λένε πως είναι η κατάλληλη εποχή για το παλάτι της επανάστασης. Αλλά εκεί που μένω εγώ αυτό το παιχνίδι δεν είναι παρά μια ενοχλητική λύση, έτσι τί άλλο μπορεί ένα αδύναμο αγόρι να κάνει απ' το να τραγουδάει σε μια rock and roll μπάντα, μιας και στο κοιμισμένο Λονδίνο απλά δεν υπάρχει θέση για κάποιον που θέλει να διαδηλώνει τα πιστεύω του στο δρόμο''.
Street fighting man

Παγκόσμια σου αναφέρω το όνομα και μόνο του συγκροτήματος ``Gang of four'' Συμμορία των τεσσάρων (βλέπε χήρα του Μάο). Τη γνωστή πολιτική θέση και δράση των Class, τις φωτογραφίες του Bob Marley και την συμπαράστασή του στον αντιπρόσωπο της αριστεράς στην Τζαμάικα. Τώρα, όσο για το ελληνικό ροκ, αν έκανες τον κόπο να διάβαζες το άρθρο μου στο τεύχος Μαϊου στο ίδιο περιοδικό, θα έβλεπες κατά πόσο υπάρχει και στο ελληνικό ροκ πολιτική ή όχι.

Υπάρχει στο ροκ και κοινωνιολογία. Οι Rolling Stones έπαιξαν βασικό ρόλο στην νομιμοποίηση της ομοφιλοφιλίας, που ήταν μεγάλο πρόβλημα στην Αγγλία. Εχουν γίνει συναυλίες ροκ ενάντια στο ρατσισμό. Συναυλίες σε ποινικές φυλακές σε άσυλα, σε ψυχιατρεία.

Είναι γνωστό ότι το ελληνικό ροκ πιστεύει πολύ στο ανθρώπινο πάθος και στην ανθρώπινη αδυναμία, στο υποσυνείδητο, όχι σαν πηγή κακού αλλά και σαν πηγή δημιουργίας. Επειδή δεν μου άρεσαν ποτέ τα κούφια λόγια, εν ολίγοις τα γράμματα τα κενά όπως θα 'λεγες εσύ, πάρε όλη την ελληνική ροκ δισκογραφία, αν βέβαια ξέρεις ποια είναι, και ασχολήσου με το στίχο της. Ολη τη δισκογραφία όμως.

Υπάρχει στο ροκ και χρήμα. Εδώ το ελληνικό ροκ βέβαια χάνει. Αλλά στην Αγγλία κάποτε οι Beatles υπήρξαν οικονομικό κονδύλι, τους έκαναν Sir, γι' αυτό τώρα στην Αγγλία το ροκ είναι μόνιμο οικονομικό κονδύλι, όπως επίσης στην Ολλανδία, στην Γερμανία και αν θέλουμε να μιλάμε για εκτός Ευρώπης, φυσικά στις ΗΠΑ.

Υπάρχει στο ροκ και το χασίς. Είναι πολλές οι αναφορές, σε εξώφυλα δίσκων κυρίως, σαν grass, (μαριχουάνα, φούντα). Οχι μόνο στο ξένο αλλά και στο ελληνικό ροκ.

Στο λέω καθαρά το ροκ πιστεύει στην αναγκαιότητα της τέχνης, πιστεύει στην υπερβατική στιγμή που έχει ανάγκη ο κάτοικος της οποιασδήποτε μεγαλούπολης και ιδιαίτερα της Αθήνας, που θεωρείται από τις χειρότερες. Πιστεύει στο συναίσθημα με σίγμα κεφαλαίο, πιστεύει στο υποσυνείδητο, όπως σου είπα είναι εκτός από πηγή κακού και πηγή δημιουργίας. Πιστεύει στην κατάργηση της υποχρεωτικής θητείας. Πιστεύει στην Αγάπη με άλφα κεφαλαίο, στην Ειρήνη με έψιλον κεφαλαίο, στην πίπα της Ειρήνης με έψιλον κεφαλαίο. Τί άλλο θέλεις να σου πω για να ξυπνήσεις επιτέλους;

Οχι λοιπόν, άγνωστε νεαρέ του υφυπουργίου Νέας Γενιάς, το ροκ ασφαλώς, δεν περίμενε από κάποια πολιτική αλλαγή δικαίωση (προτιμά τη λέξη κοινωνική). Αλλά περίμενε μια πιο εμπεριστατωμένη πληροφόρηση. Μια Μαργαρίτα Ζορμπαλά δικαιολογείται να λέει ότι τώρα ακούγοντας Prisley και Pink Floyd συμπληρώνει και εκσυγχρονίζει την μουσική της παιδεία. Μια Ζορμπαλά όπου τίμια δήλωσε ότι μεγάλωσε με: ``Το τρένο φεύγει στις οκτώ''. Οχι όμως και συ. Περίμενε από σένα πληροφόρηση για τη γενιά των Beat και την λογοτεχνία τους, περίμενε από σένα πληροφόρηση για τον underground κινηματογράφο, έστω και στο κλασσικό επίπεδο Andy Warhol, κι όχι στις ατομικές πρωτοβουλίες των διαφόρων σαν τον Μιχάλη Δημόπουλο, ευτυχώς δηλαδή που υπάρχουν κι αυτοί. Περίμενε από σένα ν' ακούσεις τον πραγματικό συμπαντικού ήχου San Ra κι όχι τον κουνιστό κώλο του, σε ρυθμό Boogie, όπου γελώντας πια κι ίδιος μας λέει: ``They try to fool you and I have to school you about jazz''. Δηλαδή προσπαθούν να σας κοροϊδέψουν κι εγώ πρέπει να σας μάθω τι είναι το φαινόμενο που λέγεται τζαζ. Περίμενε από σας να μην ακούσει το βαρετό, τριτοκοσμικό πρόγραμμα του Mahoy Diner αλλά τον εκπληκτικό ερευνητή πιανίστα της σχολής Coldren, που μπορεί κι αυτόν να μην τον ξέρεις. Περίμενε από σένα μια πληροφόρηση για την ύπαρξη του χιπισμού, του σιτουασιονίστα, του Μάη του '68 στο Παρίσι, τη σωστή πληροφόρηση για το μεγάλο αντιμιλιταριστικό κίνημα της Αμερικής στη δεκαετία '60 - '70 με το Βιετνάμ. Περίμενε... Περίμενε.

Το ``Εν λευκώ'' και τα τραγούδια του

Το ροκ άγνωστε νεαρέ του υφυπουργίου νέας γενιάς σου λέει όχι στα ναρκωτικά. Θα σου 'λεγε όχι και στο αλκοόλ, αλλά μέχρι νεωτέρας διαταγής του κράτους κάνει το κορόιδο. Ακου λοιπόν άγνωστε νεαρέ του υφυπουργείου νέας γενιάς τι έχει να σου πει το ροκ πάνω στην υπόθεση που λέγετε ναρκωτικά. ``Εν λευκώ'' σημαίνει στα άσπρα. Επίσης σημαίνει και αυτό που λέμε π.χ. είσαι εξουσιοδοτημένος εν λευκώ. Το εξώφυλο του δίσκου είναι αρκετά ``χιονισμένο''. Δείχνει ένα νέο που δείχνει 50 χρονών και κοιτάει με απλανές βλέμμα το κενό.

Το βιβλίο των ηρώων του τρόμου

Υπάρχουν διαφόρων ειδών ήρωες, άγνωστε νεαρέ. Ο Χριστός ήταν ένας απ' αυτούς, ο Μαρξ ήταν ένας απ' αυτούς, ο Φρόυντ ήταν ένας απ' αυτούς, ο Καρλ Γιούνγκ ήταν ένας απ' αυτούς, ο Ντελέζ είναι ένας απ' αυτούς, ο Γκεταρί είναι ένας απ' αυτούς. Οι άνθρωποι αυτοί έχουν βιογραφίες. Οι άνθρωποι αυτοί μεγαλώνουν γενιές. Οι άνθρωποι αυτοί είναι υπεύθυνοι για γενιές.

