Ζωή δίχως νότες, ένα στεγνό σύννεφο...

Χωρίς μουσική η ζωή μας τι περιέχει; Μήπως μια πολύ ανούσια καθημερινότητα ή μήπως ψυχική αδυναμία και σκέψεις που στεναχωρούν την ψυχή μας;

Μέσα απο την μουσική οι περισσότεροι είτε φανατικοί του είδους είτε οχι εκφραζόμαστε... Σε όλους μας έχει τύχει να κλείσουμε τα μάτια μας ακούγοντας μιά μελωδία και είτε να σιγοτραγουδίσουμε, είτε να θυμηθούμε διάφορες καταστάσεις της ζωής μας...
Την ζωή μας χωρίς μουσική δεν έχω βρεί έναν άνθρωπο να μπορεί να την φανταστεί... Άν πάλι μπορέσει να την φανταστεί θα πρέπει να είναι πολύ αναίσθητος, γιατι χωρίς την μουσική δεν ονειρεύεσαι, δεν σκέφτεσαι, δεν προβληματίζεσαι, δεν σχεδιάζεις, δεν, δεν, δεν...
Και αυτά τα "δεν" είναι ότι χειρότερο μπορεί να έχει κάποιος στην ζωή του... Πιάνω τον εαυτό μου πολλές φορές να σκέφτομαι και να ονειρεύομαι και να ευθύνεται για όλο αυτο η μουσική...
Χωρίς μουσική τι θα γινόμασταν; Ή μάλλον ακόμα θα υπήρχαμε....;

Ως μουσική ορίζεται η τέχνη που βασίζεται στην οργάνωση ήχων με σκοπό τη σύνθεση, εκτέλεση και ακρόαση/λήψη ενός μουσικού έργου, καθώς και η επιστήμη που επικεντρώνεται σε θέματα συνδεόμενα με την παραγωγή, οργάνωση και λήψη ήχων. Με τον όρο εννοείται επίσης και το σύνολο ήχων από το οποίο απαρτίζεται ένα μουσικο κομμάτι.
Γνωστή και ως Απολλώνια Τέχνη, η μουσική παίρνει το όνομά της από τις εννέα Μούσες της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας. Καθ' αυτή την έννοια, η μουσική διέφερε σημασιολογικά της σημερινής χρήσης του όρου, και περιελάμβανε το σύνολο των τεχνών που βρίσκονταν υπό την προστασία των Μουσών. Στην Αρχαία Ελλάδα, ο όρος εννοούσε την Ποίηση, το Μέλος και τον Χορό ως μια αδιάσπαστη ενότητα τεχνών η οποία καλλιεργήθηκε ιδιαίτερα στο Θέατρο, ενώ τη θεωρία της Μουσικής εξέφραζε ο κλάδος της Αρμονικής. Ο διαχωρισμός αυτός υιοθετήθηκε και αναπτύχθηκε από τον δυτικοευρωπαϊκό πολιτισμό. Έτσι σήμερα μπορούμε να πούμε ότι η μουσική ως τέχνη, έρχεται να καλύψει την ανάγκη του ανθρώπου να εκφράσει με τους ήχους, τις σκέψεις, τα συναισθήματα και τις ψυχικές του καταστάσεις.

Κοινωνική Λειτουργία

Η στενή σχέση που είχε και διατηρεί ο άνθρωπος με τη μουσική επιβεβαιώνεται από το πλήθος καταγεγραμμένων ιστορικά συνθέσεων που εκφράζουν την κάθε περίσταση της ζωής: θρησκευτικοί ύμνοι, χοροί, τραγούδια φυσιολατρικού περιεχομένου, μοιρολόγια, νανουρίσματα, εμβατήρια, πολιτικά τραγούδια, τραγούδια της τάβλας, του γλεντιού, αναφερόμενα στις χαρές και στις λύπες από τη γέννηση ως το θάνατο του ανθρώπου, έως μνημειώδη παγκόσμια έργα υψηλής διανοητικής σύλληψης. Την αξία της Μουσικής αντελήφθησαν και εξύμνησαν μεγαλοφυΐες του πνεύματος όπως ο Σωκράτης, ο Πλάτωνας, ο Πυθαγόρας, ο Ρομαίν Ρολλάν, ο Καρτέσιος, ο Γκαίτε, ο Μπετόβεν, ο Βάγκνερ, ο Στραβίνσκι κ.α., καθώς φυσικά και οι λαοί μέσω της παραδοσιακής τους τραγουδοποιείας. Ενώ προαπαιτείται η κατάκτηση ειδικών γνώσεων προκειμένου να μελετηθεί, να αναλυθεί και, κατ' επέκταση, να κατανοηθεί ένα μουσικό έργο, εντούτοις, το μόνο που χρειάζεται για την αισθητική απόλαυσή της είναι η διάθεση για ακρόασή του. Η τέρψη αυτή που εξάγει ο ακροατής από το μουσικό έργο εξαρτάται, σε μεγάλο βαθμό, από τον μουσικό και ευρύτερο καλλιτεχνικό πολιτισμό της ιδιαίτερης καταγωγής και διαμονής του καθώς και από τα μουσικά ύφη και είδη με τα οποία είναι προσωπικά εξοικειωμένος. Δύο ακροατές με διαφορετικό μουσικό και πολιτισμικό υπόβαθρο, επί παραδείγματι ένας Γερμανός και ένας Ινδός, θεωρείται δύσκολο να εξάγουν τα ίδια αισθητικά συμπεράσματα ακούγοντας την 9η Συμφωνία του Μπετόβεν ή μια ινδική ράγκα.
Ως τέχνη, η μουσική δεν ανήκει πλέον μόνο σε υψηλά κοινωνικά στρώματα. Κάθε άνθρωπος μπορεί και δικαιούται να αναπτύξει το μουσικό του αισθητήριο αρκεί, να στρέψει το ενδιαφέρον του και να αφιερώσει τον απαιτούμενο χρόνο και διάθεση να ακούσει συγκεντρωμένος μια απ' τις σπουδαιότερες κατακτήσεις της ανθρώπινης εξέλιξης, τη Μουσική.