Στο βιβλίο λοιπόν αυτών των ηρώων, που όταν έχεις μια τέτοια υπευθυνότητα, μπορεί να είναι και βιβλίο και τρόμου, εγώ νεαρέ άγνωστε, έκατσα κι έψαξα αυτές τις φάτσες, που εσύ ζητούσες στα νιάτα σου. Και σ' έχω δει πάρα πολλές φορές ζαρωμένο, σε κάποια γωνιά του δρόμου να προσεύχεσαι σ' αυτούς τους ήρωες, να αισθάνεσαι ενοχές απέναντί τους, κι όταν ψάχνεις να βρεις την αιτία για τις ενοχές αυτές να μην τη βρίσκεις. Σε ρωτάω, μπορείς να μου απαντήσεις αν θα σε ρωτήσω ποιος απ' όλους αυτούς τους ήρωες ή και θεούς, γιατί πολλοί τους θεοποιούν, ποιός απ' όλους λοιπόν απ' αυτούς τους ήρωες ή θεούς ορίζουν εσένα; Ποιοι είναι αυτοί που σε γεμίζουν μ' αυτές τις ενοχές; Γιατί το βλέπω πάρα πολύ καλά ότι πονάει το στομάχι σου, χτυπάει βλέπεις το άγχος στο στομάχι, η νεύρωση που λένε αν έχεις ακούσει. Κι αυτή τη νεύρωση εγώ τη θεωρώ εγκληματική, για έναν ανθρώπινο χαρακτήρα και οργανισμό, αν την προσωποποιήσω θα της δώσω το πρόσωπο του Μαρξ, αν τη ντύσω θα την ντύσω με το χιτώνιο του Χριστού και αν δω τα χρόνια αυτού του προσώπου, οι πολλές ρητίδες που θα έχει, θα είναι φροϋδικές. Τώρα τα χίλια πρόσωπα που όλα αυτά έχουν δώσει σε σένα, μόνο με φαντάσματα της Μέδουσας, αν ξέρεις ελληνική μυθολογία, εγώ μπορώ να τα παραλληλίσω.

Η

Θα σε κουράσω λίγο ακόμα παραπάνω, αλλά δεν πειράζει, αξίζει τον κόπο νομίζω. Heroin στα αγγλικά, ηρωίδα είναι η μετάφρασή του στα ελληνικά. Γιατί βλέπεις ο άνθρωπος που την ανακάλυπτε το 1884 νόμιζε ότι είχε ανακαλύψει το φάρμακο που θα έσωζε τους μορφινομανείς. Επίσημα απαγορεύτηκε το 1920. Δεν είμαι και σίγουρος τώρα βέβαια για τις χρονολογίες, αλλά δεν πειράζει. Ετσι ένας εν ενεργεία ηρωϊνομανής, ενώ όσο έχει τη δόση του είναι καλά, πολύ καλά, όταν δεν την έχει νομίζει ότι θα πεθάνει. Δεν έχει καμία αίσθηση χρόνου, ξεχνάει παρελθόν, παρόν και μέλλον είναι πολύ συγκεχυμένα μέσα του. Εχει τόσο πολύ αντιφατικά συναισθήματα που μέσα σε είκοσι λεπτά το μίσος και η αγάπη εναλλάσονται με μεγάλη γρηγοράδα. Για το φίλο; Δεν υπάρχει φίλος. Πουλάει και την ίδια του τη μητέρα για μια δόση. Ο φίλος και γενικά τα συναισθήματα αυτά είναι αφημένα στην κρίση της ηρωίνης. Πίσω δε απ' όλα αυτά κρύβεται μια αιώνια απειλή, που ανήκει μόνο στην ηρωίνη. Ετσι λοιπόν κάποια στιγμή ο ηρωινομανής είναι μόνος του αυτός και η ηρωίνη, κι ανάμεσά τους δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια απελπισμένη κραυγή. Γιατί σ' ότι μισεί, σ' ότι αγαπά σ' ότι αισθάνεται είναι αυτός αλλά ουσιαστικά είναι η ηρωίνη, κρυμένη από πίσω του. Για εγώ; δεν χρειάζεται καν να μιλάει για εγώ, αυτός ο άνθρωπος άγνωστε νεαρέ. Γιατί ότι στεγανό είχε να προστατεύσει το εγώ του, έχει τρυπηθεί, έχει σπάσει, έχει ανοίξει, όπως ανοίγουνε οι φλέβες όταν τις κόβεις με το ξυράφι, όταν αυτοκτονείς ή όταν τις τρυπάς με τη σύριγγα για να πάρεις τη δόση σου. Ετσι λοιπόν καταλαβαίνεις ότι ο ηρωινομανής βαδίζει σ' ένα μονόδρομο που έχει μία και μόνη κατεύθυνση, όπου η αλήθεια και η ψευτιά παύουν να διαχωρίζονται, είναι το ίδιο πράγμα. Ακόμη το φως και το σκοτάδι, φτάνουν να είναι το ίδιο πράγμα. Οσο για την ηρωίνη ποτέ καθαρά δεν θα δεις κατά πόσο είσαι επηρεασμένος απ' αυτή ή όχι και κατά πόσο την έχεις ανάγκη. Αυτή παραμονεύει πάντοτε στη σκιά και όπως σου είπα είναι μονόδρομος, έχει μια καρδιά και μια παντιέρα. Γι' αυτό άγνωστε νεαρέ σε προειδοποιώ είναι η ηρωίνη και να μην ξεχαστείς ποτέ να νομίζεις ότι την ελέγχεις ότι ξέρεις τι ζητάς και το γιατί.

Στη χώρα που ζούμε την Ελλάδα, τυχαίνει το βίτσιο αυτό να είναι πάρα πολύ ακριβό. Ετσι ο ηρωινομανής πρέπει να είναι Μύδας, χρυσάφι. Επίσης μ' όλα αυτά που σου είπα θα κατάλαβες ότι μόνο με μια υποταγή απέναντι σ' αυτό το βίτσιο μπορείς να επιβιώσεις. Επίσης πιστεύω να κατάλαβες ότι θέλει μια ειδική μεταχείρηση. Θέλει ας το πούμε και αγάπη γιατί διαφορετικά θα σε σκοτώσει. Μην ξεχνάς ότι οι εχθροί σκοτώνουν. Θέλει λοιπόν μια αγάπη, μια ειδική μεταχείρηση για να μη σε σκοτώσει, στα μέτρα τα δικά της. Γιατί στο λέω είναι επικίνδυνη, γιατί ο άνθρωπος, ο άγγελος, ο σωματοφύλακας, που τη φυλάει, είναι άγγελος θανάτου. Απ' την άλλη μεριά είναι γλυκιά, διαφορετικά δεν θα υπήρχε καν λόγος να σου γράφω αυτά που σου γράφω.

Αλλά θα 'χεις καταλάβει ήδη πόσο κλειστά είναι τα περιθώρια της. Δεν μπορεί φίλε κανείς να αισθανθεί χορτασμένος από την ηρωίνη. Συνέχεια θέλει και περισότερο και περισότερο και περισσότερο. Κι εν κατακλείδι το φιξάκι, φιξάκι άγνωστε νεαρέ, θα 'πρεπε να ξέρεις τι είναι, δεν είναι παρά μια στιγμή, αλλά όπως ήδη κατάλαβες, μπορεί να γίνει μια ολόκληρη ζωή.

Αν έχεις τη δυνατότητα, διαβάζοντας αυτά που σου λέω, να ακούς το δίσκο μου ``εν λευκώ'', θα σ' ευχαριστούσα πάρα πολύ.

Underground με στρας

Υπάρχουν διάφορες πλούσιες, κόρες μπαμπάδων, με μαμάδες οι οποίες διαθέτουν ζιγκολό, ο οποίος ζιγκολό είναι γεμάτος φιλοφρόνηση για τον μπαμπά κι ερωτομουρμούρα για τη μαμά. Που αυτές οι πλούσιες κόρες παίζουν με χάρη από μόδα με τη ντρόγκα, το ναρκωτικό, δήθεν οργισμένες, πουλώντας underground κι ελευθερία στον έρωτα. Οταν όμως έρθει η ώρα να πει το παραμύθι, (η εξάρτηση από την ντρόγκα), το ``βαποράκι'' δεν είναι rock and roll σταρ, σαν τον Παύλο Σιδηρόπουλο, ας μου επιτρέψεις νεαρέ να έχω κι εγώ το δικαίωμα της αυτοειρωνίας. Αυτός, το ``βαποράκι'', έχει μια πείνα, που τραβάει τη μοίρα πολύ βαθιά και το μάτι του από την αγρύπνια είναι πέτρινη γροθιά. Οπως κατάλαβες νεαρέ, μιλάμε για γενικοκεντρικοστεγανή αρτηρία του εγκεφάλου.

Θάνατος

Μιας και ακούς το δίσκο, πρέπει περίπου να 'χεις φτάσει στο τελευταίο τραγούδι της πρώτης πλευράς το ``Θάνατο''. Κι αν δεις έξω, στο εξώφυλο, δεν έχει εισαγωγικά ο Θάνατος αυτός, άγνωστε νεαρέ.

Χωρίς αιτία

Η δεύτερη πλευρά του δίσκου ξεκινάει μ' ένα τραγούδι γραμμένο για κάποιο υπερευαίσθητο άτομο, που κάποτε υπήρξε ηρωινομανής. Είναι υπαρκτό πρόσωπο και τον έχουν ταλαιπωρήσει οι ψυχιατρικές κλινικές της χώρας μας. Αυτό το άτομο είναι αλαζονικό, είναι καχύπτοτο, του αρέσει να πετάει την μπέρτα του εμπρός, και κάθε τόσο να λέει: ``Να φύγω τώρα, θα σας ξαναδώ''. Μοιάζει σαν κάτι να ψάχνει μα κι όλας να το χάνει, κι ούτε ένας απο σας δεν ενδιαφέρεται να ρωτήσει τι είναι αυτό που ψάχνει. Μόνο του λέτε καλά, πήγαινε τώρα, γιατί είναι κακιά η ώρα και ο καιρός και η στιγμή, ε, με τον καιρό κάτι θα γίνει. Εκείνος όμως φαίνεται ότι έχει άλλο σκοπό, γιατί κάθεται σε μια παράγκα και χωρίς θεό, ή ήρωες σαν κι αυτούς που σου 'λεγα στην αρχή του άρθρου μου, ψάχνει να βρει κάποιο φάρμακο μοναδικό. Κι έτσι κάποια στιγμή λίγο ειρωνικά, αδικαιολόγητα όπως θα 'λεγες και συ, τα βάζει μ' όλους σας και μια μέρα ξαφνικά αρχίζει και δεν μιλάει, κοιτάει στο κενό, κάτι μυστικό τελικά. Κι έτσι αθόρυβα κι αποφασιστικά, μετατρέπεται σε σκιά και σας λέει άντε να φεύγω τώρα είναι η ώρα και ίσως σας ξαναδώ. Αντίο.

ΟΙ ΑΠΟΨΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΘΕΣΕΙΣ ΤΟΥ ΣΙΔΗΡΟΠΟΥΛΟΥ

ΓΙΑ ΤΟ ΡΟΚ ΤΗΣ ΔΕΚΑΕΤΙΑΣ ΤΟΥ '60

``Ροκ σκηνή τότε σήμαινε: όχι στα ιταλικά τραγούδια, μίσος για τη δεξιά και για οποιαδήποτε απόχρωσή της, αντιεξουσιαστικές τάσεις με την κυριολεξία της φράσης κι όχι με τις ερμηνίες που τις έδωσαν στο δρόμο οι διάφοροι θεωρητικοί, χιούμορ κι ερωτισμός. Οσον αφορά την μουσική, όποιος τολμούσε ν' ακούσει και Beatles, ακόμα υπήρχε περίπτωση να μην του ξαναπούν καλημέρα. Εάν στην Αθήνα αυτό ήταν λιγάκι μαλακό, στην Θεσσαλονίκη ήταν απόλυτα αυστηρό''.

ΜΟΥΣΙΚΗ

ΓΙΑ ΤΟΝ ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟ

``Σίγουρα έχω ακούσει κι έχω επηρεαστεί από τον Σαββόπουλο, όμως σε σύγκριση με τον Jagger ή τον Bowie, ή τον Herman Brood που μ' επηρεάζουν, ο Σαββόπουλος έχει μικρό μερίδιο στους επηρεασμούς που κουβαλάω''.

ΜΟΥΣΙΚΗ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΔΟΣΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΡΟΚ

``Ηδη τώρα έχουμε μια παράδοση τριάντα χρόνων ελληνικού ροκ. Μετά από πενήντα χρόνια θα μιλάμε όπως και για το ρεμπέτικο και το δημοτικό. Η παράδοση δημιουργείται, δεν γεννιέται. Από το κενό δεν βγαίνει τίποτε''.

ΗΧΟΣ

ΓΙΑ ΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ

``Σήμερα με τις μουσικές και στιχουργικές ελευθεριότητες έχουμε καταλήξει κατά βάση λόγω του μάρκετινγκ, σε μουσικά κατασκευάσματα όπου κυριαρχούν η πλακίτσα, οι κλισαρισμένοι στίχοι, οι εντυπωσιακές ρηχές ενορχηστρώσεις, οι δήθεν μουσικές επιμιξίες και φυσικά τα άθλια ελληνικά...''.

ΗΧΟΣ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΡΟΚ

``Ορεξη για ροκ εντ ρολ υπάρχει αλλά μόνο απ' τους μουσικούς και το ακροατήριο. Δυστυχώς στις εταιρείες και στα μέσα ενημέρωσης δεν υπάρχουν άνθρωποι με μεράκι για το ροκ''.

``Ποτέ η κατάσταση και να την αφήσεις, δεν θα μείνει έτσι. Πάντα θα υπάρχουνε άνθρωποι οι οποίοι θα θέλουνε να κάνουνε κάτι παραπάνω απ' ότι κάνουνε. Αυτό και μόνο δεν αφήνει την κατάσταση έτσι. Αλλά να πω ότι πρέπει να γίνει αυτό ή το άλλο δεν το κάνω γιατί φοβάμαι. Φοβάμαι σε τί αυτιά θα πέσει. Δεν έχω εμπιστοσύνη σε κανέναν, ούτε στην ίδια μου τη φάτσα που τη βλέπω στον καθρέφτη. Οσοι ξένοι έχουνε έρθει εδώ και έχουνε δει τις συνθήκες και τα τεχνικά μέσα με τα οποία δουλεύουμε εμείς λένε ``ρε παιδιά δεν είναι δυνατόν, εσείς είσαστε ήρωες κανονικά''.

ΗΧΟΣ

ΠΕΡΙ ΑΝΑΡΧΙΑΣ

``Υπάρχουν αναρχικοί, άναρχα άτομα δεν υπάρχουν. Εχω τις προσωπικές μου αρχές που άλλες συμφωνούν κι άλλες δεν συμφωνούν με αυτές της κοινωνίας. Δεν είμαι απόλυτος πάνω σ' αυτές τις αρχές. Είμαι ρευστός και αυτό εξαρτάται από την καθημερινή μου ζωή και από τις εμπειρίες. Για να μη γίνει ρευστότητα, διάλυση, αυτοκαταστροφή, ισσοροπώ αυτή τη ρευστότητα με μια συνέπεια που φαίνεται στις σχέσεις μου με τους άλλους''.

ΠΟΠ ΚΑΙ ΡΟΚ

ΓΙΑ ΤΗ ΓΥΝΑΙΚΑ

``Η γυναίκα είναι ο καθρέφτης μας. Είναι το πλάσμα που μπορούμε να πούμε ότι το αγαπάμε στο έπακρο και το μισούμε το ίδιο στο έπακρο ταυτόχρονα, όπως με το ίδιο σκεπτικό λέμε ότι εμπεριέχουμε το Σατανά και το Θεό''.