  
ΓΛΩΣΣΑ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ, Η:

Ντοκιμαντέρ: Μουσική (προβολή) (Αρχείο ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ)

Και σε ρωτώ.. Πού πας ρε μ@λ@κ@ χωρίς μουσική; Πάμε στοίχημα πως δε θα κάνεις βήμα ή κι αν κάνεις έστω κι ένα,σύντομα θα το ακυρώσεις κάνοντας ένα ακόμη αλλά προς τα πίσω αυτή τη φορά;

Μίλα μου για τα παιδικά σου χρόνια και θυμίσου αν τα 'χαν ντύσει με τα τραγούδια τους η Μπέλου, ο Παπάζογλου, ο Περίδης, ο Ξυλούρης ..ο Μπιθικώτσης και αν σ' αυτό ή μόνο σ' αυτό το γεγονός οφείλεται το ότι έμειναν μέσα σου ανεξίτηλα.

Σε πάω όσο θέλεις στοίχημα πως ό,τι έζησες αλλά κι ό,τι θα 'θελες να ζήσεις δε θα 'χαν την ίδια γεύση στα χείλη σου, την ίδια αίσθηση στο σώμα και τον ίδιο αντίκτυπο στην καρδιά σου αν δεν τις περιέβαλαν μια χούφτα νότες, στίχοι..τραγούδια. Αν δεν αντήχησαν στους τοίχους του δωματίου σου οι U2, BB King, Bon Jovi, David Bowie, Wham τότε πως ξέχναγες, πως θυμόσουν κι απο που,πες μου,αντλούσες τη δύναμη να σηκωθείς κι απο αυτό ακόμα το κρεβάτι. Η απάντηση είναι απλή αλλά δε θες να την ξέρεις γιατί σε αντίθετη περίπτωση θα σε βάλει σε σκέψεις και στην περίπτωσή σου,σε προβλήματα. Θα πρέπει,ενδεχομένως,να ξανασκεφτείς αποφάσεις,να αναθεωρήσεις επιλογές και ν΄ακυρώσεις υποσχέσεις που έχουν να κάνουν με τη ζωή που΄χεις δημιουργήσει και την οποία δε θέλεις σε καμία περίπτωση να διακυβεύσεις για κάποια παλιοτράγουδα.

Την έχει αυτή τη δύναμη η μουσική, ναι.

Μπορεί να σε κάνει εκεί που κάθεσαι όμορφα κι ωραία και χαριεντίζεσαι με την παρέα σου σ΄ένα ταβερνάκι,να σηκωθείς ήσυχα ήσυχα ζητώντας ευγενικά συγνώμη και να πας ως το πάρκινγκ για να τινάξεις τα μυαλά σου στον αέρα. Το τι συνέβει εκείνοι θα το διαπιστώσουν αρκετά λεπτά αργότερα,όταν ανήσυχοι που καθυστέρησες θα βγούν να σε ψάξουν,κι όχι ακαριαία, γιατί τον ήχο απο την πιστολιά θα τον έχει πνίξει το τραγούδι που όπλισε το χέρι σου.

Όμως είσαι ένας χέστης και τίποτα παραπάνω αν νομίζεις πως έτσι κι αφεθείς στα λεπτά κι ευαίσθητα χέρια της μουσικής,αυτά θα σε οδηγήσουν ντουγρού στο θάνατο. Στο άκουσμα τραγουδιών που σφράγισαν στιγμές-σταθμούς στη ζωή σου μπορείς να κάνεις κάλλιστα μία ψυχανάλυση,αυτοκριτική όπως και μπορείς,αν δεν υπάρχει κάτι για το οποίο θα πρέπει να μετανιώσεις ή να ντρέπεσαι,να πλημμυρίσεις χαρά και ικανοποίηση για την πραγμάτωση ονείρων που΄καιγαν την παιδική αλλά και την εφηβική σου καρδιά. Ο φόβος μπορεί να εξελιχθεί σε απίστευτη κινητήρια δύναμη για έναν άνθρωπο όμως να ξέρεις πως με τον τρόπο που τον χειρίζεσαι εσύ σύντομα θα σε στείλει αδιάβαστο. Η αβάσταχτη καθημερινότητά σου φωνάζει "Που πας χωρίς μουσική βρε μαλάκα;" αλλά εσύ έχεις κλείσει τ΄αυτιά σου, έχεις σκύψει το κεφάλι και προχωράς κρατώντας απ΄όλους μυστικά,επιθυμίες κι ενοχές αλλά κυρίως απο τον ίδιο σου τον εαυτό στον οποίο προσπαθείς να χωρέσεις ένα "κοστούμι" που είναι 3 τουλάχιστον νούμερα μικρότερό του. Κι ενώ το παρακολουθείς να σκίζεται απο παντού, εξακολουθείς ν΄αρνείσαι να χαλαρώσεις,να αφεθείς,να συμφιλιωθείς με το χθές ..να ξαναφήσεις την γαλάνη και τους forminx να συγκλονίσουν το είναι σου.

"Μ΄ένα κλικ η ζωή γίνεται ωραία" μου΄πε μία φίλη τις προάλλες. Αν δε θες ν΄ακούσεις εμένα άκου εκείνη και...πάτα το Play.