ΠΟΠ ΚΑΙ ΡΟΚ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΕΡΩΤΑ

``Κατ' αρχήν η αγάπη είναι διαφορετική από τον έρωτα. Η αγάπη είναι πολύ πιο μακροχρόνια από τον έρωτα και όταν δημιουργηθεί δεν σβήνει. Ο έρωτας υπάρχει και χωρίς την αγάπη. Πιστεύω όμως στις αρχές του έρωτα και της αγάπης. Η αγάπη δεν έχει να κάνει με το φύλλο''.

ΠΟΠ ΚΑΙ ΡΟΚ

ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΡΟΤΙΜΗΣΕΙΣ ΤΟΥ ΣΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΡΟΚ

``Μ' αρέσουνε ορισμένα κομμάτια απ' το δίσκο του Πουλικάκου ``Εκδρομές - Μεταφορές ο Μήτσος'' που είναι αποτέλεσμα συλλογικής δουλειάς των Τριανταφύλλου, Δαπέρη, Labizzi και Πουλίκα. Το είδος της μουσικής των Socrates δεν μου άρεσε ιδιαίτερα ποτέ, αλλά όλοι τους είναι άψογοι μουσικοί. Πιστεύω ότι ο Σπάθας είναι μέσα στους πέντε καλύτερους κιθαρίστες της Ευρώπης''.

ΗΧΟΣ

ΓΙΑ ΤΟ ΔΙΚΟ ΤΟΥ ΡΟΛΟ ΣΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΡΟΚ

``Πραγματικά δεν ξέρω ποιός είναι ο δικός μου ρόλος στο ελληνικό ροκ και είναι ένα θέμα που ποτέ δεν αναρωτήθηκα γι' αυτό. Αλλά αισθάνομαι πάρα πολύ μεγάλη ευθύνη απέναντι στον κόσμο που με ακούει. Δηλαδή άμα φύγω από ένα μέρος που έχω παίξει και βλέπω ότι δεν έχουνε πάει καλά τα πράγματα, είμαι άρρωστος κυριολεκτικά, σα να έχω κάνει το μεγαλύτερο σφάλμα της ζωής μου. Αντίθετα όταν δω ότι κι εγώ και το κοινό τη βρίσκουμε είναι απ' τις μεγαλύτερες ηδονές της ζωής μου''.

ΗΧΟΣ

ΓΙΑ ΤΗΝ ΗΡΩΙΝΗ

``Θέλω να πω στους πιτσιρικάδες ότι δεν υπάρχει κανένας, μα κανένας απολύτως λόγος να δοκιμάσουν ηρωίνη. Δεν μπορεί να σου δώσει κανένα όραμα, καμμιά ψευδαίσθηση, κανένα βίζιον ας πούμε, άμα είσαι ποιητής, ζωγράφος ή καλλιτέχνης... Η ηρωίνη είναι κάτι που σε εκμηδενίζει, είναι ένας μύθος, μια μπούρδα...''.

ΗΧΟΣ

ΓΙΑ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΣΤΙΧΟ ΣΤΟ ΡΟΚ

``Εχει μεγάλη δυσκολία να μπει ελληνικός στίχος στην ροκ μουσική αλλά πως να το κάνουμε πρέπει να παλαίψεις. Πρώτα θα βγει λίγο κουτσό, λίγο τραυματισμένο, μετά όμως θα βρει τον δρόμο του. Θέλει ειδική μελέτη... Εγώ κουράστηκα αλλά βρήκα τα μυστικά της ελληνικής γλώσσας και τώρα ο στίχος κολλάει. Κοφτά, λέξη προς λέξη. Και νιώθω μεγάλη ικανοποίηση γιατί αυτό το ``ταξίδι'' το 'βγαλα πέρα μόνος μου''..

ΜΟΥΣΙΚΟ ΕΞΠΡΕΣ

ΓΙΑ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΓΡΑΨΙΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΣΥΝΘΕΣΕΩΝ ΤΟΥ

``Γράφω κατά καιρούς στίχους και τους αφήνω. Οταν τους περάσω μαι μουσική μετά από ένα μήνα, ένα χρόνο, φυσικό είναι ο λόγος να διαφέρει της μουσικής. Αλλά και το ανάποδο. Γράφω δέκα ακόρντα και μια μελωδία. Μετά από κάποιο διάστημα μου συμβαίνει ένα συμβάν στη ζωή μου που το μετατρέπω σε στίχους. Το τελικό πάντρεμα, η τελική φόρμα του τραγουδιού χρεώνεται στο γκρουπ, στους μουσικούς. Το ροκ δεν είναι μοναχική δουλειά. Κι όποιος υποστηρίζει το αντίθετο ψεύδεται στον ίδιο του τον εαυτό''.

ΗΧΟΣ

ΓΙΑ ΤΗ ΣΚΗΝΙΚΗ ΤΟΥ ΠΑΡΟΥΣΙΑ

``Πάνω στη σκηνή τα δίνω όλα. Το μυστικό του ροκ εντ ρολ σ' αυτό επάνω, είναι την ώρα που παίζεις να μην το βάζεις ποτέ κάτω. Οταν πραγματικά κάνεις ότι μπορείς είναι σίγουρο ότι το κοινό θα έχει και την ανάλογη αντίδραση. Γιατί το ροκ στηρίζεται στην ανθρώπινη επαφή - όποιας μορφής και να είναι αυτή - και από εκεί παίρνει και τα ερεθίσματά του''.

Μία συλλογή κειμένων που γράψανε για τον Παύλο ή δηλώσεων που έκαναν για εκείνον, φίλοι, συνεργάτες , μουσικοί και δημοσιογράφοι του μουσικού τύπου.

Τα κείμενα αυτά αντλήθηκαν από το περιοδικό Ντέφι, από το CD ``Ταξιδεύοντας'' του Ποπ+Rock (επιμέλεια έκδοσης Άκης Λαδικός) και από το βιβλίο ``Μοναχικό μπλούζ του Πρίγκηπα'' του Ντίνου Δηματάτη.

Κείμενα γιά τον Παύλο Σιδηρόπουλο

Καλύβα στην άμμο

1984. Μεγάλες ζέστες, ο Παύλος ήτανε σε μια κατάσταση... όχι καλά... κι αποφασίζουμε να πάμε διακοπές.

Ητανε μια από τις περιόδους που ήτανε χαμένος μέσα στην άσπρη.

Υπήρχαν περίοδοι - ελάχιστες μέσα στα τελευταία χρόνια - που ο Παύλος για μερικές μέρες το χρόνο έπεφτε στην άσπρη.

Ητανε καλοκαίρι και ξεκινάμε με μια μοτοσυκλέτα, πέντε άτομα, με μια μηχανή, να πάμε για διακοπές στην Κρήτη. Ητανε η Ηδύλη, η Θάλεια, ο Χρηστάκης, ο Παύλος κι εγώ.

Κατεβαίνουμε Ηράκλειο. Εγιναν δυο ταξίδια με τη μηχανή και ένας πήγε με συγκοινωνία. Πήγαμε και κατασκηνώσαμε έξω από την Παληόχωρα, στη Γκουντούρα. Η παραλία είναι πανέμορφη, αλλά δεν έχει καθόλου δέντρα, τίποτα.

Μαζί μας είχαμε πάρει αυτό που ο Παύλος χρησιμοποιούσε σαν υποκατάστατο αρκετό καιρό, γιατί ο Παύλος βασανιζόταν πιο πολύ από τα φάρμακα που πουλιούνται απ' τα φαρμακεία και όχι τόσο από την πρέζα, τουλάχιστον τα τελευταία δέκα χρόνια που είμασταν αρκετά κοντά.

Εχουμε όμως φροντίσει από τα σαράντια μπουκάλια ντικοβίξ, να αφαιρέσουμε υγρό και να το αντικαταστήσουμε με αντίστοιχη ποσότητα νερού.

Από το πρώτο μπουκάλι 5%, από το δεύτερο περισσότερο και ούτω καθ' εξής, μέχρι που σε μια βδομάδα ο Παύλος έπερνε το ντικοβίξ για να του φύγει η χαρμάνα και ήτανε σκέτο νερό!

Ο Παύλος δεν κουβάλαγε τη μιζέρια που κουβαλάνε τα πρεζάκια. Ητανε κύριος, μάγκας και με την πρέζα είχε μια σχέση καθαρά ερωτική και παιχνιδιού. Δεν έπινε καθημερινά. Μπορώ να πω ότι η εξάρτησή του ήτανε τα φάρμακα κι όχι η πρέζα. Ολα αυτά, υπνοστεντόν, ντικοβίξ, ντικοντίντ, διάφορα φάρμακα.

Ητανε άνθρωπος που πέρασε πολύ ωραίες στιγμές στη ζωή του, που τις βίωσε. Μερικές τις περάσαμε μαζί, άλλες μου τις είχε πει.

Εχουμε λοιπόν, κάτσει σε μια παραλία όπου βαράει ο ήλιος καντήλι, ο Παύλος έχει ξεφλουδίσει, δεν αντέχει τον ήλιο μετά απ' αυτή την περίοδο που 'χε πέσει στην άσπρη, υποφέρει, οι σκηνές βράζουνε και υπάρχει ένας μικρός βράχος, το μόνο μέρος που μπορούσες να καθήσεις - απ' την αντίθετη κάθε φορά πλευρά - για λίγη σκιά.

Τα εγκαύματα είχανε προχωρήσει και στα πόδια και στις πλάτες και στη μύτη, παντού. Βούταγε για λίγο στη θάλασσα και ξανάβγαινε, αλλά δεν είχε που να κάτσει. Ηταν όμως και χαρούμενος... ίσως ήταν η αγάπη για ένα από τα άτομα της παρέας... λαμποκοπούσε... μόνο που μ' έβριζε συνέχεια, να φύγουμε να πάμε να βρούμε κάνα δέντρο.

Ητανε από τις λίγες φορές - όπως μου εκμυστηρεύτηκε αργότερα - που ένοιωθε ένα πόνο πιο δυνατό απ' τον πόνο της πρέζας κι αυτό του έδωσε χαρά και θάρρος.

Οταν είδε και αποείδε, παίρνει ένα μεγάλο σουγιά και πηγαίνει σε κάτι καλαμιές που ήταν εκεί κοντά κι αρχίζει να κόβει καλάμια και να τα στοιβάζει στην παραλία. Δυο μέρες συνέχεια έκοβε καλάμια. Την τρίτη μέρα άρχισε να φτιάχνει καλύβα. Την τελείωσε. Κι όλα αυτά μόνος του, εντελώς μόνος του. Κι έχει σημασία ατυό γιατί ο χαρακτηρισμός ``Πρίγκηπας'' δεν του δόθηκε τυχαία. Είχε μεγαλώσει με νταντά, την Παρασκευούλα και το μόνο που έφτιαχνε ήταν ένας καφές, ούτε τηγανητό αυγό.

Εδεσε τα καλάμια με πετονιά, τα συναρμολόγησε κι έφτιαξε μια καλύβα, κάτι μεταξύ Ροβινσώνα Κρούσου και Καραγκιόζ μπερντέ!

Κάθεται από κάτω και γυρνώντας εντελώς ειρωνικά σε μένα, που μόλις έβγαινα από τη θάλασσα, μου λέει: Κανένας από σας στη σκιά. Ολοι στον ήλιο! Απαγορεύεται! Το 'λεγε και το πίστευε.

Και καθότανε ευτυχισμένος. Αλλά δεν πρόλαβαν να περάσουν δυο λεπτά, πιάνει ένα μελτέμι και ρίχνει την καλύβα κάτω!

Δεν είπε τίποτα. Πήρε μια πετσέτα κι έφυγε - με ένα σωβρακάκι που φόραγε. Περπάτησε τα 6 χιλιόμετρα μέχρι την Παληόχωρα κι άραξε στα δέντρα, στο μαγαζί που τρώγαμε, στο Ζορμπά το Γιώργο. Μπροστά στην παραλία.

(Από αφήγηση του ΠΑΝΟΥ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΥ)
Περιοδικό ΝΤΕΦΙ, τεύχος 17, Νοέμβρης - Δεκέμβρης '91

---

Ο Βαγγέλης γράφει για τον Παύλο Σιδηρόπουλο

Με τον Παύλο Σιδηρόπουλο ήμασταν φίλοι και συγκάτοικοι το 1970 στην Θεσσαλονίκη, φοιτητές στο Μαθηματικό τμήμα. Ηταν ένας γλυκός ``κακομαθημένος'' έφηβος. Το όνειρό του ήταν να γίνει συγγραφέας. Είχε διαλέξει και ψευδώνυμο: Παύλος Αστέρης. Εκείνη την εποχή του άρεσαν τα drums και κάναμε ντουέτο στο σπίτι. Εγώ κιθάρα και αυτός τύμπανα σε μία πάνινη πολυθρόνα με κουτάλια και μπαγκέτες. Παίζαμε χαρούμενα και κάναμε ατέλειωτη πλάκα και αταξίες. Θυμάμαι μία βόλτα με τις κοπέλες μας, που είχαν έλθει από την Αθήνα και τη Ρένα να λέει στη δικιά μου: ``Ρούλα μου, αυτός ο Παύλος με τσιμπάει στο δρόμο σα μάγκας''. Ακριβώς αυτό που τραγούδησε στον ``Μπάμπη το Φλου''. ``Τσιμπολογούσε τις ξανθές''. Αργότερα στην Αθήνα τον έβλεπα στη χάση και στη φέξη.

Τον θυμάμαι στη συναυλία του James Brown στό Παλλάς να πάλλεται στην ένταση και το ρυθμό της μπάντας. Αλλη μία φορά στα καμαρίνια του Μετρό να μου λέει πως όπου να 'ναι ``καθαρίζει''...

Ο Παύλος ήταν ένας βιωματικός τύπος όπως πρέπει να είναι ο καλλιτέχνης μόνο που η χημεία που διάλεξε να παλέψει μαζί της, δεν σηκώνει αστεία και έτσι έφυγε νωρίς... αφήνοντας τα τραγούδια του πίσω για παρηγοριά.

Τον θυμάμαι πάντα με αγάπη.
Βαγγέλης Γερμανός

---

Ο Κώστας Φέρρης γράφει για τον Παύλο Σιδηρόπουλο και την παρέα του `80

Εκτός από τις κινηματογραφικές του εμφανίσεις, (το "Αλδεβαράν" παίχτηκε στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης κι έκανε εντύπωση), ο Παύλος εμφανίστηκε στην τηλεόραση, ως ηθοποιός, στο σήριαλ που σκηνοθέτησα γιά την ΕΡΤ 1, "Οικογένεια Ζαρντή". Σ'έναν πολύ ωραίο ρόλο...ενός οπιομανούς γαλλοθρεμένου αστού στις αρχές του αιώνα (το μυθιστόρημα είναι του μεγάλου μας αλλά άγνωστου Κώστα Χατζηαργύρη). Σε μιά σκηνή μάλιστα του σήριαλ, έπαιζε κιθάρα γιά να τραγουδήσει η Σωτηρία Λεονάρδου το "Summertime", που της δίδαξε ο Πουλικάκος! Ακόμα, τη μουσική της σειράς, έγραψε ο Σταύρος Λογαρίδης. Αυτά κυρίως γιά να καταφανεί ο σύνδεσμος που κρατούσε αυτή τη γενιά σε διαρκή επαφή, σαν μία οικογένεια, με τα καλά και τα κακά.

Την ίδια εποχή (1980-1983), την εποχή που ετοίμαζα το "Ρεμπέτικο", το σπίτι της Λεονάρδου στο παλιό Φάληρο, είχε γίνει δημιουργικό στέκι, κι εκεί "ψήθηκε" το "Zorba the Freak", ενώ παράλληλα ο Λογαρίδης με τον Πεντζίκη δοκίμαζαν τα δικά τους ethnic, ενώ ο Καρβέλας (ναι, ο Νίκος Καρβέλας!!!) που έμενε στον πάνω όροφο (πιό πάνω έμενε ο Αναστόπουλος του Ολυμπιακού...) μόλις είχε φτιάξει το δικό του γκρουπάκι (TAXI) κι ετοιμαζόταν γιά σόλο καριέρα. Ηταν τότε μάλιστα που ερωτεύθηκε την Βίσσυ, που τάχε με τον Κώστα Φασόλα, που ήταν ο Παραγωγός του "Ακρίτα" των Λογαρίδη-Τασούλη, και η ζωή συνεχίζεται κουβάρι. Ακόμα, ανάμεσα στους κολητούς εκείνης της εποχής, είναι η Θέμις Μπαζάκα, ο Θέμος Λεονάρδος (πρώην άντρας της Σωτηρίας και νυν συνθέτης της), Κατερίνα Γώγου, Νικόλας Ασιμος, Κωνσταντίνος Τζούμας, κι αν δε σταματήσω εδώ θα τινάξω τη μνήμη στον αέρα!!!

Κώστας Φέρρης
ferris@otenet.gr
19/9/1997

---

Παύλος Σιδηρόπουλος : Ενας φίλος που μας λείπει

Ο τελευταίος των Ζορμπάδων, ήταν ο Zorba ``The Freak''. Και πριν από μισή δεκαετία, ανέβηκε στο αλογάκι του, φόρεσε το καπελάκι του, είπε στην κοινωνία: ``Καμπόυ, ξεκαμπόυ και σου γαμώ το σόι'', και μετά γύρισε προς τα μας και είπε: ``See you later alligators!!!, άντε και καλή τύχη μάγκες... εγώ πάω να βρω τη μανούλα μου''. Γι' αυτόν ήμουν ο θείος. Ετσι όπως διάλεξε τους φίλους του, διάλεξε και τους ``συγγενείς'' του, διάλεξε την ``οικογένειά '' του, τα κατάφερε. Και σίγουρα, ο ίδιος διάλεξε και το τελευταίο του ταξίδι. Ο ανηψιός, ήταν ένας ελεύθερος πρίγκιπας, ο τελευταίος και είμαι περήφανος γι' αυτόν.

Παυλάκι μου, οι καιροί εξακολουθούν να είναι δύσκολοι για τους πρίγκιπες.

Σε φιλώ, ο θείος σου ο Μήτσος.
Και για την αντιγραφή
Δημήτρης Πουλικάκος

---

Για μένα αλλά και για τα άλλα παιδιά του γκρουπ, ο Παύλος ήταν ο Φίλος μου και ο Δάσκαλός μου. Στην ουσία αυτός μας έκανε μουσικούς. Είχε το εξαιρετικό χάρισμα να μαγνητίζει πάνω στη σκηνή το κοινό και να γίνεται ένα μ' αυτό. Ηταν αγνός, αυθεντικός και το κενό του είναι τεράστιο αλλά και δυσαναπλήρωτο.

Οδυσσέας Γαλανάκης (Κιθαρίστας στους Απροσάρμοστους)

---

Με τον Παύλο ζήσαμε μοναδικές στιγμές και εμπειρίες. Οταν είδα πως κάποια στιγμή κολλούσε το πράγμα εδώ, αποφάσισα να φύγω στην Αγγλία αλλά ο Παύλος δεν θέλησε ν' ακολουθήσει. Οταν τον ξανασυνάντησα στα μέσα της δεκαετίας του '80, ήταν λίγο απογοητευμένος και μου λεγε συχνά ότι ``μ' αφήσατε μόνο μου...''. Ηθελε να ξαναγράψουμε μαζί και μάλιστα κάναμε μια εμφάνιση μ' ένα εφήμερο σχήμα που τ' ονομάσαμε Εναλλακτική Λύση Νο. 3, αλλά για διάφορους λόγους δεν συνεχίσαμε. Για μένα ο Παύλος ήταν ο πιο γνήσιος και μοναδικός εκπρόσωπος του ελληνικού ροκ στον τρόπο της έκφρασης και της δημιουργίας του.

Παντελής Δεληγιαννίδης
(Κιθαρίστας και μέλος του ντουέτου που ξεκίνησε
ο Σιδηρόπουλος την καριέρα του ΔΑΜΩΝ και ΦΙΝΤΙΑΣ)

---

Ο Παύλος ήταν σε όλα του αυθόρμητος. Αυτό που έκανε το ζούσε πάνω στη σκηνή. Ο δίσκος του ``Φλου'', μαζί μ' αυτόν του Πουλικάκου ``Μεταφορές ο Μήτσος'', τους θεωρώ σαν τα καλύτερα δείγματα του ελληνικού ροκ.

Δημήτρης Πολύτιμος
(Μουσικός, ιδρυτής των MGC, συνεργάστηκε
σε διάφορα άλμπουμ του Σιδηρόπουλου)

---

Ο Παύλος είχε όλα τα χαρίσματα ενός αυθεντικού και δημιουργικού ρόκερ. Τον θυμάμαι πάντα σαν ένα πολύ καλό φίλο γεμάτο ζωή και κέφι για διασκέδαση και πλάκες. Και είναι πολύ κρίμα που έφυγε μ' αυτόν τον τρόπο. Η περίοδος στην οποία δημιουργήσαμε μαζί την Εταιρεία Καλλιτεχνών θα μου μείνει αξέχαστη αφού θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό που σμίξαμε μαζί σ' αυτό το σχήμα. Υπήρχαν συνεχή ``χάπενιγκ'' τόσο πάνω στη σκηνή όσο και έξω απ' αυτήν και θεωρώ τότε μεγάλη απώλεια για το χώρο τη διάλυση της μπάντας.

Θόδωρος Παπαντίνας
(Κιθαρίστας, μέλος της Εταιρείας Καλλιτεχνών)

---

Η πρώτη φορά που ήρθα σε επαφή με την έννοια της απώλειας ενός κοντινού προσώπου ήταν στα δώδεκά μου χρόνια, όταν με πήρε τηλέφωνο μιά συνομήλική μου κοπέλα που είχα γνωρίσει σε κάποια παιδική κατασκήνωση το προηγούμενο καλοκαίρι, για να με πληροφορήσει ότι ένας κοινός μας φίλος, ο Κυριάκος είχε σκοτωθεί σε ατύχημα με μηχανάκι. Η αντίδρασή μου ήταν καθαρά υστερική: αρχικά θεώρησα ότι επρόκειτο για κακόγουστη φάρσα και στη συνέχεια, μπροστά στην επιμονή της, μουρμούρισα κάτι του στιλ: ``καλά, θα το διασταυρώσω'' κι έκλεισα το τηλέφωνο αφήνοντάς την εμβρόντητη.

Εικοσιπέντε χρόνια αργότερα, αντέδρασα με παρόμοιο τρόπο όταν η Εύη μου τηλεφώνησε για να μου ανακοινώσει το δυσάρεστο νέο: ο Παύλος πέθανε. Τελικά δυσκολεύομαι να συνηθίσω αυτήν την ιδέα. Οσο πιό συγκεκριμένη προσπαθεί να γίνει, τόσο πιο πολύ την απωθώ στο βάθος του μυαλού μου - κι ακόμη και σήμερα είμαι πρόθυμος να πιστέψω ότι κάπου στην Αθήνα ο Παύλος κάνει πρόβες, δοκιμάζει καινούργια στιχάκια, ``δουλεύει'' μια μελωδία και, απλώς, δεν τυχαίνει να συναντηθούμε. Ετσι όπως έχουμε χαθεί και με άλλους φίλους αλλά που και που μαθαίνουμε νέα τους. Δυστυχώς, μια τόσο εύθραυστη φαντασίωση δεν μπορεί να αντέξει στο σφυροκόπημα της ``αντικειμενικής'' πραγματικότητας. Ακόμη και οι ``αγνών προθέσεων'' αναφορές και αφιερώματα στη μνήμη του Παύλου και του έργου του επαναφέρουν βασανιστικά αυτό που υποσυνείδητα προτιμώ να ξεχνάω: ο Παύλος δεν υπάρχει πλέον και δεν πρόκειται να ξαναγράψει κάποιο τραγούδι. Δε θα επεκταθώ εδώ σε αναφορές γύρω από το χαρακτήρα και τις προσωπικές στιγμές του Παύλου, γιατί θεωρώ ότι μια τέτοια δημόσια έκθεση περιέχει κάποια ποσοστά αδιακρισίας, έστω και άν πρόκειται για επαίνους. Αυτό για το οποίο μπορώ να μιλήσω είναι πολύ πιο συγκεκριμένο και ουσιαστικό. Αφορά το ρόλο που έπαιξε ο Παύλος τόσο στη συνεργασία μας όσο και στα ευρύτερα μουσικά πράγματα. Σχετικά με το πρώτο σκέλος, το πράγμα είναι απλό. Η συνεργασία μας άλλαξε τη ζωή μου. Μέσα από την ηχογράφηση του ``Φλου'' έκανα το άλμα από την εφηβία στην μουσική ενηλικίωση. Ολα αυτά που βρίσκονταν μέσα μου σε ομιχλώδη κατάσταση πήραν συγκεκριμένη μορφή και κατεύθυνση και, βέβαια η επιρροή του Παύλου σε όλη αυτήν τη διαδικασία υπήρξε καταλυτική. Θα μπορούσα να πώ χιλιάδες πράγματα γύρω από αυτό, αλλά νομίζω ότι αρκεί να σημειώσω ότι απλά και μόνο να σχολιάζεις κιθαριστικά μια φωνή τέτοιων δυνατοτήτων είναι ολόκληρο σχολείο.

Οσον αφορά τώρα την επιρροή που είχε ο Παύλος πάνω σε αυτό που ονομάζουμε rock n' roll σκηνή, τα πράγματα εδώ είναι προφανή. Δεν πρόκειται απλώς για κάποια ``καλά τραγούδια'' αλλά για το συμπυκνωμένο ορισμό του τι σημαίνει rock και πώς μπορεί να είναι ΚΑΙ ελληνικό. Αναζητώντας με σχεδόν μυστικιστική προσύλωση το δρόμο της προσωπικής του έκφρασης, άνοιξε γεναιόδωρα μια πόρτα σε κάτι που αφορούσε και όλους εμάς τους υπόλοιπους. Απέδειξε στην πράξη ότι όλες αυτές οι ετερόκλητες επιρροές που όλοι είχαμε μέσα μας μπορούσαν να μετουσιωθούν σε συγκεκριμένο αποτέλεσμα με περιεχόμενο και αξία. Θα μείνει, λοιπόν, κάτι από τον Παύλο. Οχι μόνο στην σκέψη αυτών που τον γνώρισαν ή αυτών που συγκινήθηκαν από την μουσική του αλλά και σε κάθε νότα που παίζουμε, σε κάθε ηλεκτρική συγχορδία, σε κάθε βρυχηθμό του μπάσου. Και κάθε φορά που θα μαζεύονται οι πιτσιρικάδες στα υπόγεια της μεγαλούπολης και με τις πρώτες νότες θα γίνεται αντιληπτή στην ατμόσφαιρα αυτή η τόσο ασαφής αλλά και τόσο πραγματική περιρρέουσα αίσθηση που η ξενομανία της γενιάς μας ονόμαζε ``Rock 'n' Roll Feeling'' τότε θα είναι και αυτός εκεί.

Βασίλης Σπυρόπουλος
Εψιλον, 10/12/95

---

Ο Παύλος είναι ένας άγιος της ελληνικής ροκ σκηνής. Εφυγε πριν ακόμα δει τους σπόρους που είχε φυτέψει και οι οποίοι πιάσαν τελικά. Εφυγε κυνηγημένος, περιθωριοποιημένος αλλά πιστεύω ότι αν υπάρχει πουθενά θα χαίρεται γι' αυτό που συμβαίνει. Γιατί ότι και να συμβαίνει ξεκίνησε από τον Παύλο και από τον Πουλικάκο. Το ``Φλου'' ήταν ένας οριακός δίσκος για όλους μας.

Γιάννης Αγγελακας
(Μουσικός, Μέλος στις ΤΡΥΠΕΣ)

---

Δυστυχώς για όλους μας, ο Παύλος δεν θέλησε ποτέ να κρατήσει ``απόσταση ασφαλείας'' μεταξύ λόγου-μουσικής και προσωπικής ζωής. Ταυτίστηκε σε βαθμό απόλυτο με το ``όνειρο'' των ντραγκς και την ιδέα του ροκ εντ ρολ, με αποτέλεσμα η είδηση του θανάτου να μην είναι ένα σοκ αλλά ένα μούδιασμα.

Συχνά εύχομαι, τώρα που γνωρίζω την λύση, να τα 'χε παρατήσει, να 'χε κουραστεί και σπάσει, να 'ταν τηλεπαρουσιαστής παιχνιδιών ή υπεύθυνος ροκ ρεπερτορίου σε μια πολυεθνική. Τουλάχιστον θα 'ταν ακόμη μαζί μας. Ελπίζω να 'ναι στον παράδεισο γιατί μου φαίνεται ότι έφαγε τη ζωή του στην κόλαση.

Θανάσης Αντωνίου
(Δημοσιογράφος του φάνζιν Σκιές Του Β-23)

---

Ο Παύλος δεν μας επέτρεψε ούτε μια φορά να πιστέψουμε ότι μας πουλάει ``φύκια για μεταξωτές κορδέλες'', ούτε επέτρεψε στην τέχνη του να εξαργυρωθεί για τριάκοντα αργύρια παρ' ότι η ανάγκη του τα χρειαζόταν συχνά. Κι όταν μπορεί να διαφυλάσσει την τέχνη του από τις ανάγκες του, από την καθημερινότητα, από τη φθορά του χρόνου, όταν μπορεί να ζει όπως περιγράφει στα επικίνδυνα τραγούδια του, τότε αξίζει την τιμή μας και την αγάπη μας για πάντα.

 Μάκης Μηλάτος
(Δημοσιογράφος)

Βιβλία για τον Παύλο Σιδηρόπουλο 

 

Τίτλος: Παύλος Σιδηρόπουλος. Πού να γυρίζεις
Συγγραφέας: Άκης Λαδικός
Εκδόσεις: Νέα Σύνορα-Λιβάνη 1998
Σε αυτό το βιβλίο υπάρχει πλήθος πληροφοριών για τον Παύλο. Περιέχει σχεδόν όλα τα δημοσιεύματα, σχετικά με τον Παύλο. Η δύσκολη πορεία του Παύλου και του Ελληνικού Rock, μεσα απο συνεντεύξεις του ιδίου και άλλων, άρθρα δισκοκριτικές κ.λ.π. 

Τίτλος: Παύλος Σιδηρόπουλος. Το μοναχικό μπλούζ του Πρίγκηπα
Συγγραφέας: Ντίνος Δηματάτης
Εκδόσεις: Κατσάνος 1997
Σε αυτό το βιβλίο υπάρχει η βιογραφία του Παύλου Σιδηρόπουλου, οπου σκιαγραφήται και ο γενικός περίγυρος της Ελληνικής Rock σκηνής, καθώς και δισκογραφία, δισκοκριτικές γνώμες τρίτων, φωτογραφίες. 

Τίτλος: Παύλος Σιδηρόπουλος ΦΛΟΥ. Πιάνο Αρμόνιο Κιθάρα
Διασκευή: Λουάνα Τζίλντα Ιωάνοβιτς
Εκδόσεις: Μουσικές Εκδόσεις Arco 1997
Βιβλίο με παρτιτούρες από το ΦΛΟΥ 

Τίτλος: Παύλος Σιδηρόπουλος Να μ' αγαπάς Τραγούδια από τα album Ασυμβίβαστος και Εν Λευκώ. Πιάνο Αρμόνιο Κιθάρα
Διασκευή: Λουάνα Τζίλντα Ιωάνοβιτς
Εκδόσεις: Μουσικές Εκδόσεις Arco 1997
Βιβλίο με παρτιτούρες από τα δύο αυτά album (όχι όλες)

Τίτλος: Ο Παύλος Σιδηρόπουλος και τα τραγούδια του
Το 47σέλιδο αυτό βιβλίο περιλαμβάνει τα περιεχόμενα των σελίδων αυτών, όχι όμως της τελευταίας έκδοσης αλλά της προηγούμενης (Φεβρουάριος 1996) (Βιογραφικό, δισκογραφία, στίχοι 52 τραγουδιών). Το βιβλίο αυτό υπάρχει μόνο σε ηλεκτρονική μορφή (δεν κυκλοφορεί στο εμπόριο) και μπορείτε να το κατεβάσετε κάνοντας κλικ πάνω στο εξώφυλο ή εδώ.
To βιβλίο είναι σε postscript μορφή και αυτό που πρέπει να κάνετε, αφού το κατεβάσετε, είναι να το εκτυπώσετε σε ένα postscript εκτυπωτή.
Στο μέλλον σκοπεύουμε να το αναθεωρήσουμε έτσι ώστε να περιέχει τα στοιχεία της τελευταίας έκδοσης της σελίδας και ίσως το δώσουμε και σε άλλη μορφή εκτός από postscript, για ευκολότερη εκτύπωση. 

Δισκογραφία

1. Το ξέσπασμα/O κόσμος τους (Zodiac) 1971
2. Ο Γερο-Μαθιός (Zodiac) 1971
3. Ο Ντάμης ο σκληρός/Aπογοήτευση (Zodiac) 1972
4. Φλου (ΕΜΙ) 1978
5. Εν λευκώ (ΕΜΙ) 1982
6. Zorba the freak (ΕΜΙ) 1985
7. Παύλος Σιδηρόπουλος (EMI) 1987
8. Χωρίς μακιγιάζ - Ζωντανή ηχογράφηση (MBI) 1989
9. Άντε και καλή τύχη μάγκες (ΕΜΙ) 1991
10. Τα μπλουζ του πρίγκηπα (MBI) 1992
11. Παύλος Σιδηρόπουλος (EMI) 1993
12. Εν αρχή ην ο λόγος (7η Διάσταση) 1994
13. O ασυμβίβαστος και πέντε σπάνια τραγούδια (Lyra) 1994
14. Ταξιδεύοντας (7η Διάσταση) 1996
15. Επιτυχίες (ΜΒΙ) 1997
16. Στιγμές (Δίφωνο) 1997
17. Day after Day 2001 (ΕΜΙ, EP με δύο ανέκδοτα τραγούδια)
18. Τα τραγούδια του Παύλου (EMI) 2002 (Συλλογή)

Συμμετοχές

• Ζωντανοί στο κύτταρο (Με τα τραγούδια του "Απογοήτευση" και "Ο Γερο Μαθιός" 1971 Zodiac)
• Θεσσαλικός κύκλος (Μαρκόπουλου) (EMI-COLUMBIA 1975)
• Ανεξάρτητα (Μαρκόπουλου) (EMI 1975)
• Οροπέδιο (Μαρκόπουλου) (EMI 1976)
• Σε άλλη γη (Σταύρος Λογαρίδης) (1980)
• Νοκ άουτ (Χατζηνάσιου) (Minos) (1986)
• Τολμηρή επικοινωνία (Μαρκόπουλου) (CBS 1987)
• Ηλεκτρικός Θησέας (Μαρκόπουλου) (CBS 1987)
• H Συναυλία στο Ηρώδειο (Μαρκόπουλου) (PHILIPS 1990)
• ΜαΘήματα πατριδογνωσίας (Διάφοροι) (Lyra 1991)
• Η Φαντασία στην εξουσία (Ρομαντικοί παραβάτες) (7η Διάσταση)
• Σε δύο δίσκους του Δημήτρη Πουλικάκου
• Ροκ ιστορίες (ΕΜΙ)
• Rocks beer (ΕΜΙ)
• Θεσσαλικός κύκλος (ΜΙΝΟS)1974
• Ανεξάρτητα (ΜΙΝΟS) 1975
• Οροπέδιο (ΜΙΝΟS) 1976
• Crazy love στου Ζωγράφου (ΜΙΝΟS) 1979
• Νοκ άουτ (ΜΙΝΟS) 1986
• Τολμηρή επικοινωνία (CBS) 1987
• Ηλεκτρικός Θησέας (CBS) 1988
• Η συναυλία στο Ηρώδειο (Philips) 1990

Ο Ασυμβίβαστος ( Με τον Παύλο Σιδηρόπουλο )

Σκηνοθεσία: Ανδρέας Θωμόπουλος

Σενάριο: Ανδρέας Θωμόπουλος

Μουσική/μουσική επιμέλειαΜίκης Θεοδωράκης
Γιώργος Θεοδωράκης

Φωτογραφία: Δημήτρης Βερνίκος

Μοντάζ: Γιώργος Τριανταφύλλου

Διεύθυνση παραγωγής: Μαρία Καραγιαννοπούλου

Σκηνογραφία: Κρις Προτιν

Βοηθός σκηνοθέτη: Περικλής Χούρσογλου

φωνή αδελφού: Κώστας Τζούμας

Τραγούδια: «Κάποτε θά 'ρθουν να σου πουν» (μουσική: Μίκης Θεοδωράκης, στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος)

ηχοληψία: Γιάννης Δερμιτζάκης
μακιγιάζ: Φανή Αλεξάκη

Ηθοποιοί

Παύλος Σιδηρόπουλος (Παύλος)
Σταύρος Ξενίδης
Κώστας Βρεττός (Αποστολος Φλου )
Νίκος Αλευράς
Ζοζεφ Ντομης
Μαρίνος Αλεξάκη
Γιώργος Πανουσόπουλος
Βέρα Κρούσκα
Μπέτυ Λιβανού (Αννα)
Ελένη Μανιάτη
Υβόνη Βλαδίμηρου


Στην ταινία αυτή του Θωμόπουλου, ο πρωταγωνιστής ενσαρκώνεται από τον Παύλο Σιδηρόπουλο, που παίζει το ρόλο ενός φοιτητή της ιατρικής στη Θεσσαλονίκη. Κάποια στιγμή, αφού έρχεται σε σύγκρουση με τον πατέρα του, που είναι καθηγητής, εγκαταλείπει τη σχολή, αηδιασμένος από το εκπαιδευτικό σύστημα και φεύγει για την Αθήνα. Εκεί, περνάει τον καιρό του παίζοντας κιθάρα στους δρόμους και γνωρίζοντας τους πιο απίθανους τύπους όπως τον Μπάμπη τον Φλου. Μ' αυτόν τον τρόπο βγάζει αρκετά χρήματα και προσπαθεί να βγάλει δίσκο. Σ' όλη τη διάρκεια της ταινίας τον βλέπουμε να κινείται μεταξύ του περιθωρίου και της ένταξης σε μια κοινωνία που απαιτεί απ' αυτόν συμβιβασμούς και υπακοή στους κανόνες. Στο τέλος, δεν τα καταφέρνει και συμβιβάζεται για να σώσει την οικογένεια του, κάτι που στη ζωή του δεν έκανε ποτέ. Βλέπουμε, δηλαδή, και κάποια αυτοβιογραφικά στοιχεία στην ταινία, χωρίς όμως η ζωή του να έχει την ίδια κατάληξη μ' αυτή της ταινίας. Επίσης ερμηνεύει και κάποια δικά του τραγούδια όπως. το "Να μ' αγαπάς" και ένα απόσπασμα από το "που να γυρίζεις.

ΠΗΓΗ:

• 1.ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ
• 2.http://cgi.di.uoa.gr/~bitsikas/Pavlos.html